Tag: hooligans

Het socialistische gedachtegoed

Laagvlieger

Gisteren zag ik ene Jean-Pierre Goossens op mijn televisiescherm verschijnen. Hij is de voorzitter van de socialistische vakbond ACOD Spoor. Verleden dinsdag hebben ongeveer honderd leden van de FGTB – de Franstalige vleugel van de ACOD – de hoofdzetel van de MR, zijnde de Waalse liberalen, gevandaliseerd en voor € 30.000 schade aangericht aan het gebouw.

Jean-Pierre Goossens zei dat hij begrip had voor de aanval en weigerde die te veroordelen. Naar hij beweerde zijn de vakbondslui boos en voelen ze zich machteloos, omdat de regering van premier Charles Michel (MR) hervormingen aankondigt zonder overleg te plegen. Dat lokt fysieke agressie uit. De mensen hebben … ik citeer hem letterlijk … “een uitlaatklep nodig”.

Meneer Goossens, wat hebt u gebruikt? Wat hebt u geslikt? Met uw idiote bewering hebt u mij erg boos gemaakt. U lokt fysieke agressie bij me uit. Ik heb een uitlaatklep nodig. Zal ik me dus maar naar uw woning begeven en daar een rookbom binnengooien, uw ruiten beschadigen en uw gevel met verf bekladden?

En alle treinreizigers die iedere keer weer door jullie al dan niet wilde stakingen in de kou komen te staan zijn eveneens boos. Jullie lokken fysieke agressie bij ze uit. Ze hebben een uitlaatklep nodig. Mogen ze met zijn allen naar uw woning afzakken om daar … 

Straatschenderij

Laagvlieger

Ik stap of fiets vrijwel dagelijks voorbij een majestueuze treurwilg, die zwaarmoedig staat te druiloren in het midden van een zilverig groen grasveld.

Dat gedrild gazon oefent een grote aantrekkingskracht uit op dieren in het algemeen en honden in het bijzonder, in die mate zelfs dat de lokale overheid er een verbodsbord heeft laten neerpoten, dat aan iedereen, ja zelfs aan ongeletterden, duidelijk moet maken dat men het plantsoen vooral niet als een openbaar toilet voor viervoeters moet beschouwen.

We leven helaas in een tijd waarin het vandalisme hand over hand toeneemt. Het bord heeft er welgeteld twee dagen onaangeroerd gestaan. Het staat er nu nog steeds, maar baldadige handen hebben het naar de filistijnen geholpen door er platvloerse boodschappen op aan te brengen in onuitwisbare viltstiftletters. 

Honden mogen het gras niet bevuilen, maar sommige mensen schrikken er niet voor terug om andermans goed onherroepelijk te beschadigen. Zou je ze niet!

vandalisme

Krabbelen in de kantlijn

Sprokkels

RodeDuivels

  • Frederik Van Lierde heeft de Iron Man van Hawaï gewonnen: de meest prestigieuze triatlon ter wereld. Als prestatie kan dat tellen. Ik schat die dan ook veel hoger in dan hetgeen een stelletje over het paard getilde voetballers verwezenlijkten en waar zowat het hele land van uit zijn dak gaat, met uitzondering dan van de schrijver dezes. De Rode Duivels mogen na twaalf jaar eindelijk nog eens aan een groot toernooi deelnemen: in casu de wereldbeker voetbal in Brazilië. Het is me wat! Ieder zijn meug, maar ik vind het alleszins niet de moeite om er levensduur aan op te offeren.
    Ter gelegenheid van deze heuglijke gebeurtenis heeft de Koninklijke Belgische Voetbalbond trouwens een nieuwe website gelanceerd, die ze met de naam We’re going to Brazil! bedacht hebben. Ze moesten zich schamen. Waar is de tijd dat men in Belgenland Vlaams, Frans en zelfs een beetje Duits sprak?
  • Mag ik de snotapen, die het niet eens zijn met ons rechtsbestel, uitnodigen om voortaan in Marokko en Turkije de boel op stelten te zetten en daar politieagenten met stenen te bekogelen? We leven in een beschaafd land, waar zij die wat op hun kerfstok hebben met de arm der wet kennismaken. Zo is het en zo blijft het. Als ze denken dat wij dergelijke relschopperij zullen blijven dulden, dan hebben ze verkeerd gedacht. Er zijn grenzen aan verdraagzaamheid.

Razende geweldenaar

Formidastisch

Ik reisde per televisie naar het zowel tropische als paradijselijke eiland Sri Lanka in de Indische Oceaan, dat mensen met een poëtische inborst de Tuin van Boeddha noemen.

Daar zag ik hoe een achttienjarige en vier ton zware olifant het tijdens een polowedstrijd plots flink op de heupen kreeg, met driest geweld orde op zaken stelde en toonde wie eigenlijk de baas was. Hij gooide zijn berijder af, brak door de omheining en stortte zich op een gelukkig onbemand minibusje, dat hij binnen de kortste keren helemaal verbouwde, alsof hij een lucifersdoosje vermorzelde. Hij leek even van plan om een paar mensen aan te vallen, maar toen bedacht hij zich en keerde zich opnieuw tegen het voertuig, dat hij met een paar als uppercuts vermomde kopstoten helemaal knock-out sloeg.
─”In welke hoek wil je liggen!?” riep ik, want als dieren niet met zich laten sollen, laat ik me gewillig meeslepen.
Om meer onheil te vermijden, diende een dierenarts een verdovend pijltje op het woedende dier af te vuren.

Naar verluidt had de olifant last van stress. Stress?! Wanneer zal men nu eindelijk eens begrijpen dat een olifant zich echt niet geroepen voelt om polo te spelen of circusnummers op te voeren?

Ik heb met veel plezier naar dat verslag gekeken en reken maar dat ik voor de olifant supporterde toen hij dat busje van jetje gaf. Helaas was het filmpje afgelopen nog voor ik mijn vlaggetje en mijn vuvuzela kon bovenhalen.