Tag: Zuid-Amerika

Nergens beter dan thuis

Reizen is mijn favorietste bezigheid. Of eigenlijk niet helemaal, want na mijn omzwervingen naar de haardstede terugkeren doe ik nog net iets liever. Wanneer ik in al dan niet verre buitenlanden vertoef, heb ik zelden of nooit last van heimwee en pleeg ik me nauwelijks of zelfs hoegenaamd niet om het thuisfront te bekommeren, maar als de tijd aanbreekt om de penaten op te zoeken, kan het me allemaal niet snel genoeg gaan en ben ik haast niet meer in te tomen. Als er dan, zoals enkele dagen geleden, plots een haar in de soep opduikt, waardoor de terugreis minder vlot verloopt dan verwacht en verhoopt, is dat allerminst bevorderlijk voor mijn toch al danig op de proef gestelde welbevinden, want ik blijf een gloeiende siroophekel aan vliegen hebben. Ooit, toen ik nog klein en boosaardig was, droomde ik van een loopbaan als piloot. Ik prijs me gelukkig dat ik me daar niet voor heb laten klaarstomen.

De voorbije weken waren gevuld met buitensporigheden op alle gebied. Het gezelschap was aangenaam, het weer zomers, het eten voortreffelijk, de landschappen in hoge mate bezienswaardig … en goedkoop dat het daar is! Twaalf jaar geleden, in 2002, kon je 1 Amerikaanse dollar omwisselen voor 1 Argentijnse peso. Tegenwoordig krijg je al 8 pesos voor diezelfde dollar en wie zich op de zwarte markt waagt ─ hetgeen ik vanzelfsprekend nooit zou doen, of wat hadden jullie van me gedacht? ─ kan zelfs regelrechte klappers maken.

Aangezien me daarginds geen opzienbarende of wereldschokkende gebeurtenissen ten deel gevallen zijn, moeten jullie hier geen anekdotes van me verwachten. Ik onthoud me ook van beschrijvingen van wat mijn zintuigen er allemaal waargenomen hebben. Desgewenst kan ik jullie een aantal degelijke toeristische gidsen aanbevelen, waarin jullie dat uitgebreid kunnen lezen.

En nu ga ik aan het werk. Dollars verdienen, om die bij een volgende gelegenheid …

Wees gegroet!

Ik ben niet goed met cijfers en rekenen zal nooit mijn favoriete tijdverdrijf zijn, maar af en toe dien ik me toch aan wat telwerk over te geven, teneinde mijn huishouden op de rails te houden. Op die manier heb ik ontdekt dat ik niettegenstaande mijn ongeval en alles wat daaruit voortvloeide ─ chirurgische ingreep, ziekenhuisverblijf, revalidatie ─ toch nog genoeg overhoud om even een stapje in de wereld te zetten. Mijn hart zong op van vreugde. Bovendien is mijn lichamelijke conditie de laatste weken met sprongen … nu ja, laten we rasse schreden nemen … vooruitgegaan, zodat ik niet meer terugschrik voor geografische ongemakken, zoals bijvoorbeeld bergen en dalen.

Als jullie dit lezen, ben ik dus goed en wel onderweg naar Buenos Aires, of misschien zelfs al in de Argentijnse hoofdstad aangekomen, waar het nu volop zomer is.

Jullie zullen het dus een aantal weken zonder mij moeten stellen, maar ik maak me sterk dat dit vermoedelijk geen al te heftige ontwenningsverschijnselen zal veroorzaken.

Bof ik eventjes! Dans met mij de tango d’amore …

Norte

Een blij weerzien

xadaRuim drie jaar geleden, op 2 april 2010, publiceerde ik hier ’t Rouwende woud. Daarin beschreef ik, tot tranen toe bewogen, de tragedie waarvan de luiaard Luana en haar dochtertje Xada het slachtoffer waren. Zoals jullie hiernaast in de zijkolom kunnen zien, is dat stukje nog steeds het vaakst gelezen schrijfsel van mijn hele blog. Voor wie geen tijd heeft om het te lezen of te herlezen, vat ik even de inhoud ervan samen: kort na de geboorte van haar dochtertje wordt de luiaard Luana door poema’s verslonden en het meisje Xada blijft verweesd achter.

De laatste beelden die ik van Xada te zien kreeg, staan nog steeds op mijn netvlies gegrift: ze scharrelde hulpeloos rond onder de boom waarin ze met haar moeder woonde en slaakte deerniswekkende piepgeluidjes, die me dusdanig in het gemoed grepen dat ik in grote droefenis raakte.

Sindsdien verkeerde ik in het ongewisse omtrent het lot van dat arme luiaardkindje, tot gisterenmiddag het televisiescherm opgloeide om me op een documentaire te vergasten. Wie kroop daar piepend van ellende en affectieve verwaarlozing door het Amazonewoud? Onze ouderloze Xada. Toen ze na lang zoeken haar moeder niet vond, klauterde ze in een hoge boom en vrat die helemaal kaal, waarna ze verhuisde. Ze ontbladerde boom na boom en op een mooie dag kwam ze bij een rivier, die ze niet zonder moeite overstak. De boom op de andere oever huisvestte evenwel al een andere luiaard: een ouder mannetje, dat echter grote gastvrijheid tentoonspreidde en zich over Xada ontfermde.

Mijn ongezonde fantasieën vertellen me dat het ongetwijfeld een oude bok was die nog wel een groen blaadje lustte, maar dat is mij dan lekker worst. Ik ben heel blij dat Xada alsnog goed terechtgekomen is.