De deurbel luidde en toen ik opendeed, stonden er twee decent geklede lieden in het portaal.
─”Wij zijn getuigen van Jehova”, vernam ik.
─”Ha! Kom binnen!” zei ik hartelijk. “Wat kan ik voor u betekenen?”
Ze keken elkaar ietwat verbouwereerd aan.
─”Dat weten we eigenlijk niet”, schokschouderde de ene.
─”Er heeft ons nooit eerder iemand binnengelaten”, verduidelijkte de andere op bedremmelde toon.
Tag: religie
Met rode oortjes
Vanmorgen bereikte me de droevige mare dat Angèle het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft. Jullie hebben waarschijnlijk nog nooit van haar gehoord, maar in het dorp waar ik woon, staat ze bekend als de bonte hond met de blauwe staart en behoort ze nu al tot de plaatselijke folklore.
Om te begrijpen hoe dat zo komt, moeten we terugkeren naar lang vervlogen tijden, toen het katholicisme hoogtij vierde en de mensen nog in dichte drommen ter kerke gingen. In die godshuizen bevonden zich onveranderlijk een of meerdere merkwaardige meubelstukken, die men biechtstoelen noemde en waarin af en toe een priester plaatsnam, om de gefluisterde zonden van de gelovigen te aanhoren.
Hoewel Angèle voortdurend probeerde om Jezus van het kruis te bidden, kon ze het toch niet laten om een nogal vrijgevochten, ja zeg maar een liederlijk levenspad te bewandelen. Ze diende dan ook regelmatig haar zondige uitspattingen te belijden. Wat ze aan de priester vertelde, kon men in de ruime omtrek van de biechtstoel beluisteren, want ze verstond de kunst van het fluisteren niet. Met halfluide stem gaf ze op vrij gedetailleerde wijze tekst en uitleg over de onoorbare praktijken waaraan ze zich had overgegeven. Het zal allicht niemand verbazen dat mannen bijna vochten om een zitplaats in de buurt van de biechtstoel te veroveren als Angèle aanstalten maakte om van berouw blijk te geven.
Nu is ze dood, overleden aan algehele slijtage. Ze heeft alleszins geen saai leven gehad.
“Ze zal ook niet moeten terugkeren!” zeggen wij dan, bij ons in het dorp.
Als de eeuwige zaligheid niet haar deel is, dan toch zeker eeuwige roem.
Volledig mee eens
Onze premier (een homo) en de koning (een man met een buitenechtelijk kind dat hij niet erkent) zijn trots ih Vaticaan. #vrtjournaal
— Andy (@Andy_Machi) March 19, 2013
1 van de 2 zou er beter uit protest niet zijn, de andere is een hypocriet. #vrtjournaal
— Andy (@Andy_Machi) March 19, 2013
Habemus papam?
Ik zou bezoek over de vloer krijgen en legde het haardvuur aan, om het wat gezelliger te maken en ook een beetje voor de warmte natuurlijk, want hoewel er wellicht niemand bis of encore riep, heeft de winter toch besloten om ons op een toegift te trakteren. Toen ik me naar buiten begaf om daar een voorraadje brandhout op de kop te tikken, arriveerde er net een van mijn vrienden.
─”Habemus papam!” riep hij en hij wees naar de witte rook die uit de schouw opsteeg.
Als de nieuwe paus verkozen is, kringelt er immers witte rook uit een tijdelijk schoorsteentje van de Sixtijnse kapel, die als stemlokaal fungeert. Niet veel later verschijnt er dan een katholieke hoogwaardigheidsbekleder op een balkon van het Vaticaan en die verkondigt naar aloud gebruik en met luider stem: Habemus papam!
Dat is Latijn en het betekent zoveel als: Wij eten pap! De katholieken beschouwen het eten van pap namelijk als een uiting van grote vreugde en gelukzaligheid, want het is genoegzaam bekend dat men ook in de hemel naar hartenlust rijstpap verorbert.
In weerwil van die witte rook en mijn verkiezing tot paus heb ik mijn bezoek van gisteravond geen pap voorgezet.
Wijze mannenpraat (10)
Dringend over te nemen
Kerkhofblommen
Naar het kerkhof gaan, is niet erg. Er blijven wel.
Voor katholieken is vandaag een feestdag ter ere van alle heiligen, die dan ook de naam Allerheiligen opgespeld kreeg, want vlaggen moeten de lading dekken. Morgen, Allerzielen, gedenken ze al de overledenen en dat zijn er ondertussen nogal wat. De kerkhoven zien er dan ook bijzonder feestelijk uit, voor zover een kerkhof een feestelijke allure kan tentoonspreiden. Al die uitbundige boeketten van orgiastisch opengebarsten bloemen wekken de indruk dat het daar prettig toeven is, hetgeen ik meen te mogen betwijfelen.
Hoewel ik geen katholiek ben en dat eigenlijk ook nooit was, verwijlen mijn gedachten nog regelmatig bij de mensen die er voor mij toe deden, maar desalniettemin voorgoed uitgestapt zijn: mijn ma, mijn pa, mijn zus, de liefde van mijn leven, enkele vrienden … Ze maken deel uit van wat ik nu ben en ik heb ze gisteren allemaal een bloemetje gegeven. Toen ik daarmee klaar was, overviel me plots een nogal terneerdrukkend gevoel.
Van wie zal ik wat lachende chrysanten krijgen nadat ik het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heb? Ik ben een van die overgeschoten mensen, die vooralsnog niemand hebben gevonden om van te houden. De paar verwanten die me resten, wonen in heel verre buitenlanden, en mijn schaarse vrienden hebben me zelfs tijdens mijn leven nog nooit echt in de bloemetjes gezet, dus zullen ze dat na mijn dood wellicht ook niet doen. Niemand zal mijn laatste rustplaats opsmukken en de katholieken die op Allerheiligen en Allerzielen in groten getale naar het kerkhof afzakken, zullen me hoofdschuddend voorbijlopen en denken: “Ach, wat zielig toch, zo’n onbeminde.”
Om dat te vermijden zal ik straks dan ook mijn uiterste wilsbeschikking wijzigen en vermelden dat men mijn as op zee dient uit te strooien. Daar valt het minder op als ik van niemand een bloemetje krijg.
Uilenspiegel 65
Verkleurmannetje
De man heet Mohammed en hij is een hevig voorvechter van de islam, zowel figuurlijk als letterlijk: hij aarzelt niet om voor zijn religieuze overtuiging in het strijdperk te treden en schrikt er zelfs niet voor terug om dat geloof met slaande argumenten te verdedigen.
Diezelfde Mohammed gaat prat op zijn inburgering. Hij heeft zich volgens zijn zeggen volledig aan onze levenswijze aangepast. Vandaar allicht dat hij zich iedere avond in de kroeg starnakelzat zuipt. Dan, als de alcohol een woordje meespreekt, zoekt hij met iedereen ruzie en zijn meisjes of vrouwen niet veilig voor zijn handtastelijkheden.
Het verbaast me niet dat Mohammed een eenzaam bestaan leidt, maar dat heeft hij louter aan zichzelf te wijten. Er valt vermoedelijk echt niet met hem te leven.
De truc met de aflaat
In een oud boek vond ik een flardje papier dat de eeuwen getrotseerd heeft, of toch zeker één eeuw, want het moet in 1907 het levenslicht aanschouwd … eh … aan een drukpers ontglipt zijn. Naast een stichtelijke tekst ─ Heilig Hart van Jesus Bescherm Belgenland ─ prijkt een al even vrome afbeelding van de Jesus in kwestie, die zijn Heilig Hart ontboezemt en aan de wereld toont. Wat mij echter vooral intrigeerde, was hetgeen daaronder geschreven stond:
Alf 300 d.ied.keer.Volle Afl.ied.maand
Ik heb het even moeten opzoeken, maar het blijkt om aflaten te gaan. Als ik het foutje in het eerste woord verbeter en de tekst vervolledig, krijgt men als resultaat: Aflaat 300 dagen iedere keer. Volle Aflaat iedere maand.
Als deugdzame katholieken overlijden, gaat hun ziel naar de hemel. Als ze daarentegen stout geweest zijn en in doodzonde sterven, komen ze in de hel terecht om daar ten eeuwigen dage te branden. Er is echter een tussenstation, het vagevuur, voor degenen die slechts een klein beetje stout geweest zijn. Daar zitten de zielen op hun verlossing te wachten, meer bepaald op het moment dat ze naar de hemel mogen verhuizen, en dat kunnen wij, levenden, bespoedigen door aflaten te verdienen.
Van mijn moeder weet ik heel zeker dat ze rechtstreeks naar de hemel gegaan is. Omtrent mijn vader verkeer ik in twijfel. De hel is hem gewis bespaard gebleven, maar het is heel goed mogelijk dat hij in het vagevuur vertoeft. Vertoefde, want door mijn toedoen zijn de hemelpoorten gisteren voor hem opengegaan. Paus Pius X heeft op 13 februari 1907 namelijk beslist dat men door het uitspreken van de zin Heilig Hart van Jesus Bescherm Belgenland iedere maand een volle aflaat kan verdienen en aldus een ziel uit het vagevuur bevrijden. Meer zelfs: iedere keer dat ik die frase uitspreek, kort ik iemands boetetijd met 300 dagen in.
Stuur me even een berichtje als jullie voor mij zouden sterven. Dan zal ik voor jullie Jezus van het kruis bidden, desnoods in vele talen.