Het zal een jaar of vier geleden zijn dat Benedictus de Zoveelste — een fossiel dat men ergens in Germanistan opgegraven heeft en dat nu in het Vaticaan de pauselijke scepter en tegelijk ook de plak zwaait — wat tekst bijeenschreef. Men zou het een opstel, of zelfs een verhandeling kunnen noemen, maar dat ware te eenvoudig en voor iedereen begrijpelijk, dus noemt men die pennenvrucht een apostolische exhortatie, hetgeen in mensentaal ongeveer hetzelfde betekent als een pauselijke aansporing. De titel van het schrijfsel, dat ik gisteren toevallig in handen kreeg, luidt: Sacramentum Caritatis. Hoor ik je roepen dat dit Latijn voor je is? Wel, je hebt gelijk: het is Latijn! Mocht je ook willen weten wat het betekent, dan ben je bij mij aan het juiste adres, want ik kan zo goed vertalen dat ik er mijn beroep van gemaakt heb. Ik tover dus gelijk het Nederlandstalige equivalent uit mijn klavier: Het sacrament van de liefde. Laat ons nu even kijken wat de Heilige Vader ons allemaal te vertellen heeft.

In de allereerste plaats houdt hij een pleidooi voor het gebruik van het Latijn. Aangezien ik Gregoriaanse gezangen best te pruimen vind, heb ik daar niet meteen bezwaar tegen, maar hij wil meer: we moeten ook weer in dat voor velen onverstaanbare koeterwaals gaan bidden. Laten we wel wezen: het Latijn is en blijft een dode taal. Sommigen beweren dat die aan een reveil bezig is, mede dankzij populaire politici, maar daar geloof ik het mijne van. Ik ontmoet alleszins steeds minder mensen met wie ik wat in het Latijn kan keuvelen. Zij die nog gepast op een dominus vobiscum kunnen reageren, zijn inmiddels dun gezaaid, en dan weten de meesten daarvan niet wat ze eigenlijk antwoorden. Bestaat er iets lulligers dan het opdreunen van een tekst die men niet begrijpt?

Ik hou nochtans van het Latijn. Het maakt geweldig veel indruk als je tegen je geliefde kan zeggen: speciosus forma prae filiis hominum: diffusa est gratia in labiis tuis. Als zij of hij dan ook nog begrijpt wat je verkondigt — gij zijt de schoonste onder de kinderen der mensen, bevalligheid ligt op uw lippen — liggen er ongetwijfeld een aantal zwoele uren in het verschiet.

Welke ouderwetse en oerconservatieve gedachten heeft Benedictus verder nog aan het papier toevertrouwd? Hij schrijft: het celibaat is een zegen voor de kerk en de priesters dienen er zich aan te houden. Morgen brengen! Er staat geen maat op de stommiteiten die mensen uithalen, als hun langdurig onderdrukte seksuele gevoelens exploderen. Dat weten we allemaal. Het recente verleden heeft ons geleerd dat ook kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders zich aan ontoelaatbare uitspattingen overgeven en daar nog mee wegkomen ook. Een zegen voor de kerk … hoe verzint hij het in vredesnaam?

Zijn volgende aansporing betreft hertrouwde koppels. Die zijn welkom in de eucharistievieringen, maar ze mogen enkel te communie gaan als ze samenleven zonder seks te bedrijven. Wat een klinkklare nonsens! Ik kan me niet voorstellen dat er ooit nog een hertrouwd koppel te communie zal gaan. Niemand zal zich vrijwillig het stigma van impotente man en frigide vrouw op de hals halen.

Ten slotte heft hij ook nog een vermanende vinger naar katholieke politici. Zij mogen geen wetten stemmen die abortus, euthanasie of het homohuwelijk toelaten. Als ze stout zijn en dat toch doen, zullen ze als straf geen katholieke erediensten meer mogen bijwonen. Tja, als hij zo doorgaat, zit er straks niemand meer in de kerk.

Ik stel voor dat de politici onverwijld een wet stemmen, waarin bepaald wordt dat katholieke hoogwaardigheidsbekleders voortaan zichzelf moeten bedruipen en niet meer met belastinggeld zullen betaald worden. Bovendien ben ik van plan om eerlang naar Rome te reizen om Benedictus een trap onder zijn Instrumentarium Caritatis — de instrumenten van de liefde — te geven. Die vent maakt me telkens weer boos.