Op een boogscheut van mijn woning ─ en ik hoef niet eens heel ver te schieten ─ trof ik bovenstaand glorieus plekje aan: een weide die met uitbundige boeketten van lachende bloemen pronkt. Ik was daardoor dusdanig verrukt dat ik in een versregel van Horatius uitbarstte:
Ille terrarum mihi praeter omnes
angulus ridet.*
Als de hemel er zo uitziet, zondig ik nooit meer.
*Dat hoekje grond lacht mij boven alle andere toe.
