In Vlaanderen …
… drinken we alcohol;
eten we varkensvlees;
behandelen we vrouwen op dezelfde manier als mannen;
beschouwen we homo’s als mensen.
Als dat je niet bevalt, keer dan met je achterlijke mentaliteit terug naar waar je vandaan komt.
Tag: leven
Toekomstdromen … nu ja, dromen?
Als ik ooit het tijdelijke met het eeuwige verwissel
─ en dat zit er onvermijdelijk aan te komen, hoewel ik het graag nog even uitstel ─
mogen ze de bloemen die mijn kist tooien
─ als die er al zijn ─
gezwind in het publiek gooien,
teneinde te bepalen
wie de volgende zal zijn.
Als ik zo oud geworden ben,
dat ik geen mens meer herken
en niet eens jouw naam meer weet …
Pak dan mijn hand heel even beet
en zeg me zo gedag.
Laat me voelen dat jij me graag mag.
Wellicht dat ik het gevoel herken,
dat ik voor iemand, iemand ben.
Het is leuk geweest
Gastvrijheid is te mijnent niet langer dode letter, maar zal ik hoog in het vaandel voeren. Voortaan immers is mijn woning een gastvrije woning: vrij van gasten. Waarom zou ik nog langer energie verspillen aan iets dat toch niet blijft duren?
Ik heb in mijn leven al meer dan genoeg tijd en geld verkwanseld aan luiden die zo stuntelig in elkaar gehikt zijn, dat ze eigenlijk bij hun geboorte gewurgd zouden moeten worden. Ze beantwoorden zelfs niet aan mijn nochtans geringe verwachtingen en verdienen absoluut niet de moeite om er levensduur aan op te offeren.
Ik ben er mooi klaar mee! Ik word kluizenaar.
Doe een keus en blijf daarbij
Twitter trakteerde me op onderstaande afbeelding, die niet alleen tot nadenken stemde, maar me zowaar met een verscheurende keuze opzadelde:
Vrij vertaald mocht ik kiezen tussen:
1. Terugkeren naar mijn zesde levensjaar en daar herbeginnen, gewapend met alle kennis die ik tot op heden vergaard heb.
2. Onmiddellijk tien miljoen euro (dollar) opstrijken, schoon in het handje.
Ik zit me nu al dagen suf te piekeren, maar ik kan nog steeds niet besluiten wat ik zou kiezen.
Tevreden strompel ik voort
Niettegenstaande mijn jongensachtig verzet tegen het klimmen der jaren ben ik op een punt gekomen, dat ik zonder enige twijfel meer verleden dan toekomst heb en maakt mijn verbeelding waarschijnlijk alles mooier dan het zich in werkelijkheid heeft voorgedaan.
Optimistische tongen beweren dat wie ouder wordt bewust ruimte maakt voor dingen die van wezenlijk belang zijn in het leven. Tja, ik weet niet of het in dialoog treden met mijn televisietoestel van wezenlijk belang is in mijn leven, maar ik betrap er me tegenwoordig vrijwel dagelijks op. Ik gooi voortdurend bevelen, verwijten, commentaren en opmerkingen naar het scherm. Zielig, dat is het en het heeft geen enkel nut.
Het valt me ook op dat ik nog altijd even enthousiast in de keuken aan het fornuis culinaire aardigheidjes in mekaar frot, maar als ik die dan op tafel zet en aanschik, blijk ik plots geen honger meer te hebben. Al die moeite voor niks. Ik meen me te herinneren dat mijn moeder zich daar eveneens over beklaagde en het afdeed met de woorden: verouderen is een ramp die steeds weer toeslaat.
Nu ben ik niet echt geneigd om ouder worden als een ramp te beschouwen, wat niet belet dat ik af en toe tegen mijn leeftijd aanloop. In de loop der jaren heb ik er zo nu en dan een losse gedachte over neergepend. Lezen jullie even mee?
– Mijn leven wordt te kort om voorzichtig te zijn.
– Men wordt oud zodra men goede raad begint te geven in plaats van het slechte voorbeeld.
– Er zijn talloze dromen onvervuld gebleven.
– Ik krijg last van het geraffineerde egoïsme van de oude vrijgezel.
– Jeugdsentiment en nostalgie zijn de eerste ouderdomskwalen die zich in je nadagen aanbieden.
– Ik ben weliswaar gevorderd van leeftijd, maar nog steeds jong van geest.
– Ondertussen ben ik oud genoeg om me een aura van wijsheid te kunnen veroorloven.
– Toenemende weekhartigheid: een kwaaltje dat met de jaren komt.
– Ik ben ondertussen te oud om nog op een geloofwaardige manier aan het begin van iets groots en meeslepends te staan.
– Als je niet oppast, komt alles op den duur voor heimwee in aanmerking.
– Mijn leven is een aaneenrijging van indrukken, één lange overvloeier, gelardeerd met pittige anekdotes.
– Het is ondertussen veel te laat om nog enigszins geloofwaardig mijn levenswandel te betreuren.
Besluit:
Ik wil de leeftijd van de zeer sterken bereiken en toch nog goed bij mijn hoofd zijn.
Kom dat tegen! (2)
Frisse morgen, grote griebels en heilige bimbam! Wat heb ik nu toch weer een teelbalbeklemmende, tepelverstijvende historie moeten aanhoren. Het valt nauwelijks te geloven, maar ik heb het uit de eerste hand (en mond), namelijk van de persoon, een goede kennis van me, die de onverkwikkelijke gebeurtenis aan den lijve heeft ondervonden en het relaas ervan aan me opdiste met een onvervalste huiver in zijn stem.
Een paar weken geleden verdween zijn buurman ─ die er moeite mee had dat hij zich aan de verkeerde kant van de middelbare leeftijd bevond en dus meer verleden dan toekomst had ─ plots uit zijn woning en van de aardbodem, want hij bleef spoorloos, hoewel men geen enkele moeite spaarde om hem terug te vinden.
De dag voor kerstmis was die kennis van me ─ die onmiskenbaar met groene vingers toegerust is ─ wat in zijn tuin aan het keutelen, toen hij plots water nodig had, om een pas aangeplant boompje een optimale start te geven. Hij begaf zich naar de regenput, die zich in een achterafhoek naast zijn woning bevond. Het viel hem op dat het deksel van dat reservoir de lading niet dekte, maar dat wekte niet meteen zijn argwaan op, want het gebeurde wel vaker dat zijn echtgenote het afdekken van de put veronachtzaamde, wegens te lastig, of te lui.
Toen hij zich echter over de put heenboog ─ Voelen jullie het komen? Horen jullie het aanzwellen van onheilszwangere muziek? ─ dobberde opeens het ontzielde lichaam van zijn buurman in zijn blikveld. Hemelstepeirdepreuten! Dan schrik je je toch de tering, man! Het zal in alle geval geen hartverheffend tafereel opgeleverd hebben, denk ik zo. Krijg dat op je dak … of in je regenput.
Ik mag het niet gedroomd hebben dat mij zoiets overkomt, maar desalniettemin zal ik er ongetwijfeld eng van dromen.
Ik prijs me gelukkig dat mijn woning niet over een waterreservoir beschikt. Ze moeten te mijnent geen wanhoopsdaden komen voltrekken, al kunnen ze zich hier in de buurt natuurlijk nog altijd aan een boomtak verhangen. Spaar me!
In de wachtkamer van de dood
Ik kan mezelf niet langer voorliegen dat ik jong ben, maar ik heb alle redenen om optimistisch te zijn, want ik heb nog steeds polsslag.
Laten we wel wezen: mijn toekomst is geen lokkende verte meer en ouder worden is een ramp die steeds weer toeslaat: het wereldleed etst zich in je gelaat; je ligt vaker in de lappenmand; er sluipt jicht onder je leden; je ogen en oren laten het wat afweten; op je hoofd komen de kerkhofbloempjes tevoorschijn en begint de binnenband er goed door te komen …
Ik kan er allemaal mee leven, maar wat ik niet klakkeloos accepteer, is dat ouder worden nodig gepaard moet gaan met het verwerven van borstelige, om niet te zeggen krankzinnige wenkbrauwen en de onstuitbare aangroei van stugge haren in zowel neus als oren. Ik krijg er wat van!
Maar goed, we mogen van geluk spreken dat we in ons leven meestal niet weten hoeveel tijd we nog te verliezen hebben. Moge ik, in het slechtste geval, nog de moeite van het reanimeren waard zijn.
En voort raast de tijd
Heb ik jullie al eens verteld dat ik de eigenaar ben van wat men eertijds een kunstenaarskop placht te noemen? Neen wellicht. Hoe men zo’n artistiek hoofd tegenwoordig omschrijft, weet ik niet, maar ik heb het over door een nogal woeste baard en knevel omkroesde lippen en de rebelse haardos van iemand die verslaafd is aan opstijgende helikopters.
Een aantal jaren geleden begon het me tijdens mijn sessies in de badkamer op te vallen dat er kerkhofbloemen tevoorschijn kwamen. Kennen jullie die uitdrukking? Het is een ietwat eufemistische manier om het opduiken van grijze haren te verdoezelen. Aangezien ik de schadelijke tijd met alle mogelijke middelen op een afstand probeer te houden, verkeerde ik vrij lang in een ontkenningsfase, maar omdat het proces in een stroomversnelling leek te raken, kon ik mezelf niet langer voorliegen dat ik jong was. Ik ben op m’n retour en heb meer verleden dan toekomst.
Inmiddels zijn zowel mijn koptooi als mijn kincreatie juichend blond, om het woord leliewit niet te gebruiken. Ik had het liever anders gewild, maar het is niet anders en laten we wel wezen: het zou zijn charmes hebben, ware het niet dat men me voortdurend met de feiten meent te moeten confronteren door me een ouwelullengevoel te bezorgen.
Verleden week wandelde ik langs een hoog gebouw, waarop zich een jonge dakwerker bevond, die het verrichten van beroepsbezigheden onderbroken had om een sigaretje op te steken. Hij keek op me neer en riep:
“Dag opa!”
Ik keek naar hem omhoog en antwoordde:
“Sneeuw op het dak betekent niet dat de kachel niet brandt.”
Daar had hij niet van terug, want hij zweeg.
Eergisteren diende ik tijdens een fietstocht een vader met twee kinderen te kruisen. Omdat we ons op een nogal smalle weg bevonden, gebood hij zijn kroost om achter elkaar te rijden teneinde …
“de Kerstman door te laten.”
Nu ja … het is lang niet altijd een kommer en een kwel. Toen ik vanmorgen bij de groenteboer binnenstapte, begroette hij me met een joviaal …
“Dag jonkheid!”
Er is nog hoop.
Uitgeblust
Ik had bij de bakker een paar appelflappen gekocht en wilde me met verlekkerde spoed naar huis begeven om die op te vreten, maar ik ontmoette een man die nu oud en der dagen zat was, maar in lang vervlogen tijden vaak met mijn vader zaliger optrok, waardoor ik me beleefdheidshalve genoodzaakt zag een gesprek met hem aan te knopen.
Zoals jullie hierboven zien, weet ik nog steeds de weg in volzinnen en mag ik er me graag aan bezondigen, ook al hebben leraren me op schoolbanken ingeprent dat ik me beter van korte, krachtige bewoordingen kan bedienen. Ik was en ben het nog steeds niet met ze eens, dus kan hun raad me aan de reet roesten.
Het gesprek dat ik in die frase vermeld, was eigenlijk geen gesprek, want zelfs de koetjes en de kalfjes bleven onaangeroerd, omdat de man zich uitputte in een jeremiade over het ouder worden, dat volgens hem gelijkstond aan een ramp die steeds weer toesloeg.
─”Ach,” sprak ik troostend, “zolang je nog ergens kunt komen en dingen kunt doen …”
Dingen kunt doen?! Laten we wel wezen: dat was ook niet bepaald een vooruitzicht waarmee je iemand kon opmonteren.
─”Ik kan nog veel dingen doen,” zei hij en hij haalde de schouders op, “maar ik doe niks meer.”
Dan ben je gauw uitgepraat natuurlijk.
Tja, ik kan er hier geen smartelijk boek over schrijven. Er rest me niets meer dan de weinig historische woorden ‘zo, dat heb ik ook weer gehad’ neer te pennen …
… maar desalniettemin waren die appelflappen verdomd lekker. Ik denk dat ik er nog twee haal.
Lang zal ik leven! Zou ik?
