Ik heb vanmorgen gedurende bijna vier uur naar de finale van de Australian Open gekeken. De Zwitser Roger Federer nam het op tegen de Spaanse Rafael Nadal. Ik supporterde vanzelfsprekend voor Nadal, want dat is sinds jaar en dag mijn favoriete tennisspeler.
Hij verloor.
Vervolgens keek ik naar het wereldkampioenschap veldrijden in Luxemburg. Ik supporterde vanzelfsprekend voor de Vlaamse Wout van Aert, want dat is sinds jaar en dag mijn favoriete veldrijder.
Hij won, zij het een beetje op een diefje, zoals we dat in Vlaanderen zeggen.
Ik prijs me gelukkig dat toch een van mijn favorieten met de overwinning ging lopen, want als ze beiden verloren hadden, zou dat genoeg geweest zijn om me naar een drankhol te drijven. Nu kan ik rustig thuisblijven en naar de fles grijpen. Dat is alvast goedkoper en aangezien ik een beetje op de penning ben, is dat mooi meegenomen.
Jaren geleden zag ik een jonge snaak in een soort zeeroversplunje een tennisveld betreden en daar een staaltje van zijn kunnen ten beste geven.
De zeventienjarige Vlaamse wielrenner, Igor Decraene, is wereldkampioen tijdrijden bij de mannelijke junioren. In het Italiaanse Firenze veroverde hij de daarbij horende gouden plak en dus zijn felicitaties hier op hun plaats. Proficiat! 
Igor ontving vanzelfsprekend ook wat men weliswaar een gouden medaille noemt, maar waarin men weinig of zelfs geen goud zal aantreffen. Ten behoeve van de persmeute liet hij zich fotograferen terwijl hij een voorbeeldig gebit waarmee men brand kon stichten in dat ding zette. Er bestaan allerhande theorieën waarom triomferende sportlui nodig in het veroverde eremetaal moeten bijten, maar ik blijf het een rare, om niet te zeggen onnozele gewoonte vinden. Het zal aan mij liggen. Vandaag de dag beperkt men zich trouwens al lang niet meer tot het beknabbelen van erepenningen, want zelfs enorme trofeeën en reusachtige bekers maken kennis met de fonkelende beitels van de winnaars ervan. 
Ik kijk slechts zelden naar sportende luiden. De hoogmis die zich dezer dagen in Zuid-Afrika voltrekt, kan me nauwelijks bezielen, maar vanmiddag zal ik me toch voor het ruitje nestelen, want het Spaanse rasdier, Rafael Nadal, betreedt het strijdperk, om in Wimbledon de finale te betwisten. Voor die spring-in-’t-veld laat ik zelfs mijn toetje staan.