Tag: nieuwjaar
Anders
Het jaar 2016 geeft er vannacht de brui aan en de intrede van 2017 zal ongetwijfeld weer gepaard gaan met het gebruikelijke feestgedruis, waaronder het zeer door mij verfoeide vuurwerk. Mijn afkeer is niet gestoeld op een persoonlijke weerzin, maar op het besef dat zowel de huisdieren, als de wilde beesten en de vogels danig in paniek raken door dergelijk spektakel. Ze zullen ooit wel eens wraak nemen.
Ik stel dus voor dat we de rotjes, de luchthuilers en de gillende keukenmeiden laten voor wat ze zijn en in plaats daarvan voor een rustiger klank-en-lichtspel zorgen. Ik zal vanavond de vlam in wat kaarsjes jagen, enkele wierookstokjes opstoken en om middernacht een paar knallende scheten laten.
Ik wens jullie een even aangename jaarwisseling.
Start!
Hou toch maar je remmen klaar!
Kanttekeningen ─ 3
1.
Er gaan stemmen op om paal en perk te stellen aan het afsteken van vuurwerk ter gelegenheid van de jaarwisseling. Voor mij niet gelaten! Ook mijn katten, en ongetwijfeld alle dieren die in onze contreien hetzij buiten of binnen hoofdkwartier houden, zouden dat toejuichen. Nu komen sommigen echter met het niet bepaald lumineuze idee op de proppen om het eindejaarsgedruis te vervangen door het massaal oplaten van ballonnen, die voorzien zijn van stichtende tekstboodschappen op aan koordjes bevestigde kaartjes. Ballonnen zijn evenwel bijzonder slecht voor het milieu. Ze vergaan tergend langzaam en ze veroorzaken de dood van talloze dieren, die deze vaak opzichtig gekleurde objecten als voedsel beschouwen, of verstrikt raken in de frutsels waarmee die ze toegerust zijn. Het is nog maar van verleden week geleden dat ik een eekhoorn zag met een ballon in zijn kielzog. Vroeg of laat komt dat beestje vast te zitten met alleen de hongerdood in het vooruitzicht.
2.
Ik heb het bestaan om helemaal in mijn eentje korte metten te maken met de nochtans onvermurwbare wet van Murphy. Toen ik vanmorgen een geroosterd sneetje van een flinke lik boter voorzag, glipte dat gevalletje uit mijn handen en viel op de vloer met de besmeerde kant … bovenaan! Wie doet het me na?
2014
Is ‘t nu bijna gedaan, ja?!
Een kort lontje
Ik wil net zo min een spelbreker als een pretbederver zijn en ik gun iedereen zijn pleziertje, maar vooraleer de festiviteiten die met een jaarwisseling gepaard gaan uit hun voegen barsten, wil ik toch even enkele waarschuwingen de wereld insturen.
Aan allen die dezen zullen zien of horen lezen raad ik ten stelligste aan om mijn hoofdkwartier niet met vuurwerk te benaderen. Ik woon gelukkig nogal afgelegen, maar wie het desalniettemin toch zou wagen om mij en de dieren die zich in het mij omringende bos bevinden, of zich onder mijn dak ophouden, met ontploffende, brandbare en lichtgevende mengsels op te schrikken, of zelfs letterlijk de gordijnen in te jagen, zal ik eigenhandig een gillende keukenmeid of een luchthuiler in de reet rammen, om die vervolgens met duivels genoegen te ontsteken en haast buiten kennis van verrukking toe te kijken hoe de onverlaat het luchtruim kiest.
Aan allen die dezen zullen zien of horen lezen vraag ik met aandrang om het bijvoeglijk naamwoord spetterend niet in mijn nabijheid te gebruiken. Wie dat toch doet en zich bijvoorbeeld van termen als een spetterend feest, een spetterende jaarwisseling of een spetterend 2014 bedient, mag van mij het spetterend krijgen en wel in die mate dat ze de hele oudejaarsnacht aan een toiletpot gekluisterd zijn.
Aan allen die dezen zullen zien of horen lezen verzoek ik vriendelijk om in mijn buurt het woord bubbels niet in de mond te nemen. Drink champagne, cava of voor mijn part goedkope schuimwijn, maar beschouw de benaming bubbels als het door gezelschapsdames van lichte zeden gebruikte eufemisme voor bordeelschuim. Wie zich toch met bubbels wenst te laven, mag van mij grote bobbels krijgen en dan nog liefst van een hevig jeukend soort.
Zo, dat wilde ik toch even gezegd hebben.
De zes donkere weken
Op dit moment is er eigenlijk niet veel gaande in mijn leven en mijn wereld. Ik draai stationair, of op ralenti zoals dat in het Vlaams heet. Ik heb dan ook weinig te melden, behalve misschien dat ik toch even een gedachte aan de zeer door mij bewonderde Nelson Mandela wil wijden. Ik kan dat niet beter doen dan met de woorden van de Zuid-Afrikaanse president, Jacob Zuma:
“Ons het in hom gesien wat ons in onsself gesoek het.”
Ondertussen zijn we met zijn allen de zes donkere weken ingeduikeld. Het is niet bepaald iets dat van aard is om me op te monteren. Al het gedoe dat onlosmakelijk bij een jaarwisseling blijkt te horen, kan mij nauwelijks bezielen, of eigenlijk helemaal niet. Ik behoor net zo min tot de sociabele mensen als tot de feestneuzen. Dat is er bij mij niet ingeslopen met de jaren; ik ben altijd zo geweest. Ik leef graag in de luwte en ben graag bij mezelf.
Tijdens die zes donkere weken zal ik me ongetwijfeld regelmatig bij een vrolijk vlammend haardvuur verschansen, schurkend in een vleesetende fauteuil. Een beroezend boek of een spannende film, gepofte kastanjes, noten, hompjes kaas, een doorleefd wijntje … Nee, toch maar geen wijn. Daar krijg ik geredelijk koppijn van.
En zo is het altijd wat.
Ratten zijn ook mensen
“U bent een rat”, afficheerde de website op ongegeneerde wijze nadat ik op hun verzoek mijn geboortedatum had ingetikt.
“Kijk naar je eigen!” riep ik danig verongelijkt naar mijn scherm.
Ik vond het ongehoord dat men me klakkeloos met een dier vergeleek, temeer omdat men dan ook nog een beest uitkoos dat op weinig sympathie kan rekenen en meestal zelfs flink benauwt. Bij nader toezien verwonderde het me enigszins dat men me met het vormelijke u aansprak. Wie iemand verwijten naar het hoofd slingert, voelt zich meestal niet geroepen om zich van de beleefdheidsvorm te bedienen. Ik begreep spoedig dat men me, naar aanleiding van het Chinees nieuwjaar, wilde verrassen met een horoscoopje van het teken dat ik zou meegekregen hebben als ik als Pekineesje het levenslicht had aanschouwd: de rat. Aangezien ik nu als een Steenbok door het leven huppel, lijkt dat knaagdier me niet bepaald een verbetering te zijn.
De eigenschappen die ze me toedichten of aanwrijven stroken meestal met de werkelijkheid. Expressief, charmant, koppig en opportunistisch … dat klopt aardig. Ik ben vrij goed georganiseerd en hel helaas veel te vaak over naar perfectionisme, waardoor ik voortdurend moet ondervinden dat perfectie niet van deze wereld is. Wat die neus voor zaken betreft, is dat bij mij alleszins een heel klein neusje en wie zoals ik kluizenaarsneigingen vertoont, kan men echter bezwaarlijk een sociaal type noemen, maar reizen is dan weer mijn lust en mijn leven.
Alles wel beschouwd, denk ik dat ik toch maar een Steenbok blijf. Met alle Chinezen!