Tag: overheid
Week van het Nederlands 2
De week van het Nederlands loopt ten einde en ik heb er al met al weinig aandacht aan besteed. Ik zou me moeten schamen, maar ik doe niet zo aan schaamte.
Ik vertel jullie geen nieuws met de mededeling dat ik me uit hoofde van mijn beroepsbezigheden dagelijks met taal en vertalen onledig houd en dat het Nederlands een stokpaardje is dat ik uitermate graag berijd. Ik heb dan ook, in de loop der jaren, een klein fortuin besteed aan vaak onmisbare hulpmiddelen, zoals daar zijn woordenboeken, thesauri, grammatica’s en consorten. Vandaag de dag kunnen we, dankzij internet, veel van die naslagwerken gratis verwerven, tenminste als het de Engelse, Franse, Duitse en Spaanse taal betreft, om er maar enkele te noemen. Voor het Nederlands kom je echter onvermijdelijk bij Van Dale terecht en dat zijn regelrechte geldwolven. Die willen voor ongeveer alles betaald worden en niet te min.
Hier is ongetwijfeld een taak weggelegd voor de Nederlandse en Vlaamse overheid. Misschien kunnen zij ervoor zorgen dat men de dikke Van Dale gratis aanbiedt of toch voor een redelijkere prijs dan nu het geval is. En kan er nu eindelijk eens een degelijke Nederlandse thesaurus verschijnen? Van Dale heeft in 2010 een schuchtere poging in die richting gewaagd, maar het resultaat is pover en zeker geen € 79 waard, want dat is de prijs die ik ervoor neertelde. Ik behelp me nu nog steeds liever met het veel betere Het Juiste Woord: het standaard betekeniswoordenboek der Nederlandse taal van Dr. L. Brouwers. Lang zal dat echter niet meer duren, zoals jullie hieronder kunnen zien. Het boekwerk zal er eerlang compleet de brui aan geven ─ dat zie je er zo aan af ─ en ik kan vooralsnog nergens een vervangingsexemplaar vinden.
Zet ze maar bij de kraak!
Ik vertel geen nieuws als ik jullie mededeel dat ik nauwelijks sympathie kan opbrengen voor koningshuizen in het algemeen en het Belgische in het bijzonder. Het weinige krediet dat de leden ervan nog bij me hadden, hebben ze verleden donderdag compleet verspeeld.
De doorluchtige dames en heren vonden het immers niet nodig om acte de présence te geven op het jaarlijkse defilé ter gelegenheid van de Belgische nationale feestdag. Albert, Paola, Astrid, Lorenz en Claire schitterden door afwezigheid en speelden elders mooi weer van ons belastinggeld. Als minachting voor het land en het volk dat ze verondersteld worden te vertegenwoordigen kan dat tellen. Ze moesten zich de ogen uit de kop schamen. Prins Laurent blijkt als enige nog over een greintje fatsoen te beschikken.
Als het aan mij ligt, mogen ze die parasieten en profiteurs met onmiddellijke ingang hun dotatie ontnemen. Of nee, gooi dat hele koningshuis maar meteen in de prullenbak. Opgeruimd staat netjes.
Eten in zwart-wit
“Zullen we daar wat gaan eten?” vroeg ik.
“Doen!” antwoordde ik, want niemand vergezelde me en ik had de vraag dus aan mezelf gesteld.
Ik betrad het restaurant, nam plaats aan een tafeltje en trakteerde mezelf op een Campari-soda, het suggestiegerecht, zijnde scampi diabolique, een half litertje witte wijn, een punt warm appelgebak met slagroom en een koffie. Ik sloeg dat alles doodgemoedereerd in mijn slabbaris, zat nog wat uit te buiken, vroeg toen de rekening en kreeg dit:
Geen elegante kassabon en geen btw-briefje, maar een ordinair flardje papier met een nogal onbeholpen samenvatting van wat ik verorberd had. Of is dit de afrekeningsnota van zo’n geregistreerde of witte kassa, waarmee men het zwartwerk in de horeca wil uitroeien?
Laurette Mitraillette
Ik heb met een half oog en oor de debatten over de regeringsverklaring gevolgd. Veel heb ik daar niet over te zeggen, behalve misschien dat het soms een beschamende vertoning was, vooral door het optreden van Laurette Onkelinx, die ik een ongehoord arrogante en onbeschofte feeks ─ om het woord trut niet te gebruiken ─ vind. Het zal je echtgenote of je moeder maar zijn. De druiven zijn kennelijk heel zuur bij de Waalse socialisten.
Bevel is bevel
Ik heb opnieuw dat sterke staaltje van democratie op z’n Belgisch in mijn bus gekregen …
… en alsof dat op zich al geen aanfluiting is, gaan ze ons ook nog eens vertellen op welk tijdstip we ons het best van dit bevel kunnen kwijten:
Ze kunnen wat mij betreft het zeepokkenlazarus krijgen! Ik zal mij ter stemming aanbieden wanneer mij dat het beste uitkomt en als ik onverhoopt in een lange wachtrij terechtkom, zal ik daaromtrent zo luidruchtig lucht aan mijn ontevredenheid geven, dat ze me bij een volgende gelegenheid zullen vragen om asjeblief niet te komen. Dan zal ik natuurlijk wel gaan, kwestie van tegendraads te zijn, maar onder ons gezegd en gezwegen: ook zonder bevelschrift zou ik aan die kleurwedstrijd deelnemen.
Vrijheid, blijheid.
Zaaien naar de zak
De dotatie ten bedrage van ruim € 900 000 die het vroegere opperhoofd van Belgenland, Albert, en zijn teerbeminde ─ wie lacht daar?! ─ gade, Paola, in de schoot geworpen krijgen, zou naar verluidt niet toereikend zijn. Dientengevolge zou het berooide echtpaar een extra kostenvergoeding gevraagd hebben aan … eh … de Belgische belastingbetaler, want daar komt het feitelijk op neer.
Om de verwarmingskosten van hun woning te drukken draaien veel Belgen de radiatoren dicht in de vertrekken die ze niet gebruiken. Dat scheelt een slok op een borrel. Misschien kunnen hunne eminente eerbiedwaardigheden hetzelfde (laten) doen in hun nederige stulpje, kasteel Belvédère.
Wat de brandstofkosten van hun luxejacht betreft, raad ik ze aan om eveneens het voorbeeld van het gros der Belgen te volgen: er geen jacht op nahouden.
Dat heet zaaien naar de zak, of de tering naar de nering zetten. Het is zo simpel als wat. Een kind kan de was doen.
Hovaardigheidsbekleders
Het kan de Nederlandse koning, Willem-Alexander, en zijn ─ excusez le mot ─ hupse gemalin, Máxima ─ ¡Che, Argentina! ─ geen ene moer verblotekonten hoe ze door hun onderdanen aangesproken worden.
Willem-Alexander: “Ik ben geen protocolfetisjist. Mensen mogen me aanspreken zoals ze willen, omdat ze daarmee op hun gemak kunnen zijn.”
Máxima: “Iedereen noemt me Máxima hoor. Uiteindelijk, koningin of prinses, het doet er niet toe. Het is meer wat wij vertegenwoordigen dan de titel.”
In België daarentegen heeft Hare Doorluchtigheid, Mathilde Marie Christine Ghislaine d’Udekem d’Acoz, kortweg koningin Mathilde, verordend dat men haar ten paleize niet langer met het ordinaire Mevrouw dient aan te spreken, maar met het van grote bescheidenheid getuigende Majesteit. Leven ze daar nog in de middeleeuwen misschien? Zij schijt toch ook geen marsepein.
Het kan nooit lang meer duren of de hofmaarschalken, de lakeien, de hofnarren en de kuisvrouwen zullen hun bazin met hoofse buigingen en nederige reverences moeten tegemoet treden en vereren. Hoogmoed is een gebrek aan zelfvertrouwen en een onhandige manier om frustraties te verdoezelen of te compenseren.
Aangezien ik niet over huisgenoten of personeel beschik, heb ik mijn drie katten opgedragen om me voortaan als Edelachtbare aan te spreken.
Geen gouden horloge, maar …
Ik beschouw het als een regelrechte schande dat een van de rijkste Belgen een grotendeels onbelast pensioen van zo maar even € 923 000 in de schoot geworpen krijgt, nadat hij al jaren goud uit een horentje mocht drinken.
Alsof dat op zichzelf al geen aanfluiting is in deze voor velen benarde tijden, mag hij ook nog eens over tien door de belastingbetaler bezoldigde personeelsleden beschikken. Volgens Didier Reynders, minister van Buitenlandse Zaken, is dat vooral om de briefwisseling te verzorgen.
Ik zou in de lach schieten, als ik het niet zo treurig en grof vond.
Fils à papa
Het opperhoofd der Belgen heeft op knullige wijze en in krakkemikkig Nederlands van enkele papiertjes afgelezen dat hij van plan is om zijn koninklijke lier aan de wilgen te hangen.
Blij toe en voor mij niet gelaten! Ik ben nooit een fan van koningshuizen geweest.
Ongeveer een kwartier later gaf de chef van de Belgische regering daaromtrent een persconferentie, zo mogelijk op nog knulliger wijze en in absoluut erbarmelijk, om niet te zeggen schabouwelijk steenkolennederlands.
Wat een aanfluiting!
Nu ik dit over me heen kreeg, heb ik besloten om me nooit meer vrolijk of druk te maken over mensen uit vreemde landen, die zich het Nederlands proberen eigen te maken. Als zelfs een koning en een premier zich niet bekreunen om de taal van het overgrote deel van hun onderdanen …
Over enkele weken zal de Belgische kroonprins ─ die van ‘het is echt een vrouwtje’ ─ op waarschijnlijk stuntelige wijze op de troon klauteren. Hij heeft het ooit bestaan om een journalist de mantel uit te vegen met de volgende boutade:
U moet ontzag en respect voor mij hebben, want ik ben de volgende koning.
Wel, monseigneur, ik herinner me dat u tijdens een handelsmissie in Rusland, toen het nieuws over de vermoorde meisjes Stacy en Nathalie bekend raakte, doodgemoedereerd verklaarde dat u uit respect uw wandeling wat zou inkorten. Vandaag zal ik, uit respect voor u, mijn fietstocht wat inkorten. Is een kilometer voldoende, of verwacht u meer respect van me?
Ontzag zult u me nooit inboezemen. U bent en blijft een houten klaas, die zonder enige verdienste het koningschap en het daarmee gepaard gaande luxeleventje in de schoot geworpen krijgt.
Ik zal zelf wel bepalen voor wie ik in dit leven ontzag voel. Daar hebt u zich niet mee te bemoeien.