Tag: wonen

Zenuwpees

Tussendoortje

Mijn activiteiten – waaronder het bijhouden van Uilenvlucht – staan noodgedwongen op een laag pitje. Onlangs maakte ik hier melding van een euvel waaraan mijn woning mank ging, met name optrekkend vocht, en men is nu al drie dagen bezig met het behandelen van die kwaal. Dat veroorzaakt buitengewoon veel overlast, om van het lawaai nog te zwijgen, en als het nog even zo doorgaat, zal ik mezelf ongetwijfeld ook moeten laten behandelen, zij het niet om reden van optrekkend vocht, maar vanwege een inzinking. Ik stuiter rond als een pingpongbal en kaats als een hyperkinetische neuroot door het huis. En dan heb ik nog niet eens de factuur gekregen.

Ik heb me daar een zenuwentroep. Volgens mij sta ik op instorten.

Help!

Humeurpijn

De stulp waarin ik al jaren met een tevreden gemoed en in eenvoud des harten bivakkeer, heeft me tot voor kort zo weinig zorgen gebaard, dat ik me regelmatig in de handen wreef dat het knerste. Een paar weken geleden ontdekte ik echter verontrustende vlekken op de onderste rand van enkele muren. Omdat ik op velerlei gebied een volslagen leek ben, nodigde ik een deskundige uit, die naar hijzelf beweerde onderlegd was in de calamiteiten waaraan bouwsels ten prooi kunnen vallen. Hij onderzocht mijn woning, gebruik makend van allerhande toestellen, die voorzien waren van verklikkende lampjes en alarmerende geluidssignalen produceerden, om vervolgens zijn diagnose te stellen: opklimmend vocht, dat met de uiterste urgentie gestuit diende te worden, teneinde onherstelbare schade te voorkomen.

Gisteren verscheen deze deskundoloog opnieuw te mijnent. Met kleverige handelsreizigersvlotheid en de plichtmatige lach van een stofzuigerventer overhandigde hij me de offerte voor de behandeling. Ik flikkerde bijna van mijn stoel af.
“Is dat de prijs of uw telefoonnummer?” stamelde ik verbijsterd.

Alle worstjes op een stokje! Ik zal in broodsgebrek raken. Binnenkort liggen de muizen hier dood voor de kast en zie ik er zo versjofeld uit dat zelfs de mensen die honger lijden eten naar me gooien. Misschien kan ik maar beter mijn huisje verkopen en me ergens in het zonnige zuiden vestigen, waar men nog nooit van opklimmend vocht gehoord heeft.

Bermtoerisme

Angulus ridet

Op de foto’s hieronder komt het weliswaar niet tot zijn recht ─ ik ben maar een amateuristische portrettentrekker die zich bovendien met een uiterst eenvoudig kodakje behelpt ─ maar volgens mij moet dit een van de fraaiste wegbermen van West-Vlaanderen zijn: groen doorschoten met een bonte mix van tientallen orgiastisch opengebarsten bloemsoorten over een afstand van ruim vijf kilometer.

En dat allemaal op strompelafstand van mijn woning. Ikke blij natuurlijk!

wegberm

Stilte alstublieft!

Onderweg

Het valt me op dat men in Vlaanderen, en alleszins in de regio waar ik hoofdkwartier houd, zoveel vastgoed te koop of te huur aanbiedt, dat men het aan de straatstenen niet kwijt kan. Desalniettemin verrijzen er vrijwel in ieder dorp een aantal ranke, torenhoge kranen die vaak uitgestrekte bouwterreinen bedienen.

Het optrekken van die huizenblokken, flatgebouwen en opslagruimten voor bejaarden of hulpbehoevenden gaat steevast gepaard met het gebruik van allerhande uiterst lawaaierige voertuigen en machines. Alsof dat op zich niet volstaat, zul je op ieder werf ook een of meerdere radio’s aantreffen, die de schaarse stiltemomenten opvullen met van bonkende bassen voorziene scheldmuziek. Moet je van ’s morgens tot ’s avonds die pokkeherrie horen! Je zult maar in de buurt van zo’n bouwplaats wonen. Daar wordt een mens toch hoorndol en stapelgek van.
─ “Doe mij maar een half kilootje stilte alstublieft!” riep ik naar de slager, die vlak tegenover zo’n werf gehuisvest is.
─ “Mag het ook een beetje meer zijn?” brulde hij me toe.

Even mijn licht opsteken

Handel en wandel

Kan men vandaag de dag nog ergens gewone gloeilampen kopen?

Voor mij is het een vraag, maar voor iemand van jullie misschien een weet. De supermarkt die ik met mijn bezoeken vereer en met mijn klandizie begunstig ─ de Colruyt ─ heeft ze in alle geval niet meer. Zij bieden enkel nog spaar-, led- en halogeenlampen aan. Aangezien ik mijn hele woning met zulke zuinige lichtbronnen toegerust heb, zou ik me met die beperkte keuze kunnen verenigen, ware het niet dat ik met een hoogst merkwaardig probleempje worstel.

Als ik het kleinste kamertje van mijn huis, waar een porseleinen pony gestald staat, van een spaarlamp voorzie, geeft die er al na een paar dagen de brui aan. Men kan het bezwaarlijk een toevalligheid noemen, want ik heb nu al drie van die vrij dure lampen naar de filistijnen geholpen. De eerste ging twee dagen mee, de tweede zes dagen en de derde gaf al na nauwelijks drie opflakkeringen de geest. Ik vermoed dat de korte brandtijd daar de oorzaak van is, maar ik ben hoegenaamd niet van plan om me aan verspilling over te geven door het licht niet te doven nadat ik de leiding in handen genomen heb, of na het breien van een bruine trui.

Is er iemand die mij licht kan verschaffen in deze zaak? Hoe kan ik het voortijdig bezwijken van een moderne lamp vermijden, of waar kan men tegenwoordig nog ouderwetse lampen kopen?

Een slim bedenksel

Formidastisch

Ik denk niet dat ik een achterlijk duinkonijn ben, dat aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd heeft. Af en toe waag ik het zelfs om mezelf als gisse jongen en eigenaar van een schrander verstand te beschouwen. Ik ben er me echter ten zeerste van bewust dat ik niet over technische vaardigheden beschik. Mijn ouwelui hebben weliswaar geen schoolgeld aan me verspild, maar er is alleszins geen civiel ingenieur aan me verloren gegaan.

Zo heb ik bijvoorbeeld nog nooit iets uitgevonden, maar als het aan mij ligt, komt daar vandaag verandering in. Voor een goed begrip dien ik jullie eerst de elementen aan te reiken, die mij aan het denken hebben gezet en allicht in spitsvondigheid zullen resulteren:

  • het is volop herfst en de bladeren vallen van de bomen
  • sinds vanmorgen staat er een harde wind die ons bovendien uit het noordwesten aanwaait
  • ik loop nog steeds op krukken en zowel artsen als fysiotherapeuten hebben me opgedragen om dagelijks heel wat meters te maken

Aangezien talloze bomen mijn stulpje omsingelen, dwarrelen er te mijnent nogal wat bladeren naar beneden. De felle wind neemt die op sleeptouw en deponeert die met gulle adem op mijn terras, dat normaliter op de zonsondergang uitkijkt en vandaag dus ook op het tochtgat van de Noordzee. Ik heb al geprobeerd om een beetje schoon schip te maken, maar dat verloopt allesbehalve vlot, vanwege die vermaledijde krukken.

Daarnet kreeg ik echter een lumineus idee. Ik hobbel dagelijks tientallen keren heen en weer over het terras, om enigszins op stoot te blijven. Als ik nu eens aan mijn ene kruk een bezem zou vastmaken en een blik aan de andere …

Neem het me niet kwalijk dat ik mijn schrijfsel hier en nu onderbreek. In me is de uitvinder ontwaakt en die gaat nu onverwijld aan het uitvinden. Volgens mij ben ik nu toch aardig op weg om de Nobelprijs voor finessigheid in de wacht te slepen.

Praatjesmaker

Angulus ridet

Ik stel met genoegen vast dat er zich in de door de natuur gekoloniseerde omgeving van mijn woning tal van diersoorten ophouden en niet in het minst vogels van diverse pluimage, want net als Guido Gezelle hoor ik zo geern de vogeltjes schuifelen.

Nu hebben er zich echter een stelletje Turkse tortels in mijn tuin gevestigd en het mannetje daarvan vindt het nodig om van ’s morgens heel vroeg, als het daghet in den oosten, tot het invallen van de duisternis, als men aan de kust de zon in de zee ziet zakken, te zitten ouwehoeren op mijn dak: oehoe-hoe oehoe-hoe. Die gozer weet echt niet van ophouden en soms krijg ik er dusdanig de riebels van, dat ik in arren moede alle ramen dichtgooi, maar zelfs dan …
─”Hou nu toch eindelijk eens je kop!” roep ik soms.

Het is dat ik er prat op ga dat ik een dierenvriend ben, maar er zijn grenzen. Waar is mijn schietepoef?

Dovemansoren

Angulus ridet

Het bospad dat langs mijn woning koerst, is eigenlijk een privaat weggetje. Dat staat ook in lapidaire letters vermeld op een bord bij de oorsprong ervan. Desalniettemin passeren hier dagelijks tientallen wandelaars, joggers, bezadigde fietsers en driestere mountainbikers, ja zelfs ridders … eh … ruiters. Ik heb daar nooit bezwaar tegen gehad, maar nu begin ik me toch omstandig op te winden over een nevenverschijnsel ervan, met name over hetgeen sommigen hier menen te mogen achterlaten: plastic tassen, petflessen, drankkartons, blikjes, papierflarden, snoepverpakkingen, voedselresten, zakdoeken, ondergoed, hondendrollen, paardenkeutels …

opruimenTwee weken geleden heb ik met grote tegenzin anderhalve vuilniszak met overtolligheden bijeengeraapt, maar ik vecht blijkbaar tegen de bierkaai, want gisteren kon ik al opnieuw een zak vullen en dan moet het recreatieseizoen eigenlijk nog beginnen. Het weze mij toegestaan om daar beleefd van te balen. Als het zo doorgaat, zal ik op mijn strepen staan en niet langer veroorloven dat men het pad gebruikt. Ik voel me daar onbehaaglijk bij, want de goeden bekopen het weer met de slechten, maar ik ben heus niet van plan om de hele zomer andermans troep op te ruimen.

Ik ben een tamelijk rekkelijk type en ik laat heel lang over me lopen, maar op een dag is het uit.

Sensatie in de poepdoos

Sprokkels

Onlangs zat ik me te vergapen aan een nogal hysterisch gemonteerd reclamefilmpje van Harpic Power Plus: een product waarmee men naar verluidt op onnavolgbare wijze toiletpotten kan schoonmaken. Ik aanschouwde hoe dat in zijn werk ging en de mannelijke commentaarstem op de achtergrond mat zich een bijna jubelende toon aan toen hij mededeelde dat de gel onder water van kleur veranderde, alsof er zich op dat moment een soort wereldwonder voltrok.

Nu ben ik een nogal kritische consument, dus vroeg ik me af wat voor nut deze kameleontische eigenschap wel kon hebben, want daaromtrent gaf de enthousiaste man in het filmpje geen uitsluitsel. Door een ongelofelijk toeval ontmoette ik korte tijd later een persoon die in connectie stond met Reckitt Benckiser: het bedrijf dat onder veel meer ook Harpic onder zijn vleugels heeft. Die wist me te vertellen dat de kleurverandering eigenlijk geen enkel nuttig effect heeft en louter bedoeld is als lokkertje.
“De mensen willen graag van iets magisch dromen”, verduidelijkte hij. “Ufo’s, het monster van Loch Ness, de Yeti … en een wc-gel die als bij toverkracht verkleurt. Daar kunnen ze mee uitpakken, dus willen ze ’t hebben.”

Men moet tegenwoordig inderdaad aan alles een kleurtje geven, want anders krijgt men geen hond achter zich aan.

Ik heb helaas enkel de Engelstalige clip op internet aangetroffen en die verschuilt zich onder deze link.