Ik vermaalde zo-even een knispervers broodje, knapperig van korst en rul van kruim, dat door mij voorzien was van een stevige lik echte boerenboter en dat ik royaal met kaas bekleed had. Ik dronk daar koffie bij. Dat was onbedaarlijk lekker!
“Doet u me daar nog maar een van”, droeg ik mezelf op.
Ik stak derhalve een tweede, al even knapperig broodje achter de knopen, eveneens toegerust met zilte boter en dik kaas, dat ik echter op zeer onfatsoenlijke wijze in mijn koffie sopte. Dat was nog veel lekkerder!
Weten jullie wat? Ik denk dat ik blijf soppen. Geen mens die ziet dat ik eigenlijk de smaak en de finesse van een wrattenzwijn heb.
