Tag: werken

Loon naar werk?

Een aantal vetbetaalde parlementsleden – jaarlijks meer dan € 100.000 bruto, te vermeerderen met een maandelijkse onkostenvergoeding van bijna € 2000 en tal van voordelen in natura – zullen na de verkiezingen van mei 2019 hun lier aan de wilgen hangen en zodoende een uittredingsvergoeding opstrijken van honderdduizenden euro’s.

Het spreekt vanzelf dat die duizelingwekkende bedragen bij velen van ons vragen oproepen en op protest stuiten.

Een van die parlementsleden, die zo maar eventjes € 477.000 € bruto zal binnenrijven, vindt die commotie ongepast en vraagt, ik citeer hem: “Een beetje respect voor politici die zich jaren hebben ingezet.”

Hieronder zien jullie hem aan het werk en jullie zullen het met me eens zijn: dergelijke inzet verdient inderdaad tonnen respect en een royale beloning.

EVR

Als hij ooit eens vijf minuten tijd heeft …

Telenet, mijn aanbieder van televisie, internet en telefonie, liet me zowel per e-mail als sms weten dat ze verbeteringen zouden aanbrengen aan hun netwerk zodat ik, gedane zaken, van waarlijk loepzuivere televisiebeelden en kristalheldere telefoonverbindingen zou kunnen genieten en beschikken over zo’n flitsend internet, dat ik me werkelijk zou moeten inhouden om niet in de tijd te reizen en in de verre toekomst terecht te komen.

Gerard Reve, een van mijn favoriete schrijvers, is de maestro van de lange zinnen en zoals jullie hierboven kunnen merken heeft dat me beïnvloed: ik weet ook nog steeds de weg in samengestelde zinnen. Maar nu terug naar het thema dat ik net bij de kop had.

En warempel, vanmorgen rond de klok van negen verschenen er twee in fluohesjes gehulde mannen. De ene opende het geheimzinnige grijze kastje, dat sinds jaar en dag de stoep ontsiert en begon in de ingewanden ervan te rommelen. Dat hield hij meer dan een uur vol en al die tijd ─ ik zweer het jullie ─ stond zijn collega hem op toezichthoudende wijze terzijde, de handen diep in de zakken van zijn pantalon. Hij liet de morgen voorbijkuieren, stak geen poot uit, verlegde geen stro en vertoonde enkel de energie van een gestrande kwal.

Tja, nu weet ik tenminste waarom ik iedere maand de bankrekening van Telenet met meer dan honderd euro moet spekken. Als ze veel van die lanterfanten in dienst hebben …

Telenet

Op de vingers getikt

In een verloren uurtje zat ik naar het tennis op Roland Garros te kijken. Een landgenoot, David Goffin, evolueerde over het scherm en het rode gravel. Hij deed dat op nogal stuntelige wijze en sloeg ook voortdurend de bal mis, zodat ik me geërgerd naar het scherm wendde en riep: “Kun je eigenlijk tennissen?!”

Op hetzelfde moment namen mijn hersens een duik in het verleden. Ik kwam terecht in een nogal muffige kantoorruimte, die zes mensen behelsde, schrijver dezes incluis. Ik zat daar een tijdelijke klus te klaren, met name het vertalen van een gebruiksaanwijzing. De anderen, drie mannen en twee vrouwen, kweten er zich van hun dagtaak.

Noël was een van hen. Uit de oeverloze gesprekken die ze met zijn allen in de aanbieding hadden, begreep ik dat hij er nog maar enkele dagen werkte. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat hij aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd had. Zijn oogopslag deed een minimum aan hersenactiviteit vermoeden en ik zou me afgevraagd hebben wat er zijn oren gescheiden hield, ware het niet dat mijn moeder me steevast op het hart drukte dat ik nooit mensen mocht beoordelen, afgaand op het uiterlijk dat ze tentoonspreidden. Ik probeer dat nog steeds te doen, maar het lukt me lang niet altijd.

Opeens ging Noël over het tot het schrijven van een brief. Te dien einde nam hij plaats achter een schrijfmachine – de computers stonden toen nog in hun kinderschoenen – en begon te typen. Nu ja, typen … Hij gebruikte slechts één vinger, die hij met ruime tussenpozen op een toets drukte. Ik heb er werkelijk geen idee van hoeveel aanslagen per minuut hij aldus bewerkstelligde, want ik heb nooit traag kunnen tellen, maar het zullen er alleszins bitter weinig geweest zijn.

Uitgerekend op dat moment kwam de zaakvoerder het vertrek binnen. Hij sloeg een wijle het geklungel van Noël gade en vroeg toen op barse toon:
–”Zeg eens even … Kun jij eigenlijk typen?”
–”Nee meneer”, zei Noël.

Ik heb achteraf vernomen dat Noël daar niet lang in dienst geweest is. Tja, als je tegen je baas zegt dat je geen verstand hebt van hetgeen je aan het doen bent, ligt dat in de lijn der verwachtingen.

Ook de prestatie van Goffin lag in de lijn der verwachtingen: hij verloor die wedstrijd.

Dingen des levens

Poeppijn
Op een plek waar alleen maar verten te zien waren, kruiste mijn fietspad zich met dat van een echtpaar en hun dochtertje van naar schatting zeven jaar, maar het is jullie inmiddels genoegzaam bekend dat ik heel slecht in het schatten van leeftijden ben. Het meisje verplaatste zich met een pastelroze fietsje, waarvan de stuurstang gefestonneerd was met een bloemenguirlande. Plots zette ze een indrukwekkende keel op.
─”Mama, mijn poep doet heel erg pijn!” riep ze met een stem waarin zich zowel opstandigheid, als protest en geweeklaag ophielden.
─”Tja meisje …” kreeg ze als antwoord en ik hoorde de wanhoop van een moeder, die zich voor een voldongen feit geplaatst ziet.

Wat moet je in Nergenshuizen aanvangen met een kind dat last heeft van zadelpijn? Ik zou het ook niet weten.

Eilandhoppen
Jullie zullen ongetwijfeld gemerkt hebben dat ik hier een paar weken afwezig bleef. Ik bevond me, in opdracht van een reisorganisator en allerminst tegen mijn zin, op de met losse hand uitgestrooide eilanden, die zich ten westen van Marokko en de Westelijke Sahara boven de zeespiegel van de Atlantische Oceaan verheffen en bekend staan als de Canarische Eilanden. Niets is beter dan betaald te worden voor iets waarvan je geniet.

Het spreekt vanzelf dat men me zulke ‘klusjes’ in onbeperkte mate mag blijven aandragen. Ik hoop dat men me bij een volgende gelegenheid uitstuurt naar eilanden in de Stille Zuidzee. Pukapuka bijvoorbeeld. Of anders Aitutaki. Ik ben niet kieskeurig.

Vriendendienst

Het gebeurde enkele jaren geleden …

Ik was neergestreken in een restaurant en bevond me in het verkwikkende gezelschap van een goede vriend, die onbedaarlijk veel plezier aan zijn tocht door het bestaan beleefde en altijd wel een aardigheid klaarzitten had. Toen ik aanstalten maakte om me naar het toilet te begeven zei hij: “Als je mijn naam noemt, zul je een mooie plaats krijgen.” Ik zou me een natte luier gelachen hebben als ik op dat moment zo’n ding gedragen had, maar dat was niet het geval.

Het gebeurde gisteren …
De deurbel kondigde een bezoeker aan en even later stond ik oog in oog met een nogal nerveuze jongeman, die niet echt met een vlotte babbel gesierd was.
─”Ik ben gestuurd door mompel mompel”, begon hij.
─”Door wie?” fronste ik, want ik had de naam niet begrepen.
─”Door Cédric M…”, herhaalde hij. “Da’s een vriend van je, hè?”
Ik moest even de registers van mijn geheugen openslaan voor ik de Cédric M… in kwestie kon plaatsen. Ik vond hem alleszins niet terug in mijn uiterst beknopte vriendenrubriek ─ als je meer dan vijf vrienden hebt, heb je er eigenlijk geen ─ maar wel tussen de vage ‘cafékennissen’.
─”Laten we zeggen dat ik hem ken”, nuanceerde ik dus.
─”Ik heb dringend de vertaling van een Duits artikel nodig”, kwam hij ter zake en hij wees naar de map die hij in zijn hand hield. “Cédric zei dat je ’t wel voor een zacht prijsje zou doen als ik zijn naam noemde.”
─”Cédric heeft makkelijk praten”, snoof ik. “Mag ik dat artikel even zien?”

Ik schatte dat ik toch zeker twee dagen aan die vertaling zou werken en toen mijn bezoeker vernam dat ik het niet gratis wou doen, stak hij zijn ongenoegen niet onder stoelen of banken. Hij vertrok met ontstemde snaren en met het onvertaalde artikel.

Wat moet ik in vredesnaam doen om te verhinderen dat sommigen mijn leven willen beredderen?  

De wereld van het snelle geld

Een van mijn belangrijkste werkinstrumenten is … een stoel: mijn bureaustoel. Vanwege mijn beroepsactiviteiten slijt ik namelijk buitensporig veel tijd op dat meubel, gemiddeld een uur of acht per etmaal, dus kan het maar beter van uitstekende kwaliteit zijn. Toen ik het zitje onlangs diende te vervangen heb ik derhalve op geen euro gekeken, niettegenstaande mijn zuinige inborst. Ik begaf me op internet en kocht een ergonomische, met leder beklede en van heel wat toeters en nog meer bellen voorziene stoel. Het grapje zou me iets meer dan duizend euro kosten en vijf dagen later niet alleen mijn bureau sieren, maar ook mijn zitvlak en mijn tere rug verwennen.

Er verstreek een week en toen ontving ik een e-mail, waarin men me mededeelde dat men de beloofde leveringstermijn niet kon verwezenlijken en dat ik mijn bestelling pas anderhalve maand later mocht verwachten. Ik was daar vanzelfsprekend niet blij mee, maar er bestaan ergere dingen in het leven, dus liet ik de zaak blauwblauw … tot ik me na verloop van tijd naar de website van het bedrijf in kwestie klikte, teneinde me van de vorderingen te vergewissen. Tot mijn niet geringe verbazing ontdekte ik daar, tussen een aantal andere aanbiedingen, dat de door mij uitgekozen stoel plots tweehonderd euro minder kostte. Dat kon ik vanzelfsprekend niet over mijn kant laten gaan, dus greep ik mijn telefoon en trok met spinnige vingers ten strijde.

Aanvankelijk wilden ze van geen liefde weten en weigerden ze de prijs aan te passen.,
“Dan zal ik jammer genoeg de bestelling moeten annuleren”, maakte ik misbruik van mijn machtspositie, want ik had besloten om de stoel bij levering te betalen en ze hadden nog geen cent van me gekregen.
Waarop ze gezwind hun kar keerden en besloten om me toch van de aanbiedingsprijs te laten genieten.

Zodoende had ik binnen de paar minuten tweehonderd euro verdiend. Ik zette het op een glunderen dat aan extase grensde en kwam er zowaar in een luxueuze stemming van. Om de meevaller te vieren trakteerde ik mezelf op een etentje en wat er in dat restaurant gebeurde, dat vernemen jullie één dezer dagen.

Spannend!

Voor de goede orde

Het zal jullie eerlang misschien opvallen dat ik hier niet meer zo regelmatig verschijn als vroeger het geval was. Ik heb daar vanzelfsprekend een goeie reden voor, of wat hadden jullie gedacht?

Zoals jullie weten, of niet weten, verdien ik mijn brood en vul ik mijn dagen met allerhande vertaalwerk. Tijdens de eerstkomende maanden zal ik het behoorlijk druk hebben met vooral literaire vertalingen. Buitenlandse literatuur vertalen is één ding, maar terzelfdertijd ook trouw blijven aan de geest van het oorspronkelijke werk is lang geen sinecure. De ene dag lukt het me al beter dan de andere. Als ik er niet voor in de stemming ben en voor geen meter opschiet, is een blogtekst schrijven niet alleen een welkome afwisseling, maar soms ook de prikkel die me aan de gang maakt … en als ik eenmaal aan de gang raak, ben ik meestal niet meer in te tomen en moeten de blogteksten tijdelijk wijken. Van het een komt men naar het ander en van het ander naar het een.

Het kan dus gebeuren dat ik hier een paar dagen niets van me laat horen, om dan plots los te barsten in een of meer sappige pennenvruchtjes. Ik ben nu eenmaal een nogal wispelturig mens. Daar helpt geen lievemoederen aan en laten we wel wezen: zo heb ik het graag.

Een verscheurende keuze

Zoals ik een paar dagen geleden al schreef, ziet de toekomst er voor mij vrij rooskleurig uit, althans wat betreft werken en het verdienen van geld dat daar meestal mee gepaard gaat. Over de rest kan ik beter zwijgen. Als ik een beetje op de kleintjes pas, wat met de mij aangeboren krenterigheid nauwelijks een probleem kan zijn, zal ik zelfs wat opzij kunnen leggen. Het is dus zaak om nu al uit te kijken naar een goede manier om die centen te investeren. Wie een kluitje heeft, heeft er graag een turfje bij. Een spaarvarken en kousen onder de matras lijken me hopeloos ouderwets. Goud en/of diamanten vind ik riskant. Voor de beurshandel heb ik geen talent. Beleggen in onroerend goed lijkt me nog het beste te zijn. Je hoort me niet beweren dat ik op koopjes loop, maar ik heb toch al twee optrekjes ontdekt die overweging verdienen.

Aan het ene valt er nogal wat op te kalefateren …

Oudenburg

… en het andere bevindt zich op een nogal afgelegen plaats, maar beschikt wel over een weelderige binnentuin.

Koekelare

Ik zal een keus moeten maken en … kiezen doet verliezen.