Tag: film

Niet te filmen!

Ik ben allerminst een fervent televisiekijker ─ ik heb meestal wel wat anders te doen ─ maar desalniettemin laat ik me af en toe verleiden tot het aanschouwen van een film, waarin James Bonden van diverse pluimage hun duivels ontbinden, of van een aflevering van een serie, waarin moord en misdaad hoogtij vieren, zoals daar onder veel meer zijn CSI, NCIS, Criminal Minds, Flikken en Bones.

Over die James Bonden gesproken: ik heb toch wat bedenkingen en vragen bij dat heerschap. Die gozer duikt nogal enthousiast in de drank en je kunt die als het ware uit zijn gezicht tappen, maar niettegenstaande dat schrikbarend alcoholgebruik blijft hij de weg weten in samengestelde zinnen. Hij nuttigt af en toe wat kaviaar, of een oester, wat hij vrijwel altijd in het gezelschap van een opgeviste schoonheid doet, maar heeft iemand van jullie hem ooit een maaltijd zien verorberen die aan de ribben plakt? Ik alleszins niet. Die man stowt vrijwel niets in zijn voerklep en kluift zo te zien voortdurend op zijn vingers, al vermoed ik dat hij zich tussen de opnames door wel aan ─ hoe heet zo’n ding? ─ een Big Mac durft te verlustigen.

Wat die misdaadseries betreft: de dames en heren die zich met onverkwikkelijke criminaliteiten onledig houden en de plaatsen van het misdrijf onderzoeken, doen dat vrijwel altijd met behulp van staaflantaarns. Het is mij een raadsel waarom ze nooit gewoon het licht aanknippen, hetgeen volgens mij de zaken in niet geringe mate zou vereenvoudigen. Nee, ze blijven daar met zo’n onnozel lampje klungelen.

Ach, als ik het voor het zeggen had … maar dat heb ik niet. En misschien is dat maar goed ook. Ik word met de dag een knorriger brompot.

Schommelen

Ik heb wat zitten schommelen. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben hoegenaamd niet op een toestel neergedaald om mijn lichaam heen en weer te zwiepen. Spaar me! Nee, ik heb geschommeld in de Vlaamse betekenis van het woord, namelijk opruimen, schoonmaken. Zeg nu zelf… als je die activiteit schommelen noemt, klinkt dat prettiger. Zitten schommelen lijkt me veel aangenamer te zijn dan zitten opruimen.

Ik heb dus zitten schommelen en tijdens die bezigheid ontdekte ik … ja, hoe zal ik die dingen noemen? Oude pennenvruchten? Winkeldochters van mijn schrijfarbeid?

In een zalig vroeger dat ondertussen steeds langer geleden is, heb ik ooit het plan opgevat om scenario’s te schrijven voor korte humoristische filmpjes, die in hedendaags Nederlands sketches heten. Verder dan een drietal premissen ben ik niet gekomen en die bondige formuleringen van mijn ideeën zijn nu opnieuw opgedoken. Ik kon er zowaar nog om lachen ook en daarom laat ik er jullie hieronder van meegenieten.

1. Brute pech

We zien een man een garage binnenstappen, waar hij een slang aan de uitlaat van zijn auto bevestigt en vervolgens in het voertuig plaatsneemt, voorzien van het andere uiteinde van de slang. Hij is kennelijk van plan om zelfmoord te plegen. Hij start de motor en wacht op wat komt, maar na nauwelijks een minuut dut de motor in, wegens gebrek aan benzine. We zien de man per fiets vertrekken, met een jerrycan op de bagagedrager. Hij komt bij een tankstation waar hij een uithangbordje aantreft dat mededeelt: Gesloten wegens overlijden.

2. De sportieveling

We zien een close-up van twee handen, die in een bak met talk duiken en zich uitgebreid met het poeder inwrijven, zoals onder meer turners en gewichtheffers dat doen. Diezelfde handen grijpen vervolgens een ijzeren staaf vast, alsof dat de stang van een schijvenhalter is. Daarna zoomt het beeld uit en we krijgen een bejaarde man te zien, die de steunbeugel van een looprek vastgegrepen heeft om zich te verplaatsen.

3. Nood breekt wet

We zien een jongeman zijn hele woning overhoop halen. Hij is kennelijk op zoek naar iets dat hij niet kan vinden. In arren moede telefoneert hij tenslotte naar de drugsbrigade van de politie met de mededeling dat hij zijn voorraadje drugs niet kan vinden en of ze misschien een huiszoeking te zijnent willen verrichten, bij voorkeur met een hond.

Hè hè, dat is lachen! Ik kom haast niet meer bij.

Het roggeventje*

Ik kwam op een plek waar de wereld onbetreden leek. Er waren alleen maar nauwelijks door de mens verstoorde vertes en horizon te zien, maar toch trof ik daar een onbeheerde damesfiets aan. Het rijwiel stond in de berm en was voorzien van frivole fietstassen met een patroon dat tropische vegetatie moest suggereren. Het stuur torste een korfje van metalen vlechtwerk en een guirlande van weelderig rankende bloemen.

De wijde omgeving bood nergens gelegenheid tot verschuilen, maar toch viel er in heinde noch verre een levend wezen te bespeuren. Wel zag ik iets verderop een auto staan, dus veronderstelde mijn verdorven geest dat de eigenares van de fiets zich wellicht aan boord van dat voertuig bevond, waar ze zich samen met een geheime aanbidder aan niet nader te beschrijven dadelijkheden overgaf.

Toen ik echter bij die wagen kwam, bleek dat ding eveneens onbemand te zijn. Dat leek me stug. Ik kon als het ware uren in het rond kijken en naar onbelemmerde vertes turen, maar toch ontbrak iedere menselijke aanwezigheid in het gebied dat ik overschouwde. Waar waren de wielrijdster en de chauffeur gebleven? Was er misdaad in het spel?

Mijn toch al lenige, om niet te zeggen razende fantasie schoot vleugelen aan en in gedachten begon ik alvast aan een thriller à la Stephen King: Het roggeventje*. Het wordt ongetwijfeld een meesterwerk, dat men eerlang zal verfilmen. Het kan haast niet anders of er staat me obscene rijkdom te wachten. Misschien hangt er me zelfs een standbeeld boven het hoofd. En een Nobelprijs natuurlijk.

*Ik heb hier al eens eerder over roggeventjes geschreven ─ zie in dit verband Het roggeventje ─ en met die passage ben ik zelfs in het Vlaams woordenboek terechtgekomen, zoals jullie hier kunnen zien: http://www.vlaamswoordenboek.be/definities/term/roggeventje

Deemoedsgedrag

Ondertussen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest …

De metro’s rijden niet; culturele manifestaties en sportwedstrijden gaan niet door; winkels, cafés, restaurants, musea, bioscopen en wat dies meer zij blijven dicht; de militaire en politionele aanwezigheid is indrukwekkend …

… en gisteren installeerde ik me op de bank om op VT4 naar de laatavondfilm Kill Switch te kijken. Men vertoonde echter een andere film en bovenaan het scherm verscheen de betuttelende mededeling: Wegens de terreurdreiging werd de film vervangen.

Uit dit alles kan ik maar één ding besluiten: Nee, we zijn niet bang en we laten ons niet doen, maar de terroristen lijken me wel aan de winnende hand te zijn. Of vergis ik me?

VT4

Mag ik even vangen?

Drie studenten van een filmacademie trekken de onherbergzame bossen van Maryland (USA) in om een documentaire te maken over een lokale legende: een heks. Hoewel ze binnen de kortste keren hopeloos verdwalen, blijven ze hun wedervaren filmen, ook als ze op allerhande voodootoestanden stuiten en langzamerhand door vage vrees bevangen raken. ’s Nachts worden ze zelfs aangegrepen door redeloze, onbedwingbare angst als overal hallucinante geluiden opklinken en een van verdwijnt. De anderen horen hem roepen en huilen, maar kunnen hem niet vinden. Tijdens hun zoektocht stuiten ze op het huis waar volgens de legende ooit iemand veertig kinderen vermoordde. Ze gaan er binnen, afgaand op het geschreeuw van hun vermiste gezel, maar verliezen elkaar het oog … en dan valt de camera op de grond.

Een jaar later vond men de videoband in het bos. Van de drie studenten werd nooit meer wat vernomen.

Het zal dan ook niemand verbazen dat de film The Blair Witch Project van Daniel Myrick en Eduardo Sánchez een regelrechte hype ontketende toen men die ruim tien jaar geleden uitbracht, want het betreft inderdaad een mockumentary: een in scène gezette documentaire. Het budget van de film bedroeg nauwelijks $ 22.000, maar de opbrengst liep op tot zo maar eventjes $ 247.803.000. Ja, wie maakt het mee?! Zulke interessante geldbedragen mag men mij in onbeperkte mate blijven aandragen …

… en nu wil het toeval dat ik eveneens in een bos woon en dat ik uitgerekend tijdens de voorbije nacht naargeestig krakende takken en twee ijselijke kreten gehoord heb. Niet dat ik zo bang was als een ballon op een stekelvarkenconventie, maar het scheelde toch niet veel. Ook mijn poezen vielen ten prooi aan jagende angst. Ik houd voor alle zekerheid een videocamera binnen handbereik, want ik ben van plan om daar een slaatje uit te slaan. Beginnen jullie zich maar mentaal op bloederige taferelen voor te bereiden en trek alvast de portemonnee.

Latertje

De televisie was van plan om de film Kill Bill Vol.1 van Quentin Tarantino te vertonen. Dat las ik althans in het weekblad Humo. Nu geloof ik lang niet altijd wat de Humoristen aankondigen, want het gebeurt wel vaker dat het niet met de werkelijkheid strookt. Daardoor nestel ik me soms vol kinderlijke blijdschap voor het ruitje, om vervolgens een programma opgedist te krijgen dat ik niet verwacht en eigenlijk ook helemaal niet wil zien. Dat kan tellen als teleurstellende ervaring. Humo speelt in zo’n geval steevast de zender in kwestie de zwartepiet toe: hun programmering komt altijd te laat op de redactie terecht en soms wijzigen ze die nog op het allerlaatste moment, als alles al gedrukt staat. Je kunt er als kijker wel kwaad om worden, maar je doet er weinig aan.

Dit keer klopte de aankondiging dus wel en de film begon tegen middernacht. Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, maar ik vind dat een onchristelijk uur voor iemand die een vermoeiende dag achter de rug heeft. Maar goed, ik vestigde me op de bank en bleef rechtop zitten. Het was namelijk de derde keer dat ik het meesterwerk probeerde te bekijken, want bij mijn eerdere pogingen was ik telkens in slaap gevallen. Dat is ook de reden waarom ik nooit meer een bioscoop bezoek. Tijdens mijn laatste oponthoud aldaar hebben ze me moeten wekken met het dringende verzoek om wat zachter te snurken. Er speelde een romantisch drama dat zich hoofdzakelijk in idyllische landschappen voltrok, maar toch kregen de toeschouwers de indruk dat ze zich in een varkensstal ophielden, hetgeen vanzelfsprekend niet echt bevorderlijk was om van die pastorale sfeer te genieten … maar ik dwaal af. Terug naar de film die ik net bij de kop had.

Alles ging goed tot het hoofdpersonage — de huurmoordenares Black Mamba — op het punt stond misbruikt te worden terwijl ze zogezegd in een coma lag. Eigenlijk was ze net daarvoor uit die coma ontwaakt, maar dat wist haar aanrander niet. Op het moment dat zij in zijn tong beet en die uit zijn mond rukte … onderbrak men de film om de kijker op wat reclamespotjes te vergasten. Wel godverdomme hier en gunter! Daar bederf je behoorlijk de spanning mee. Ik begon woedend de mij omringende kussens te herschikken, nam een gemakkelijkere houding aan …

… en ontwaakte om drie uur. Een vrouwspersoon voorspelde de toekomst van een lichtgelovig slachtoffer. Er bestaan inderdaad mensen die in het holst van de nacht het advies van kaartlegsters, waarzegsters en consorten inwinnen. Omdat ik uitgeslapen was, heb ik mijn bureau opgezocht en daar ben ik aan het surfen gegaan via StumbleUpon. Het duurde dan ook niet ook niet lang of ik stumbelde upon een zeer onkuise website, die bewegende beelden vertoonde waarop men alles zag en hoorde. Ik kan niet ontkennen dat ik daar wel plezier aan beleefde, maar dit terzijde. Ik hoop dat ik lang genoeg mag leven om die film van Tarantino ooit eens helemaal uit te zitten. Misschien moet ik nu toch eindelijk eens leren hoe ik mijn digicorder programmeer.

Vuistregels voor filmmakers

Als een van uw personages om de een of andere reden op de vlucht slaat en zijn heil zoekt in een boom, of op een andere hooggelegen schuilplaats, moet zijn achtervolger altijd pal onder hem stilstaan en speurend om zich heen kijken, zonder hem evenwel op te merken.

Als een van uw personages zich op een sportveld bevindt om aan een wedstrijd deel te nemen, moet hij als hij het hoofd opricht ogenblikkelijk het gezicht van zijn geliefde tussen de tienduizenden toeschouwers ontdekken.

Als de amoureuze relatie van een van je personages op de klippen loopt, dient de getroffene het edelmetalige symbool van deze verbintenis ─ met name de verlovings- of de trouwring ─ ostentatief weg te gooien, bij voorkeur in het water van een meer of de meedogenloze golven van de zee.

Als uw verhaal zich in de gezinssfeer afspeelt, dient de vrouw des huizes ’s morgens een pantagruelesk ontbijt aan te rechten, bestaande uit roerei met krokant spek, pannenkoeken, wafels, geroosterd brood, cornflakes en wat dies meer zij. Dertig seconden voor hij naar kantoor moet vertrekken, verschijnt haar echtgenoot aan tafel. Er rest hem net voldoende tijd voor een slok koffie of sinaasappelsap en misschien een enkele hap toast. Ook de kinderen duiken pas op als de schoolbus in aantocht is, waardoor er voldoende voedsel overblijft om de hele bevolking van een noodlijdend Afrikaans land gedurende een paar dagen van spijs te voorzien.

Als uw personage op de vlucht slaat en achter het stuur van een auto plaatsneemt, dient hij of zij paniekerig te ontdekken dat hij of zij het voertuig niet kan starten, omdat hij of zij niet over de sleutel beschikt. Na wat ostentatief gerommel in het handschoenkastje en andere opbergvakken, zal hij of zij evenwel een reserve-exemplaar achter een van de zonnekleppen aantreffen.

In de slaapvertrekken van puberende jongeren dient u elke beschikbare centimeter van de wanden en het plafond te bedekken met posters, wimpels, trofeeën en wat dies meer zij. Op de buitengevel moet er zich vlak naast het venster een regenpijp bevinden, die bovendien zo stevig in de muur verankerd zit dat die het gewicht van de tiener kan torsen als die, om wat voor reden ook, ongemerkt het huis wil verlaten.

Als een van uw personages thuiskomt na het boodschappen doen, dient er voedsel uit minstens een van de meegebrachte zakken te steken. Zeer geschikt daarvoor zijn preistengels, selderieloof, een bos wortelen en vanzelfsprekend ook het onvermijdelijke stokbrood.

Stomende slaapkamerintimiteiten zullen in niet geringe mate bijdragen tot het succes van uw film. Om bemoeienissen van moraalridders en andere filisters te vermijden, dient u de bedden te voorzien van een speciaal L-vormig bovenlaken, waarmee de actrice zich tot schouderhoogte kan verhullen, terwijl het torso van de aan haar zijde vertoevende acteur onbedekt blijft.

Als er in uw film helikopters aan te pas komen, dient u het volgende in acht te nemen. Wanneer zo’n toestel door een projectiel geraakt wordt terwijl er zich een schurk aan boord bevindt, moet het onverwijld exploderen. Als de passagier daarentegen van ’t degelijke slag is, zal het gevaarte om zijn as wentelend en niettegenstaande een sputterende en rook brakende motor toch nog de begane grond bereiken, waarna Joris Goedbloed of Hansje uit Bosbessenland zich net in veiligheid kan brengen voor het ding alsnog ontploft.

Als terroristen of andere snoodaards in uw film op tersluikse wijze bommen of explosieven aanwenden, dienen ze die tuigen altijd te voorzien van uitermate opvallende klokken met bij voorkeur grote, rode cijfers, zodat zowel de experten als de toeschouwers tot op de seconde kunnen aflezen wanneer het helse ding van plan is te ontploffen.

Indien een van de acteurs in uw film willens of onwillens aan een gevecht deelneemt en rake klappen krijgt, moet hij alle dadelijkheden manhaftig doorstaan en mag hij geen krimp geven. Pas daarna, terwijl een vrouw zijn verwondingen verzorgt, dient hij zich bijzonder kleinzerig aan te stellen en te kreunen bij de minste aanraking van haar nochtans liefdevolle handen.

Hinderpaal

Ik lees elke dag minstens één, soms meerdere kranten. Correctie: ik feuilleteer dagelijks enkele kranten. Koppensnellend. Monumentaal veel plezier valt daar meestal niet aan te beleven. Je kunt die drukwerken bezwaarlijk als onuitputtelijke moppentrommels bestempelen. Toch gebeurt het af en toe dat ik door toedoen van een artikel geheel ontwapend in lachen uitbarst en gedurende korte of langere tijd in een deuk lig. Ik mag zulke schalkse schrijfseltjes graag uitknippen en bewaren in een map, die ik om voor de hand liggende redenen mijn knipselmap noem en waarin ik af en toe verlekkerd zit te vlooien.

Het berichtje dat ik vanmorgen in handen kreeg en herlas, dateerde van 2006 en ging over de acteur Brandon Routh, die in de toentertijd op stapel staande film Superman returns de rollen van Clark Kent en diens alter ego Superman zou vertolken. Bleek echter dat deze wakkere knaap niet alleen over fraai gedraaide poten en oren beschikte, maar dat hij tevens … eh … heel wat talent in de schoot had, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Hij was ook in het echte leven een superman. Allez, je hebt hoorns en je hebt alpenhoorns … en Brandon torste een alpenhoorn. Met andere woorden: zijn didgeridoo mocht er wezen. Zelfs stokbroden waren een beetje bang van synen voorquispel. Op zich was dat natuurlijk geen probleem en toch zeker voor die jongen niet, maar aangezien Superman zich bij voorkeur in een aangemeten flitspak van verraderlijk spandex hijst … De producenten van Superman returns vreesden dat hun hoofdrolspeler met zijn maillot vol herenbobbel de aandacht van de film zou afleiden of onrust veroorzaken bij de toeschouwers. Dat kon natuurlijk niet de bedoeling zijn. Daarom hadden ze opdracht gegeven om de digitale trukendoos open te trekken en de verhevenheid tot aanvaardbare proporties te herleiden.

Dat is toch om je een … eh … bult te lachen. Brandon Routh heeft kennelijk zijn carrière mislopen. Hij had balletdanser moeten worden, of desnoods wielrenner. In die kringen gebruiken ze nooit een digitale volumeknop.