Het bankkantoor kreeg het bezoek van een overvaller en stelde dat allerminst op prijs. Helaas hadden enkel bewakingscamera’s de booswicht gevangen. Hij kwam op een fiets aanrijden, gekleed in jeans, een T-shirt met in het oog springende opdruk en een balaclava. Mijn moeder zaliger noemde dergelijke hoofdtooi een Ivanhoemuts. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was Ivanhoe een door de jonge Roger Moore vertolkte ridder, die helmboswuivend en getooid met onder veel meer zo’n bivakmuts van maliën door de volle middeleeuwen galoppeerde, om eenieder gerechtigheid te laten wedervaren: een Zorro avant la lettre met andere woorden.
Maar goed, onze crimineel bracht de beroving tot een goed eind ─ nu ja, uit zijn standpunt bekeken dan toch ─ en zou allicht in vergetelheid geraakt zijn, als camera’s hem een paar dagen later niet bij een ander bankkantoor hadden betrapt. Hij droeg hetzelfde T-shirt, maar de eerste overval had hem kennelijk geen windeieren gelegd, want hij had zijn rijwiel door een bromfiets vervangen en dit keer stak zijn kop in een integraalhelm.
Als hij bij een volgende gelegenheid met een snelle auto opdaagt, zal dat me niet verbazen. Misdaad loont niet, zegt men dan.
