Ze waren beiden heel erg oud, dat zag je er zo aan af. Hij zat in een rolstoel en zij duwde die voort met de moeite die eigen is aan de ouderdom. Het leven had veel leed in haar gelaat geëtst, maar desalniettemin bleef ze kranig glimlachen en glunderde ze haar leeftijd weg. Hij daarentegen had het smoel van een buldog die op een wesp kauwde.
Ze duwde hem het restaurant binnen, maar maakte een kleine stuurfout, zodat ze even tegen de deurstijl aanbotste.
“Kijk toch uit, stom kalf!” snauwde hij schompermuilend. “Jouw geklungel is nooit overtroffen.”
Een kelner schoot toe om te helpen en ik keek haar meewarig aan toen ze mij passeerde. Ze schokschouderde even, schudde het hoofd en glimlachte, maar het was een beetje een treurige glimlach. Hij sudderde nog na en mompelde binnensmonds allerhande verwijten aan haar adres.
Mijn verbeelding schoot vleugelen aan en ik verzon snel een scenario om haar van die bullebak te verlossen. Ik liet ze met voorbedachten rade een reis maken, meer bepaald naar Bretagne, aan de rand waarvan zich hoge kliffen verheffen. Terwijl ze daar zogezegd het natuurschoon bewonderde, gaf ze die rolstoel stiekem een zetje, zodat die gang kreeg, er dan op niet te stuiten wijze de sokken in zette, om vervolgens plompverloren van zo’n klif te kukelen, waardoor de inzittende schielijk het tijdelijke met het eeuwige verwisselde, waarop de dame in kwestie een triomfantelijke glimlach inslikte, een zucht van verlichting slaakte en – een geboren tragédienne – een klaagzang aanhief: “O, mijn teergeliefde echtgenoot is het hoekje omgegaan, vermoedelijk om zeep.” Neergedaald ter helle zal ze ongetwijfeld bedoelen.
Ja ik zie het allemaal zo voor me gebeuren. Ik denk dat ik er een verhaal aan zal wijden, of misschien zit er zelfs een film in.
De leden van een fietsclub zaten op een door de zon beschenen terras van in hoofdzaak brave vloeistoffen te genieten, toen er plots een manspersoon verscheen die zich op een step voortbewoog, hetgeen me een nogal belachelijke manier van zich verplaatsen lijkt. Ik vind step trouwens een lelijke benaming voor het tuig in kwestie. Autoped eveneens. Ik verkies het in mijn Vlaamse dialect gangbare trottinette.
Hoewel de televisie een voortdurende bron van vermaak heet te zijn, besteed ik er meestal net zoveel aandacht aan als aan de patrijspoort van de wasmachine waarachter een bonte was draait. Toen ik dit schreef, zat ik me af te vragen waarom zo’n rond glazen raampje eigenlijk een patrijspoort heet. Ik ging te rade bij die dikkerd van van Dale, waar men me doodgemoedereerd meedeelde dat het woord voor het eerst in 1863 opgetekend werd, maar dat de herkomst ervan onbekend is. Tja, daar schieten we ook niet mee op, dus keer ik maar terug naar het onderwerp dat ik net bij de kop had. 
Hoewel het al tien uur geweest is, heb ik nu pas mijn bureaustoel beklommen om me van mijn dagtaak te kwijten en me aan het spelen met vreemdtalige zinnen te wijden. Dat is rijkelijk laat voor mijn doen, maar ik heb daar vanzelfsprekend een gegronde reden voor, of wat hadden jullie gedacht?
Het zal dan ook niemand verbazen dat de film The Blair Witch Project van Daniel Myrick en Eduardo Sánchez een regelrechte hype ontketende toen men die ruim tien jaar geleden uitbracht, want het betreft inderdaad een mockumentary: een in scène gezette documentaire. Het budget van de film bedroeg nauwelijks $ 22.000, maar de opbrengst liep op tot zo maar eventjes $ 247.803.000. Ja, wie maakt het mee?! Zulke interessante geldbedragen mag men mij in onbeperkte mate blijven aandragen …