Tag: internet

We stegen met een zucht …

Onderweg

Op Twitter verscheen een bericht van ene Vincent Peone: hij zou de enige passagier geweest zijn in een vliegtuig van Delta Air Lines, dat van Aspen naar Salt Lake City vloog. De tweet ging vergezeld van een filmpje, waarmee hij zijn bewering staafde en dat meer dan drie miljoen keer bekeken werd, voor bleek dat het hele verhaal verzonnen was. Het vliegtuig in kwestie was zelfs niet van de grond geweest en het boordpersoneel had het spelletje meegespeeld. ’t Was maar om te lachen …

… maar nu ben ik aan de beurt en ik zweer op mijn eerstecommuniezieltje dat hetgeen ik verkondig de gehele waarheid is en niets dan de waarheid.

Op 1 april 1991 ─ nee, het is geen grap ─ zat ik als enige passagier in een Boeing 737 van Sabena, die om 20u25 opsteeg van het vliegveld Kloten  ─ hoe verzinnen ze het? ─ In het Zwitserse Zürich en omstreeks 21u40 in Zaventem landde.

Gelachen dat ik heb! En over de kop dat Sabena tien jaar later ging!

vliegbiljet

Houd de dief!

Handel en wandel

Af en toe neem ik een kloek besluit en dan durf ik wat per internet te kopen. Tot nu toe ben ik nog maar één keer bedrogen uitgekomen, of zoals men in West-Vlaanderen zegt: bij het veertiende, of in de zak gezet. Wie zich graag aan leedvermaak wil bezondigen, leze in dit verband: Stom van me!

Onlangs kocht ik drie sportieve pantalons bij een internetwinkel. Die werden prompt geleverd en al even gezwind op mijn lengte ingekort door een mevrouw, die met dergelijke ingrepen voor brood op de plank zorgt.

Getooid met zo’n broek begaf ik me gisteren naar een winkel, waar ik een aantal artikelen uitkoos en betaalde … maar toen ik me naar buiten wilde begeven, weerklonk er opeens een door merg en been dringend alarmsignaal. Vrijwel onmiddellijk stevende er een soortement dragonder op me af.
─”Je hebt wat mee dat je niet betaald hebt”, snauwde ze, ten aanhoren en ten aanschouwen van allen daar aanwezig.
Ik stond voor schut en dat beviel me geenszins.
─”Ik heb alles betaald”, protesteerde ik en wist ik dat wel zeker.

Aan de hand van mijn kassabon vergewiste ze zich ervan of dat klopte. Ze vond geen enkele onregelmatigheid en verzocht me haar te volgen naar een kantoortje, waar ik mijn zakken diende leeg te maken. Toen ook dat geen gestolen waar opleverde, riep ze een mannelijke collega, die aanstalten maakte om tot handtastelijkheden over te gaan, maar eerst nog vroeg:
─”Draagt u soms een nieuw kledingstuk?”
─”Ja!” zei ik. “Mijn pantalon is nieuw.”

In die nieuwe pantalon bevond er zich dus een wit aanhangseltje, dat heel die heisa veroorzaakt had. De webwinkel had kennelijk nagelaten dat ding te verwijderen. De naaister eveneens. Wie zal het haar kwalijk nemen?

In de twee overige broeken trof ik ook zulke herrieschoppertjes aan. Ik heb die per schaar verwijderd, maar niet weggegooid, want ik ben van plan om die stiekem in de jaszak van een vriendin of vriend te stoppen. Dat wordt lachen!

alarmpje

De doos van Pandora

Tussendoortje

Zoals het opduikberichtje hierboven vermeldt, heb ik, in arren moede, de commentaarbox van mijn blog dichtgeklapt. Het aantal spamberichten liep werkelijk de spuigaten uit. Ik heb het hier niet over enkele tientallen, maar over een kleine duizend per dag. Spamjager Akismet verhinderde weliswaar vrij nauwgezet dat die op mijn blog verschenen, maar ik diende ze toch te verwijderen, nadat ik ze eerst op authentieke exemplaren gevlooid had.

Hoewel mijn blog volgens de statistieken op heel wat belangstelling kan bogen, reflecteerde zich dat niet in de commentaren. Ik mocht al blij zijn als ik er vier per dag ontving en dat sop is de kool niet waard.

Wie iets aan me kwijt wil, zal het contactformulier moeten gebruiken. Het is jammer maar helaas.

Stom van me!

Laagvlieger

hoodieEen paar maanden geleden kocht ik bij Zalando twee sportieve pantalons van Adidas, in de wandeling meestal trainingsbroeken genoemd. Met de herfst in het verschiet wilde ik me graag bijpassende hoodies aanschaffen, zijnde sweaters met een kapoets. Helaas, bij iedere webwinkel waar ik me aanmeldde, kreeg ik het deksel op mijn neus: het gewenste artikel ─ de donkerblauwe hoodie, geflankeerd met oranje strepen ─ was nergens meer beschikbaar … tot ik plots bij een Engels bedrijfje terechtkwam, adamsbriscoe, dat zich met veel vertoon onder de naam Adidas verschool, waar ik wel mijn gading kon vinden en bovendien voor een gezapige prijs, zijnde $ 45 per stuk. Er rinkelde weliswaar een belletje bij me, maar ik negeerde dat, eigengereid als ik ben: ik bestelde twee stuks, die ik per MasterCard betaalde. Het geld werd vrijwel onmiddellijk geïncasseerd door … een Chinees bedrijf en toen dat gebeurde, sloeg ik wel acht op het rinkelende belletje, maar het was al te laat.

Drie weken later bood de postbode me een aangetekende zending aan: een slordig pakketje dat helemaal uit Shanghai kwam en waarin ik slechts één zwarte hoodie zonder strepen aantrof, die weliswaar een etiket met de naam Adidas voerde, maar ontegensprekelijk van minderwaardige kwaliteit was: goedkope namaak, om niet te zeggen brol.

Ik stuurde onverwijld een mail naar de webwinkel in kwestie, maar die keerde prompt als onbestelbaar naar me terug. Ook de Chinezen die zich mijn geld toegeëigend hadden, lieten niets van zich horen nadat ik ze per e-mail benaderd had. Ik ben bij het vierde gezet, zeggen we in West-Vlaanderen als we bedrogen zijn. Ik zou zelfs durven beweren dat ik bij de bok gedaan ben.

Ik heb me de moeite getroost om Adidas op de hoogte te stellen van deze frauduleuze praktijken. De dames en heren van dat bedrijf vinden het blijkbaar niet erg dat men hun naam misbruikt. Ze hebben me in alle geval niet van antwoord gediend en het bedrieglijke adamsbriscoe mag zich nog steeds onder hun naam verschuilen.

Mij komt de wraak toe en de vergelding. Ik koop niets meer van Adidas. Leve Nike!

Op z’n janboerenfluitjes

Laagvlieger

Het overkomt me soms dat ik de verleiding niet kan weerstaan om me per internet naar een winkel te begeven en daar wat te kopen. Dat is tot nu toe zonder noemenswaardige haperingen verlopen. Het zat er dus aan te komen dat het een keertje fout zou gaan ─ iedere overwinning brengt je dichter bij een nederlaag ─ en dat is inmiddels gebeurd.

Ik bestelde iets bij een Nederlands bedrijf en men zou dat de daaropvolgende dag bij me afleveren. Meestal kun je online de gang van zaken, zijnde de lotgevallen van jouw pakket, op de voet volgen via een track & tracesysteem, wat ik dus deed, want dat zijn leuke dingen voor de mensen. Zo zag ik dat het collo naar me onderweg was … tot zich daar opeens een venstertje ontvouwde met de mededeling: de zending is teruggestuurd naar de afzender. Ik uitte daaromtrent mijn verbazing in een e-mail, die ik met bekwame spoed naar de verkoper in kwestie stuurde. Nauwelijks tien minuten later rinkelde mijn telefoon en vernam ik dat de koeriersdienst een foutief leveringsadres ingevoerd had, dat niet eens bleek te bestaan. Men was stellig van plan om een nieuwe poging te ondernemen, maar ik zou wel twee dagen langer op mijn hebbeding moeten wachten.

Twee dagen later zat ik me opnieuw met track & trace te amuseren en zag ik dat mijn bestelling op komst was … tot daar opeens een berichtje verscheen: geleverd! Ik had niets of niemand gezien. Opnieuw vertrok een verbaasde e-mail naar Nederland en weer kreeg ik een telefoon van de verkoper: of ik misschien even in, of in de buurt van mijn brievenbus wilde kijken.

Het pakje stond inderdaad tegen de heg onder mijn brievenbus. In de regen en zomaar voor het grijpen. Men had zich niet eens de moeite getroost om bij me aan te bellen, maar goed … het is wel dertig meter lopen van mijn brievenbus naar mijn voordeur. Dat is verdraaid lastig natuurlijk.  

Pietje-precies

Sprokkels

Ik ben klant bij Telenet voor internet, vaste telefonie, digitale televisie en mobiele diensten. Dat is een hele verzameling snufjes en het zal dan ook niemand verbazen dat er af en toe eens iets in de soep draait. Dat was bij mij het geval en ik diende een beroep te doen op een van hun techneuten om alles weer in zijn fatsoen te brengen. Volgens de afspraak mocht ik hem vanmorgen tussen 8 en 13 uur verwachten.

Rond de klok van negen kreeg ik een sms-berichtje van Telenet: De tussenkomst van de technicus zal vermoedelijk om 11.27 uur plaatsvinden. Dat vond ik kwant van dat bedrijf. Ieder normaal mens zou in voorkomend geval van 11.30 uur gewagen, maar Telenet ging kennelijk secuurder te werk.

De tussenkomst vond plaats om 10 uur, 48 minuten en 28 seconden. Foei, Telenet! Van stiptheid hebben jullie blijkbaar geen kaas gegeten. Ik ben daaromtrent zeer mistevreden.

Boodschapje

Formidastisch

vandenborreHet zal gisteravond rond een uur of vijf geweest zijn dat ik me op internet begaf, teneinde een aankoop te verrichten: een knoopbatterijtje. Dra kwam ik terecht op de website van Vanden Borre ─ Uw akte van Vertrouwen ─ waar ik de door mij gewenste kleinigheid aantrof voor de fenomenale prijs van € 2,99, inclusief BTW en gratis thuisbezorgd.

Ik plaatste en betaalde mijn bestelling en kreeg vrijwel onmiddellijk een orderbevestiging in mijn mailbox. Later op de avond kreeg ik nog een e-mail, waarin men me meedeelde dat mijn bestelling verzonden was en dat ik die vanmorgen al mocht verwachten.

Vanmorgen iets over achten belde de postbode bij me aan om het pakket af te geven. Het onooglijke batterijtje was keurig verpakt in een kartonnen doos, als betrof het een juweel van onschatbare waarde. En dat alles voor nog geen drie euro!

Kijk, ik ben meestal karig met lof en ik haal niet zo gauw het wierookvat boven, maar als iets goed is, wil ik dat graag openbaren en van Vanden Borre mag ik zeggen dat het goed was. Als ze zelfs een onnozel artikeltje met zoveel zorg omringen …

Moeilijkdoenerij

Laagvlieger

Het is weer van dattum. Iedere keer als ik me genoodzaakt zie om een beroep op de klantendienst van Telenet te doen, slagen die lui erin om heel mijn dag naar de kloten te helpen. Dat is geen klantendienst meer; dat is een voortdurende bron van ergernis.

In de eerste plaats duurt het telkens een eeuwigheid voor je iemand aan de lijn krijgt. Aangezien alles over een betalend nummer verloopt, kan de prijs van het muziekje ─ noem het voor mijn part pokkeherrie ─ dat je in afwachting te horen krijgt een behoorlijk dure aangelegenheid worden. Na ettelijke minuten doemt er dan meestal een uitermate dom persoon in je oor op, die vaak een vreemdsoortig accent door het Nederlands roert, probeert om jou van alles de schuld te geven, duidelijk laat blijken dat zij of hij er geen jota van snapt en vervolgens zo’n hoop nonsens uitkraamt, dat ik me ten prooi aan wanhoop danig opwind en soms zelfs afhaak.

Vanaf deze maand moet ik opnieuw en nog maar eens meer betalen voor mijn aansluiting. Ik voel me steeds minder geneigd om dat te doen.

Een delicate vondst

Sprokkels

Toen ik de gordijnen openschoof en de mij omringende natuur overschouwde, zag ik in de verte tussen de bomen een felrode glinstering.
“Wat zou dat kunnen zijn?” vroeg ik me af.
Ik duikelde inderhaast een verrekijker op ─ waarmee ik broedende vogels pleeg gade te slaan, of dartelende eekhoorns bespioneer, of vrijende stelletjes … het paringsgedrag van zoogdieren bestudeer ─ en hoewel ik het object in niet geringe mate dichterbij kon halen, kreeg ik nog geen uitsluitsel over wat het was, dus zag ik me genoodzaakt om me naar buiten te begeven en het bos in te wandelen.

rugzakHet bleek de hiernaast afgebeelde rugzak van een deugdelijk merk te zijn. Ik nam die mee naar huis en inspecteerde daar de inhoud, teneinde te achterhalen wie de rechtmatige eigenaar ervan was. Ik ontdekte achtereenvolgens:
– een pilsflesje van Jupiler (leeg)
– een kurkentrekker
– een zakdoek (proper)
– een als doppenwipper vermomde sleutelhanger met 2 sleutels en 3 USB-sticks
– een blisterverpakking met 4 Rennietabletjes
– een potje met een restje sportgel van fytoSil (gratis staal)
– een schaartje
– drie aansluitingskabeltjes

en dan ook nog …
– een plastic zakje met een hoeveelheid marihuana
– een bokaal, eveneens met een hoeveelheid marihuana
– een metalen cannabismolentje, beter bekend als een grinder

Daar was ik dan mooi klaar mee! Niets verklapte me aan wie de rugzak toebehoorde. Vanwege de nogal delicate inhoud kon ik het ding bezwaarlijk aan de politie overhandigen, want ik wilde de persoon in kwestie niet in de problemen brengen. Toen ik nog jong en boosaardig was, lurkte ik immers ook regelmatig aan een joint en ik zou het waarschijnlijk nu nog doen, als ik vijf jaar geleden niet met roken gestopt was.

Ten einde raad controleerde ik de inhoud van de geheugensticks en zodoende stuitte ik op een naam. Toen ik die aan internet toevertrouwde, bleek dat weliswaar een jonge dorpsgenoot van me te zijn, maar ik kende hem niet en ik kreeg ook nergens zijn coördinaten te pakken. Hij zit weliswaar op Facebook, Netlog, LinkedIn en nog wat sociale media, maar daar ben ik geen lid van en dus kan kan ik hem via die weg niet bereiken.

Ik denk dat ik een kroegentocht zal moeten ondernemen om hem op te sporen of tegen het lijf te lopen.

Humo, Telenet en consorten

Humeurpijn

Ik was net bij de krantenboer en heb daar ontdekt dat het weekblad Humo opnieuw en nog maar eens op nogal stiekeme wijze zijn prijs met twintig cent verhoogd heeft en nu € 3,50 kost. Twintig cent, het lijkt een peulschil, maar omgerekend naar onze vroegere munt is dat toch acht frank en dat klinkt al minder futiel. En maar klagen dat ze steeds minder boekjes aan de man/vrouw vermogen te brengen. Wel, ik heb vandaag mijn laatste Humo gekocht, want eigenlijk gebruik ik die toch enkel om de televisieprogramma’s te raadplegen, die ze de laatste tijd trouwens zeer onvolledig en gelardeerd met talloze onjuistheden weergeven. Ik zal voortaan een boekje met blote madammen kopen. Nee, niet voor de interessante reportages, maar voor de prentjes.

Net als duizenden anderen heb ik van Telenet een bericht gekregen dat ik vanaf half januari ongeveer drie euro meer zal moeten betalen voor de diensten die ze mij verstrekken, te weten internet, kabel, digitale televisie en het gebruik van een digicorder. Ik betaal ondertussen al meer dan zeventig euro per maand voor die snuisterijen en dat vind ik eerlijk gezegd enigszins overdreven, vooral ook …

… omdat ik gisterenmiddag naar het televisiejournaal zat te kijken en de uitzending herhaaldelijk gedurende ettelijke minuten onderbroken werd omdat ze, luidens een mededeling op het scherm, de software aan het bijwerken waren. Kunnen ze daarvoor geen geschikter moment uitkiezen, zoals bijvoorbeeld het holst van de nacht?

… omdat ik onlangs een beroep diende te doen op hun helpdesk wegens een akkefietje met een van mijn mailadressen. Voor dergelijke interpellaties moet je nog steeds een betalend telefoonnummer gebruiken en je hebt al een paar minuten nodig om de keuzelijst te doorlopen, waarna ze je met een muziekje opzadelen, dat ze doorspekken met de mededeling dat alle medewerkers bezet zijn. Het duurde zeker vijf minuten voor ik een dame of een juffrouw aan de lijn kreeg. Ik durf niet te beweren dat ze met een spraakgebrek worstelde, maar ze had of een vervaarlijk accent, of ze sprak een nogal ondoordringbaar dialect. Ik had in alle geval de grootste moeite met de variant van het Nederlands waarin ze zich onverstaanbaar maakte. Bovendien werd ze nauwelijks gehinderd door enige kennis van zaken. Na veel vijven en zessen was mijn probleem natuurlijk opnieuw en nog maar eens niet de schuld van Telenet en mocht ik beschikken. Daar stond ik dan met mijn goeie gedrag. Ik was aan gesprekskosten ongeveer zeven euro armer en nog even wijs als voorheen. Volgens mij is het buitengewoon moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk om Telenet op een fout te betrappen. Perfectie mag dan misschien niet van deze wereld zijn, maar zij benaderen die toch heel dicht.