Een verbod dat men wellicht heel strikt zal naleven. Er valt daar immers in geen velden of wegen water te bespeuren … zelfs geen minuscuul plasje.
Tag: nonsens
Feestje
Waar was dat feestje? De rode richtingaanwijzer liet er geen twijfel over bestaan waar Ria zich aan de geneugten van feestgedruis overgaf. Ik volgde nauwgezet haar instructies en kwam niet veel later bij een met bonte ballons versierde woning terecht, waaruit blijmoedige stampmuziek opborrelde en joechjachende mensen zich onder het geplof van champagnekurken over van alles en nog wat verheugden. Ik sukkelde van de weeromstuit in een feeststemming en een goed humeur en probeerde me onder het gezelschap te mengen, maar dat feest ging niet door, omdat niemand me kende en omdat ik ook niet uitgenodigd was.
Kom daar nu eens om! Als ze een richtingaanwijzer op de hoek van de straat neerpoten, dan beschouw ik dat als een uitnodiging. Ze mogen het me vooral niet tegen maken of ze zouden weleens een hele kwaaie aan me kunnen hebben. En Ria mag wat mij betreft het moeras inzakken met haar onnozele feestje.
Het kan vriezen en het kan dooien
Aangezien Sabine Hagedoren aan een ziekte laboreerde en haar collega, Frank Deboosere, zich in Noorse fjorden vermeide, diende de VRT voor het weerbericht een oudgediende van stal te halen of, om het wat eerbiediger uit te drukken, onder de mottenballen vandaan te pulken
Toen Peggy De Meyer op het scherm verscheen, was ze voorzien van een panoramische halsuitsnijding, waarin men met een smak omlaag kon storten als men even niet oplette. Ook had ze een zeer verstandige bril op de neus gezet en beheerde ze een niet gering aantal ringen. Aldus opgetuigd waagde ze zich aan enkele niet bepaald gunstige voorspellingen, gelardeerd met klinkklare nonsens zoals:
“Uit die felle buien en uit die regen kan neerslag vallen.”
Toen ik op de schoolbanken zat, bracht men zowel buien als regen onder de noemer neerslag, maar ik ben geen journalist natuurlijk en ik heb ook geen geografie gestudeerd.
Uilenspiegel 88
Uilenspiegel 85
Zondebok en pispaal
Ik keer nog even terug naar het onderwerp dat ik gisteren bij de kop had: het flagrante gebrek aan stiptheid van mijn fysiotherapeut.
Ik heb de hele morgen op hem gewacht en vertikte het koppig om zelf te telefoneren, teneinde tekst en uitleg te krijgen. Kort na de middag kon ik me echter niet langer bedwingen en belde. Zijn vriendin beantwoordde de oproep. Wie of wat, denken jullie, had de vertraging op zijn kerfstok? De computer natuurlijk! Die had er ’s morgens de brui aan gegeven en zodoende …
Ik luisterde al niet meer en onderbrak haar zelfs met sardonisch gelach. ‘De computer heeft het gedaan’ moet ongeveer de grootste leugen aller tijden zijn, samen met ‘I didn’t have sex with that woman’ van Bill Clinton. Wie dat gelooft, heeft een kalf in zijn hoofd. Ik heb het hier onlangs nog geschreven: zich vergissen is des mensen, maar om de boel helemaal in het honderd te laten lopen heb je een computer nodig … en dientengevolge belaadt men de computer met de schuld van alles wat verkeerd loopt. Computers zijn universele zondebokken en de pispalen waar men gretig gebruik van maakt.
Iets over tweeën is mijn fysio opgedaagd met de staart tussen de benen … tja, ik kan het ook niet helpen dat dubbelzinnigheden hoogtij vieren in onze Nederlandse taal. In plaats van me doortastend te masseren heeft hij me moeten uitdeuken, want ik lag nog steeds in een deuk van het lachen. ’t Lag aan de computer. Et mon cul, c’est du poulet?
Bedreigd
Een paar dagen geleden ontving ik een wervende folder van het Vlaams Belang. Hoewel dat allesbehalve een ornithologische vereniging is, wijdden ze toch een artikel aan de heikele situatie van de draagvalk. Door de willekeur waarmee men in Vlaanderen hot en her mestverwerkingsinstallaties neerpoot, zou die arme vogel namelijk verkleinen. Een mens kan het zich haast niet voorstellen!
Nu ben ik weliswaar geen vogelkenner, maar ik weet dat er onder meer slechtvalken, torenvalken en giervalken bestaan. Van een draagvalk heb ik echter nog nooit gehoord. Ik mag dus wel opschieten met het bijschaven van mijn kennis, want als die draagvalk aan het verkleinen is, zit het er dik in dat die binnen afzienbare tijd niet meer met het blote oog waarneembaar zal zijn, of zelfs helemaal verdwijnt zonder dat ik die gezien heb …
… en dat zou jammer zijn natuurlijk.
Rare effecten
De meesten van jullie zullen weten dat men het ruisen van de branding kan horen in een kinkhoorn die men tegen het oor aangedrukt houdt. Romantische zielen, zoals ik, hebben vanzelfsprekend een passende verklaring voor dit verschijnsel verzonnen: de schelp in kwestie zou last hebben van heimwee naar de zee en in zijn verzuchtingen het geluid van de golven imiteren.
De meesten van jullie zullen echter geen kennis dragen van een gelijkaardig fenomeen. Als je je oor tegen het been van een volslagen onbekende aandrukt, zul je die persoon op enigszins nijdasserige toon horen zeggen: “Wat ben jij in vredesnaam aan het doen?” Of iets van die strekking.
Probeer het maar eens.
We hebben de ochtend weer gehaald
Ik heb vannacht slecht geslapen en ik geloof dat ik dat niet leuk vind. Ik ben alleszins in een recalcitrante bui en dat uit zich bij mij vooral in een neiging tot pietluttigheid. Wie of wat zal ik vandaag eens op de korrel nemen? Hocus pocus en simsalabim! Het wordt Kirsten Flipkens.
Zij is een tennissend meisje en op Wimbledon bereikte ze onlangs tegen de verwachting in de halve finale, maar toen zakte ze in mekaar als een soufflé. Nu ja, zelf bleef ze overeind, maar haar ballen … eh … haar tennisspel liet veel te wensen over.
Ze verloor. Haar teleurstelling daaromtrent was niet onoverkomelijk en zelfs van korte duur, want in een interview achteraf verklaarde ze: ik heb er met 1000 percent van genoten.
Dat is dus onmogelijk. Duizend percent bestaat niet en dus beweerde Flipkens eigenlijk het tegengestelde van wat ze bedoelde. Volgens haar zeggen heeft ze absoluut niet van die halve finale genoten.
Is het nu gedaan, ja, met al die onnozele uitdrukkingen!?
Een appeltje voor de dorst
Pfff … ik heb een natte rug en ben compleet uitgewoond!
“Laat ik nu eerst eens even de zolder opruimen”, dacht ik vanmorgen. “Een kat zou er haar jongen niet terugvinden.”
Christene zielen! Daar ben ik ook even mee bezig geweest. Ik heb me ongeveer een hernia gezeuld en me zowat het hart uit het lijf gesloofd, maar het resultaat mag er wezen. Ik ben zo trots op mijn prestatie dat ik voor een keertje alle privacy overboord gooi en jullie op een foto van mijn zolderkamer trakteer. Vinden jullie ook niet dat opgeruimd netjes staat?
