Tag: software

De wonderen der techniek

Wat zullen we vandaag eens eten? Dat is te mijnent, en naar verluidt bij velen, een chronische vraag, waarop ik meestal niet meteen een antwoord weet te verzinnen en een beroep moet doen op rijp beraad, om knopen door te hakken en tot een beslissing te komen. Het is overigens merkwaardig dat ik te dezen altijd gebruik maak van het koninklijk meervoud ‘we’ – door betweters in academische steunkorsetten of voorzitters van het N-VA meestal pluralis majestatis genoemd – hoewel ik vrijwel altijd in mijn eentje aan de dis zit.

“Wat zullen we vandaag eens eten?” vroeg ik me vanmorgen af. Het antwoord luidde: vol-au-vent, ofte kippenragout in een pasteitje van bladerdeeg, dat we in Vlaanderen een koninginnenhapje en in Wallonië een bouchée à la reine, of ook nog een vidé noemen. Vraag me niet wie de koningin in kwestie was, want ik weet het niet. Wacht! Ik zoek het even op.

Maria Carolina Sophia Felicitas Leszczynska, de vrouw van Lodewijk XV, maakte of smaakte het hapje voor de eerste keer, waarna het voor altijd haar naam meekreeg.

Ik ben afgedwaald, omdat ik daar goed in ben en eigenlijk niets liever doe. Ik beroofde de diepvries van een portie kippenragout, waarna ik tot de ontdekking kwam dat ik geen bladerdeegbakjes in voorraad had, dus besloot ik mijn toevlucht te nemen tot rijst. Ik liet zo’n handig builtje in kokend water neer, nam mijn iPad en maakte Siri wakker.

Siri is een virtuele assistent voor het mobiele besturingssysteem van Apple. Je kunt die via spraakopdrachten allerhande opdrachten laten uitvoeren.
–”Start een timer van achttien minuten!” sprak ik dus op een toon die geen tegenspraak duldde, want zolang diende het zakje rijst in het water te verwijlen.
–”Ik stel de timer voor je in”, schoot Siri in actie. Dat lukte niet meteen. “O, o, er is een probleem”, constateerde hij. “Probeer het opnieuw!”
Ik probeerde opnieuw, wel vijftien keer, maar Siri kreeg de timer niet op gang.
–”Kus een beetje mijn klooster!” wond ik me op en ik staakte mijn pogingen.

Ik ben keurig netjes opgevoed. Mijn ouders hebben een gentleman grootgebracht en daarom gebruik ik zelden of nooit de vulgaire variant kloten, zelfs niet tegenover een denkbeeldige entiteit.

Later, terwijl ik mijn maaltijd nuttigde, produceerde mijn iPad de met een dwingend signaal gepaard gaande oproep om de timer uit te zetten. Telkens weer. Wel vijftien keer. Er stak onbehagen in me op.
“Blaas mijn zak op!” ging ik hem met het schimpende woorden te lijf. “Pijp mijn fluit!”

Oplichterij?

Mijn moeder was kokkin van beroep en ik doe de waarheid geen geweld aan als ik beweer dat zij aardig wat kon samengooien. Moge zij in vrede rusten, al vermoed ik dat de engelenscharen in de hemelen een beroep op haar vaardigheid doen, om het bereiden van de rijstpap tot een goed einde te brengen.

Ze heeft het virus aan me doorgegeven. Ik kook graag en sommigen beweren dat ik het culinaire equivalent van groene vingers heb. Ik mag ze graag geloven. Omdat ik niet te beroerd ben om van anderen te leren ben ik niet echt een trouwe, maar toch zeker een regelmatige toeschouwer van hetgeen Jeroen Meus in zijn programma Dagelijkse Kost uitvoert. Verleden jaar heb ik me zelfs laten verleiden om de door de VRT uitgebrachte app met dezelfde naam op mijn iPad te installeren, tegen betaling weliswaar, en terwijl ik toch geld aan het verkwisten was, bracht ik er ook nog  een aantal extra receptenpakketten in onder.

Enkele weken geleden sprong het ding compleet op tilt en viel er geen land meer mee te bezeilen. Ik bracht de VRT per e-mail op de hoogte van het euvel, wachtte een dag of veertien en kreeg toen het volgende te lezen:  

Bedankt voor uw belangstelling voor de VRT.
De app van dagelijkse kost is al enkele maanden geleden uit de appstore gehaald. Uit nazicht blijkt dat dat die app ook niet meer te zien is in de store. Dus u kunt enkel een oude versie die lang geleden is gedwonload (sic) mogelijk beschikbaar hebben op uw mobiel toestel.
Een half jaar geleden, wanneer de app uit de store is gehaald, is hierover door de VRT gecommuniceerd.
Met vriendelijke groet,
Linda …
Klachtencoördinator VRT
Klantendienst VRT
Met vriendelijke groeten,
Elise …
Klachtencoördinator VRT

Dat de app maanden geleden uit de AppStore werd verwijderd, klopte alleszins niet met de werkelijkheid, want ik had die daar enkele weken eerder nog aangetroffen. Over de communicatie die ze daaromtrent zouden gevoerd hebben, had ik niets vernomen en ik kon er ook geen enkel spoor van terugvinden op internet. Ik antwoordde dus:

Ik ben het volstrekt oneens met het antwoord dat u me toestuurt in verband met de in de rand vermelde klacht.
De app in kwestie was drie weken geleden nog te zien en aan te kopen in de App Store, maar is nu wel verdwenen.
Aangezien de app volstrekt niet naar behoren werkt en niet meer geüpdatet zal worden, verzoek ik u om terugbetaling van deze aankoop, hetzij:
kostprijs app = € 4,99
6 receptenpakketten à € 1,99 = € 11,94
Totaal: € 16,93

Mijn rekeningnummer is: …

Desgewenst zal ik u een kopie van de facturen van Apple bezorgen.

Ik diende slechts enkele uren op het antwoord te wachten:

Om uw klacht verder te onderzoeken, gelieve ons een kopie van de facturen te bezorgen via …
Met vriendelijke groeten,
Elise …
Klachtencoördinator VRT

Ik heb de facturen doorgestuurd en wacht op wat er verder gebeurt. Het is betreurenswaardig dat Jeroen Meus, die ik nochtans een fidele kerel vind, zijn naam aan dergelijke oplichterij verbindt, want ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die met de gebakken peren blijft zitten …

… maar ondertussen kook ik lustig verder.

Vrijdag de dertiende

Hoewel het nog niet zo lang geleden is dat ik Windows 10 op mijn huiscomputer losliet, kreeg ik vanmorgen al de melding dat er een belangrijke update voor dat besturingssysteem beschikbaar was. De installatie ervan zou ongeveer 10 à 20 minuten in beslag nemen, vernam ik. Dat leek me te doen, want ik diende pas een halfuur later een vertaling per e-mail door te sturen, dus gaf ik toestemming om de aanpassing ten uitvoer te brengen.

Tot mijn grote ergernis nam de installatie bijna twee uur in beslag ─ twee uur! ─ en het is heus niet zo dat ik met een oude, aftandse en amechtige pc werk. Wel integendeel! Het is een vrij nieuwe machine, die zo’n hoge snelheid ontwikkelt dat ik me soms werkelijk moet inhouden om niet in de tijd terug te reizen.

Denkt Microsoft nu werkelijk dat ik niets beters te doen heb dan twee uur lang naar hun Processie van Echternach te kijken?  

De truc met de sterren

Wie over een iPad of een iPhone beschikt – en daar hoor ik sinds enkele weken bij – en zich bovendien met Twitter onledig houdt – en dat doe ik ook al een paar jaar – kan gebruik maken van een handig programmaatje – een app heet dat in het jargon – dat luistert naar de naam Twitter … Zoveel vindingrijkheid, daar valt je toch de bek van open.

Nu vertoont die app al enkele dagen kuren, of eigenlijk vertoont hij zelfs helemaal niets, want hij werkt niet. Of is het een zij? Ik gok op een zij, want naar verluidt zijn vrouwen vaker tot het vertonen van kuren geneigd. Ik vrees dat deze bewering me niet in dank zal afgenomen worden door mijn vrouwelijke lezers, maar ik dwaal af.

De app werkt dus niet en ik ergerde me daar in toenemende mate aan, zodat ik besloot om me eventjes met de zaak te bemoeien. Ik klikte mezelf naar de thuisbasis van dat eigengereide ding en probeerde daar per negatieve recensie mijn ongenoegen te uiten. Ik honoreerde het programmaatje met slechts één ster, spuide mijn commentaar, klikte op Stuur en … kreeg nul op het rekest, omdat de door mij gebruikte bijnaam kennelijk al door iemand ingepalmd was.

Ik zocht vervolgens mijn toevlucht tot tientallen uitermate originele bijnamen, gaande van blaaspoliep over dinosaurusdrol naar terpentijnpisser, maar die waren allemaal al door iemand gebruikt, vernam ik. Ja zeg, met alle Chinezen! Ik vermoed dat de ontwerper van de app geen negatieve kritiek verdraagt en wil vermijden dat zijn waarderingscijfer keldert door zij die hem slechts één ster gunnen.

Ondertussen werkt de app nog steeds niet.

Twitterapp

Stelletje afzetters!

Sinds jaar en dag dient Norton Internet Security ervoor te zorgen dat er zich geen verfoeilijk ongedierte, zoals virussen en Trojaanse paarden, in de ingewanden van mijn pc nestelt. Daar betaal ik ze voor, maar helaas slagen ze er niet in om hun bewakingsopdracht naar behoren uit te voeren. Twee jaar geleden heb ik hier in ‘Ze moeten me wel hebben, hè’ beschreven hoe ze niet konden verhinderen dat booswichten me in een tijdspanne van nauwelijks enkele maanden twee keer met een gemeen gijzelvirus opzadelden, waardoor mijn pc alle dienst weigerde en ik telkens genoodzaakt was om een complete herinstallatie van Windows uit te voeren. Neem van me aan dat er leukere dingen bestaan.

norton3Verleden week lieten ze plots een bericht op mijn scherm verschijnen: ze waren van plan om zich op eigengereide wijze van mijn kredietkaart te bedienen om zich € 64,99 toe te eigenen, teneinde mijn abonnement op hun diensten te verlengen. Als ik dat niet wou, diende ik me onverwijld naar hun website te begeven om daar de automatische verlengingsservice uit te zetten. Wat ik binnen de kortste keren deed. In de eerste plaats heb ik die service nooit aangezet en in de tweede plaats weiger ik halsstarrig om betalingen automatisch te laten uitvoeren.  Het verstrekken van een doorlopende machtiging ─ wat in Vlaanderen een domiciliëring heet ─ staat gelijk aan het verlenen van een onbeperkte volmacht op je bankrekening en ik ben niet zo goed van vertrouwen, toch zeker niet als er geld mee gemoeid is.

Dat belet niet dat mijn licentie over enkele weken verloopt en aangezien ik niet onbeschermd wil achterblijven, verschafte ik me gisteren toegang tot hun website om daar eigenhandig wat aan te doen. Groot was mijn verbazing toen ik tot de ontdekking kwam dat de verlenging van mijn abonnement me bijna € 65 zou kosten, terwijl dat verleden jaar ─ ik heb het even opgezocht ─ net geen € 30 was.

norton4

Weten jullie wat ik deed? Ik nam een kloek besluit. Ik heb Norton met zijn hele hebben en houden ─ in Vlaanderen is dat met zijn klikken en klakken ─ van mijn pc gegooid en in de plaats daarvan heb ik BitDefender geïnstalleerd.  Ik heb veel positieve geluiden over dat programma gehoord en … het is nog gratis ook. Tel uit je winst!

Speeltjes

Ik was van plan om aan de lenteschoonmaak te beginnen, maar ik heb me bedacht. In de eerste plaats duurt het, in weerwil van de verzachtende omstandigheid van het fraaie weer, nog bijna twee weken voor de lente echt begint en in de tweede plaats voelde ik er niets voor om mij met borstels, emmers, dweilen, sponzen, zeemlappen … hijg, hijg … en wat er nog meer aan poetsgerei bestaat onledig te houden, want het leven en het toeval disten me een veel leukere bezigheid op.

Ik heb het hier vroeger al herhaaldelijk over het aantekenboekje van Moleskine gehad, dat ik altijd en overal bij me draag en dat dus een onafscheidelijke metgezel is, die ik meestal met enige vertedering ‘mijn calepingsje’ noem, omdat we bij ons in West-Vlaanderen nogal eens een beroep op de Franse taal durven doen als we ten prooi vallen aan gemoedservaringen van diverse pluimage. Zo’n geheugensteun is natuurlijk een hopeloos ouderwets hulpmiddel en bovendien nogal knullig om te gebruiken, want men is niet altijd in de gelegenheid om met een schrijfstift over papier te navigeren.

speeltjesNu heb ik de hommel in het hoofd gekregen. Ik ben overgegaan tot de aankoop van een speeltje: een digitaal dicteerapparaatje van Olympus. Voortaan duikel ik geen onnozel notitieboekje meer op, maar trek ik een minuscule dictafoon om er mijn intiemste gedachten aan toe te vertrouwen. Daarenboven heb ik mijn pc toegerust met een ander speeltje, zeg maar speel: de spraakherkenning van Dragon. Christene zielen! Wat is dat een magische duvelstoejager! Er komt nogal wat op je af als je de software ten volle wil gebruiken en het is dus even wennen ─ vandaar dat het hier even stil was ─ maar dan weet je echt niet wat je meemaakt. Het programma kan niet alleen aan een razend tempo de teksten uittikken die ik dicteer, maar met mijn stem kan ik tevens mijn hele computer bedienen. De snelheid en de accuratesse waarmee dat allemaal gebeurt, zijn voor mij een bron van niet aflatende en verrukkelijke verwondering.

Tja, ik moet met mijn tijd meegaan, om te voorkomen dat ik inkak.

Kutbedrijf

Met frisse tegenzin ─ in West-Vlaanderen is dat met een lang gat ─ begaf ik me gisterochtend naar de supermarkt om proviand in te slaan. Het zal nooit een van mijn favoriete bestemmingen en bezigheden zijn, maar als alleenstaande heb je het vaak niet voor het kiezen, hoewel de benaming vrijgezel iets anders doet vermoeden. Ik kan jullie verzekeren dat deze vlag op geen enkele manier de lading dekt.

Tot overmaat van ramp hadden ze de winkel compleet herschikt: alles naar den aard, maar geen stuk op zijn plaats. Samen met tientallen anderen liep ik me het ongans te zoeken, binnensmonds te sakkeren en ja, zelfs met luider stem mijn ongenoegen over het gesol met klanten kenbaar te maken. Als ik anders ongeveer een halfuur nodig heb om mijn rondgang te maken, ben ik nu vijftig minuten onderweg geweest. Ja zeg, ik heb wel wat anders te doen! Ik keerde absoluut niet tevreden terug, maar nu misbruik ik waarschijnlijk de slogan van een andere winkelketen.

Mijn pc is voorzien van een programmaatje dat mijn boodschappenlijst genereert en zo ingesteld is, dat het bij het opsommen van de artikelen nauwgezet mijn scheervlucht door de winkel volgt. Ik heb uren gespendeerd om het zo te krijgen, maar vanwege die verhuiswoede mag ik nu dus herbeginnen.

Kijk, ik vel niet zo licht een oordeel, maar nu moet het me toch even van het hart:

COLRUYT  IS  EEN  KUTBEDRIJF !

Zo! Hèhè, dat lucht op.

Nagels spuwen

Godvergloeiendetering! Eet een kakkerlak! Krijg het bloedspeen! Blaas m’n zak op! Pijp mijn fluit! Lik m’n roze reet! Stick it up your kasoo! Zak in de stront! Krijg het zeepokkenlazarus! Va te faire pomper chez les Grecs! Dikke in je reet! Drink stront door een rietje! Fuck your shit!

Hèhè, dat lucht op. Ik weet het … Men kan voor zijn goed fatsoen in het openbaar geen dergelijke bloemlezing vloeken en verwensingen in de mond nemen. Mijn goede moeder zou me dan ook streng terechtwijzen als ze dat kon, maar ze is dood. Ik neem het de goden nog steeds bijzonder kwalijk dat ze haar in helse pijnen lieten sterven. Het getuigt eveneens van weinig fatsoen en als de goden zich onfatsoenlijk mogen gedragen, dan ik ook! Ik zal jullie vertellen waarom ik me opeens aan zulke boude termen overgeef. Jullie mogen weten waarom ik struiken uit de grond en duivels uit de hel vloek.

Ik zit van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat aan mijn computer. Dan rep ik nog niet van de nachtelijke uren die ik voor het scherm doorbreng. Gisteravond liet ik internet en consorten echter voor wat het waard is en gaf mijn pc een beurt … eh … dat klinkt inderdaad behoorlijk pervers … eh … ik omringde mijn pc met vaderlijke zorg. Ik liet scanners op hem los, teneinde hem van virussen en ander ongedierte te bevrijden, de vlooien uit zijn pels te pulken en hem te ontwormen … Ja, ja, voor wat men lief heeft, is men tot veel bereid.

Toen dacht ik: “kom, het is een tijdje geleden dat ik de vaste schijf gedefragmenteerd heb, dus laat ik dat maar even gaan doen.” Morgen brengen! Het programma dat hem ─ is een pc eigenlijk mannelijk? ─ met een defragmentatie moest verwennen, weigerde dienst en riep luidkeels in rode oorlogsletters: “Ik kan de schijfdefragmentatie niet starten.” Geen tekst, geen uitleg, geen commentaar nopens het waarom van deze weigering … en ik wist het natuurlijk ook niet. Kijk, daar krijg ik stenen kloten van. Door zoiets ontsteek ik in vulkanische woede en dolle drift. Dat bezorgt me als mens toch een kunstkop! Ik kwam haast in de kraam. Zoiets kan ik niet hebben. Het maakt de duivel in me wakker en die heeft vele gedaanten. Als ik voor Windows in de beurs moet blazen, verwacht ik dat ze me de reden geven waarom iets niet werkt. En maar zoeken, en maar proberen, en maar mensen op forums lastigvallen …

Vier uur later, toen mijn hele avond al naar de knoppen was, heb ik ontdekt wat er haperde. Een week of wat geleden heb ik een programma mijn register laten opkuisen en verwijderd wat zij onnodig achtten en volgens hen zonder risico kon weggooien. Gelukkig heb ik toen ook een back-up gemaakt van wat ik in de prullenbak dumpte. Door die back-up terug te plaatsen, schoot de defragmentatie zonder verwijl in actie … om me even later laconiek mede te delen dat defragmenteren niet direct noodzakelijk was en derhalve gerust nog even uitgesteld mocht worden. Het huis was te klein.
“Dat het hier allemaal nog in de verf zit”, schuddekopte mijn logeergast meewarig.

“Laat de zon niet ondergaan over je toorn”, zei mijn goede moeder altijd.

Dat was een citaat uit de bijbel (brief van Paulus aan de Efesiërs – hoofdstuk 4 vers 26), want mijn moeder was een vrome vrouw en dat is ze tot op het laatst gebleven, zelfs toen de goden haar aan ondraaglijke pijnen overleverden. Sorry, mama. Ik zal het nooit meer doen.

Goeie zin in ‘t leven

Tijdens mijn werkzaamheden belandde ik op een internetpagina waar men tijdelijk een Memory Optimizer weggaf. De meningen over het al dan niet nuttig zijn van een dergelijk programma zijn zeer verdeeld. Voor de meesten is het gebruik ervan even nutteloos als het kammen van een bronzen paard. Dat bleek ook uit de commentaren die de voor- en tegenstanders ervan postten. Ik mag graag zulke reacties lezen, want je kunt er wat van opsteken en ik wil op de hoogte blijven. Het dwingt respect af, als je aan de tapkast van het dorpscafé kunt uitpakken met de bewering dat een bepaald programma een bidirectioneel algoritme gebruikt om een hexadecimaal veld aan te maken.

Om dergelijke wijsheid te vergaren, las ik dus de commentaren die men aan de gratis Memory Optimizer wijdde. Het was verdraaid saaie lectuur, neem dat van mij aan, maar plots nam een olijk stuk vlees, Thomas, het woord. Hij schreef:

Uitstekend programma, dat zich makkelijk laat downloaden. De snelheid van mijn computer is erdoor verviervoudigd, het geheugen is nu dubbel zo groot en het energieverbruik gehalveerd. Bovendien bezorgt het me gratis pizza’s en het werkt onophoudelijk aan de wereldvrede. Ik steek er mijn drie duimen voor omhoog.

Geef die sympathieke guit een pint van me! En ik wil graag naast hem zitten als hij die opdrinkt.

Hel en verdoemenis

Het antivirusprogramma van Avast heeft vanmorgen vroeg met een false positive een groot gedeelte van de software op mijn pc naar de filistijnen geholpen. Het zal uren, of zelfs dagen vergen om alles weer bruikbaar te maken, indien dat al lukt, want sommige dingen zijn allicht onherroepelijk verloren.

Ik geloof dat ik daar niet blij mee ben. Ik weet het eigenlijk wel zeker.