Tag: politiek

De wetten van Pernikkel

Mijn vriend Reinhold is gedurende een week bij me te gast. Sinds jaar en dag noem ik hem Pernikkel, al kunnen we ons geen van beiden herinneren op welke manier hij die bijnaam verworven heeft. Het moet gebeurd zijn in onze dartele jaren, toen we jong en boosaardig waren en heil zochten bij onze onbetrouwbare vrienden: alcohol en marihuana. De vlag dekt trouwens de lading niet. Een pernikkel is in West-Vlaanderen een klein en onbeduidend mannetje en Reinhold is noch het een, noch het ander. Wel integendeel! Hij is groot, slank, knap, zowaar een beetje pienter en een uitermate bijdehante knaap. Zo baant hij zich bijvoorbeeld met aangeboren bravoure en achteloze zwier een weg door het woud van hovenierswerk. Dat is trouwens de reden waarom ik hem te logeren gevraagd heb, want mijn gestoethaspel tijdens het uitvoeren van tuinkarweien is vooralsnog door niemand overtroffen.

Verleden donderdag stond ik toe te kijken hoe hij zich aan de vormsnoei van enkele struiken wijdde, toen ik plots last kreeg van overweldigende dorst en voorstelde om die binnenshuis te lessen. De televisie stond aan en vertoonde beelden van het vragenuurtje in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, waar Kristof Calvo ─ de fractieleider van Ecolo-Groen ─ opnieuw en nog maar eens het hoge woord voerde en probeerde alle aandacht naar zich toe te trekken. Ik heb een bloedhekel aan die arrogante klootzak. Hij is er helemaal in zijn eentje verantwoordelijk voor dat ik nooit op Groen zal stemmen, zolang hij daar de dienst uitmaakt.
─”Wat is dat toch een gefrustreerd konijn!” riep ik toen ik hem bezig zag en hoorde.
─”Wie een klein pietje heeft, probeert zijn frustratie daaromtrent door arrogantie te verdoezelen”, formuleerde Pernikkel zijn eerste wet van die dag.

Diezelfde avond zagen we stiekem gefilmde, weerzinwekkende taferelen die zich in een slachthuis van het West-Vlaamse Tielt afspeelden: varkens werden er geschopt, geslagen, aan de oren voortgesleurd, bij volle bewustzijn aan slachthaken opgetakeld, onverdoofd gekeeld en nog meer van dat fraais. Door die wanpraktijken heeft de Vlaamse minister van Dierenwelzijn, Ben Weyts, met directe ingang de vergunning van dat bedrijf ingetrokken en de supermarktketen Delhaize heeft onmiddellijk de samenwerking met dat slachthuis opgezegd: maatregelen die ik ten zeerste toejuich. Reinhold en ik zaten verbijsterd naar dat ontluisterende schouwspel te kijken.
─”Dierenbeulen zijn mensen die thuis onder de pantoffel zitten”, formuleerde hij zijn tweede wet van de dag en ik was geneigd om het met hem eens te zijn.

Nee, Pernikkel is absoluut geen klein en onbeduidend mannetje.

Zet ze maar bij de kraak!

Ik vertel geen nieuws als ik jullie mededeel dat ik nauwelijks sympathie kan opbrengen voor koningshuizen in het algemeen en het Belgische in het bijzonder. Het weinige krediet dat de leden ervan nog bij me hadden, hebben ze verleden donderdag compleet verspeeld.

De doorluchtige dames en heren vonden het immers niet nodig om acte de présence te geven op het jaarlijkse defilé ter gelegenheid van de Belgische nationale feestdag. Albert, Paola, Astrid, Lorenz en Claire schitterden door afwezigheid en speelden elders mooi weer van ons belastinggeld. Als minachting voor het land en het volk dat ze verondersteld worden te vertegenwoordigen kan dat tellen. Ze moesten zich de ogen uit de kop schamen. Prins Laurent blijkt als enige nog over een greintje fatsoen te beschikken. 

Als het aan mij ligt, mogen ze die parasieten en profiteurs met onmiddellijke ingang hun dotatie ontnemen. Of nee, gooi dat hele koningshuis maar meteen in de prullenbak. Opgeruimd staat netjes.

Brexit en #engice

Het zit de eigengereide Britten duidelijk niet mee de laatste tijd. Hun voornemen om uit de Europese Unie te stappen zorgt voor nogal wat binnenlandse strubbelingen en nu hebben een stel IJslandse voetballers het bestaan om het Engelse team in de pan te hakken en uit het Europese Kampioenschap te kegelen. Het zou me niet verbazen als ze binnenkort de Noordzee willen verlaten, of dat ze een petitie opstarten om de wedstrijd opnieuw te spelen.

Kanttekeningen ─ 5

1.
Kris Peeters ─ vicepremier en minister van Werk in Belgenland ─ verklaarde onlangs in een interview: “Iedereen in dit land leeft boven zijn stand. Wij allemaal.”
Het is dan ook verbazingwekkend dat de regering waartoe Peeters behoort het nodig vindt om ons opperhoofd ─ Fluppe van België ─ een opslag van zo maar eventjes € 39.000 te geven, terwijl dat volstrekt nutteloze heerschap al een jaarlijkse dotatie van € 11.651.000 in de schoot geworpen krijgt, om van alle voordelen in natura nog te zwijgen.
Ik heb het hier al eerder en bijna tot vervelens toe gezegd, maar ik blijf het herhalen: afschaffen die handel!

2.
Muhammad Ali, alias Cassius Clay, is dood en inmiddels ook al begraven, nadat men hem wereldwijd uitbundig wierook toezwaaide en onder  loftuitingen bedolf. Zelf vond ik hem een ijdelzuchtige kwek, die zijn eigendunk nauwelijks kon tillen, onnatuurlijk veel van zichzelf leek te houden en aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd had, zelfs toen de herfst in zijn hoofd nog niet was ingetreden. Ik staaf dit even met een van zijn citaten:

All white people are devils … Blacks are no devils … Everything black people doing wrong comes from the white people. Drinking, smoking, prostitution, homosexuality, lying, stealing, gambling: it all comes from the white people.

Alle blanken zijn duivels … Zwarten zijn geen duivels … Alles wat zwarten fout doen, komt van de blanken. Drinken, roken, prostitutie, homoseksualiteit, liegen, stelen, gokken: het komt allemaal van de blanken.
Muhammad Ali

Hij was een man die goed kon vechten, al weet ik niet wat daar de verdienste van kan zijn.

3.
Dan denk je dat je alles gezien hebt en dan krijg je dit nog:

duivels1

Het moet niet nog gekker worden.

duivels2

Geen stijl

Omdat de Belgische politiek me niet helemaal onverschillig laat, zat ik gisterenmiddag met een half oog naar het programma Villa Politica te kijken. De presentatrice, Linda De Win, voerde een gesprekje met Kristof Calvo: volksvertegenwoordiger en fractieleider van Groen in het federale parlement.

Ik pleeg van mijn hart geen moordkuil te maken en geef het grif toe: ik moet die kerel niet. Sommigen noemen hem ambitieus en temperamentvol, maar ik vind hem een in hoge mate arrogante zak, eigenzinnig en ongezeglijk van nature, die koppigheid met sterkte verwart, zichzelf geweldig vindt en denkt dat men zijn weerga niet heeft. Naar verluidt zouden zijn hyperactief gedrag en zijn soms hysterische woede-uitbarstingen te wijten zijn aan de eetstoornis, anorexia nervosa, waar hij mee worstelt. Tja, het zal wel zeker. Les excuses sont faites pour s’en servir et les cons pour les croire.

Dan heb ik nog met geen woord gerept over de sloddervossige nonchalance waarmee hij zich aan Linda De Win en de kijkers presenteerde. Nee, ik heb het niet over zijn baard van een paar dagen, die tegenwoordig een modeverschijnsel is, waardoor een smoelwerk er morsig, om niet te zeggen onappetijtelijk uitziet. Ik heb het evenmin over het feit dat hij zijn hals niet met een een stropdas omgord had, wat dat beschouwt men vandaag de dag als een ouderwets accessoire, hoewel ik het daar hoegenaamd niet mee eens ben. Calvo heeft echter blijkbaar nooit geleerd dat een man zijn jas hoort dicht te knopen als hij rechtop staat en dat hij vooral nooit ofte nimmer zijn handen in zijn broekzakken mag stoppen.

Hij stond daar zoals een boer op zijn akker de vruchten der aarde aanschouwt en maakte op mij alleszins geen voordelige indruk. Ik zou nooit op hem stemmen.

calvo

Deemoedsgedrag

Ondertussen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest …

De metro’s rijden niet; culturele manifestaties en sportwedstrijden gaan niet door; winkels, cafés, restaurants, musea, bioscopen en wat dies meer zij blijven dicht; de militaire en politionele aanwezigheid is indrukwekkend …

… en gisteren installeerde ik me op de bank om op VT4 naar de laatavondfilm Kill Switch te kijken. Men vertoonde echter een andere film en bovenaan het scherm verscheen de betuttelende mededeling: Wegens de terreurdreiging werd de film vervangen.

Uit dit alles kan ik maar één ding besluiten: Nee, we zijn niet bang en we laten ons niet doen, maar de terroristen lijken me wel aan de winnende hand te zijn. Of vergis ik me?

VT4

Het socialistische gedachtegoed

Gisteren zag ik ene Jean-Pierre Goossens op mijn televisiescherm verschijnen. Hij is de voorzitter van de socialistische vakbond ACOD Spoor. Verleden dinsdag hebben ongeveer honderd leden van de FGTB – de Franstalige vleugel van de ACOD – de hoofdzetel van de MR, zijnde de Waalse liberalen, gevandaliseerd en voor € 30.000 schade aangericht aan het gebouw.

Jean-Pierre Goossens zei dat hij begrip had voor de aanval en weigerde die te veroordelen. Naar hij beweerde zijn de vakbondslui boos en voelen ze zich machteloos, omdat de regering van premier Charles Michel (MR) hervormingen aankondigt zonder overleg te plegen. Dat lokt fysieke agressie uit. De mensen hebben … ik citeer hem letterlijk … “een uitlaatklep nodig”.

Meneer Goossens, wat hebt u gebruikt? Wat hebt u geslikt? Met uw idiote bewering hebt u mij erg boos gemaakt. U lokt fysieke agressie bij me uit. Ik heb een uitlaatklep nodig. Zal ik me dus maar naar uw woning begeven en daar een rookbom binnengooien, uw ruiten beschadigen en uw gevel met verf bekladden?

En alle treinreizigers die iedere keer weer door jullie al dan niet wilde stakingen in de kou komen te staan zijn eveneens boos. Jullie lokken fysieke agressie bij ze uit. Ze hebben een uitlaatklep nodig. Mogen ze met zijn allen naar uw woning afzakken om daar … 

Laurette Mitraillette

Ik heb met een half oog en oor de debatten over de regeringsverklaring gevolgd. Veel heb ik daar niet over te zeggen, behalve misschien dat het soms een beschamende vertoning was, vooral door het optreden van Laurette Onkelinx, die ik een ongehoord arrogante en onbeschofte feeks ─ om het woord trut niet te gebruiken ─ vind. Het zal je echtgenote of je moeder maar zijn. De druiven zijn kennelijk heel zuur bij de Waalse socialisten.

parlement

Koude benen!

vliegtuigdoop

De deelnemers aan de Ronde van Frankrijk repten zich met bekwame spoed naar Londen. De televisie versloeg dat rechtstreeks, tot plots de uitzending onderbroken werd voor wereldschokkend nieuws: het vliegtuig dat De Rode Duivels uit Brazilië terugbracht, stond op het punt om in Zaventem neer te strijken. Hetgeen geschiedde.

De brandweer van de luchthaven rukte uit om het toestel te besproeien ─ een huldigingsritueel dat slechts voor weinigen weggelegd is ─ en ons aller Elio Di Rupo ─ premier van hangende zaken ─ stond in feestverpakking met strik paraat om het voetbalclubje te verwelkomen, als betrof het echte helden. De ministers van hangende zaken, Pieter De Crem en Didier Reynders waren nergens te bespeuren. Die zijn enkel van de partij als ze op kosten van de belastingbetaler met een legervliegtuig naar Brazilië kunnen fladderen: een snoepreisje waarvan de vlucht alleen al een slordige tienduizend euro kost en dat kennelijk voor herhaling vatbaar is, want ze hebben het bestaan om er twee keer van te profiteren. En wij maar betalen voor die parasieten!

Wat mij betreft, is het nu toch echt welletjes geweest. Kan men alstublieft een einde breien aan dat circus en die danig opgefokte heisa? Ik heb er meer dan mijn bekomst van. Trouwens, wat hebben die Rode Duivels eigenlijk gewonnen? Niets! Nul, prot, nogabal! Ze hebben gewoon wat tegen een bal geschopt. En tegen andermans schenen.