Mijn zeer gewaardeerde vriend, R., kwam naar mijn nieuwe keuken kijken. Nu ja, hij kwam eigenlijk voor iets anders, maar ik loodste hem arglistig, want quasi onopzettelijk de keuken in, waardoor hij willens nillens met de renovatie geconfronteerd werd en niet anders kon dan die te bezienswaardigen. Hij wijdde er wat lovende woorden aan, zodat ik haast doorbrandde van trots en vervuld van dankbaarheid zijn complimenten in ontvangst nam. Daarna schurkten we ons in vleesetende fauteuils en wisselden het televisiekijken af met vlagen van koetjes en kalfjes.
Opeens verscheen Donald Muylle op het scherm: de in Vlaanderen alom bekende keukenfabrikant, die zich onsterfelijk heeft gemaakt met de manier waarop hij zichzelf aan de kijkers introduceert bij het begin van zijn reclameboodschap.
“Ik ben Donald Muylle”, zegt hij dan, op een nogal domme manier, die bij velen aanleiding geeft tot groot jolijt.
“Ik ben Donald Muylle”, zei hij dus, waarop mijn vriend zijn mond opende en een vrijwel perfecte imitatie van Donald ten beste gaf, zeggende: “Ik ben Domme Muylle”.
Ja kijk, dan kun je me wegdragen, hè. Als mijn salontafel iets hoger op zijn poten had gestaan, zou ik er ongetwijfeld onder gelegen hebben.
Ik bracht een bezoek aan een vriend en aangezien ik mijn visite aangekondigd had, stond hij me in zijn voortuin op te wachten, om trots met zijn nieuwste aanwinst uit te pakken: een robotmaaier, die door zijn echtgenote Gustje gedoopt was, hetgeen ik wel een toepasselijke naam vond.
Nu heb ik de hommel in het hoofd gekregen. Ik ben overgegaan tot de aankoop van een speeltje: een digitaal dicteerapparaatje van Olympus. Voortaan duikel ik geen onnozel notitieboekje meer op, maar trek ik een minuscule dictafoon om er mijn intiemste gedachten aan toe te vertrouwen. Daarenboven heb ik mijn pc toegerust met een ander speeltje, zeg maar speel: de spraakherkenning van Dragon. Christene zielen! Wat is dat een magische duvelstoejager! Er komt nogal wat op je af als je de software ten volle wil gebruiken en het is dus even wennen ─ vandaar dat het hier even stil was ─ maar dan weet je echt niet wat je meemaakt. Het programma kan niet alleen aan een razend tempo de teksten uittikken die ik dicteer, maar met mijn stem kan ik tevens mijn hele computer bedienen. De snelheid en de accuratesse waarmee dat allemaal gebeurt, zijn voor mij een bron van niet aflatende en verrukkelijke verwondering.
Een vriendin van me heeft al enkele keren hoofdschuddend gadegeslagen hoe onhandig ik met die rollen zit te klooien. Gisteren kwam ze op ziekenbezoek en in plaats van een fruitmand of lectuurpakket bracht ze niet één, maar twee wonderbaarlijke machientjes voor me mee: een Wraptastic met plasticfolie en een andere met bladaluminium. Christene zielen! Wat is dat een buitengewoon handig apparaat. 
Het plezier dat ik aan het fietsen beleef, wordt echter altijd een heel klein beetje vergald door een gedachte die in mijn achterhoofd blijft rondwaren: wat moet ik doen als ik op een niet te belopen afstand van huis met panne kom te staan, zoals bijvoorbeeld een lekke band, een gebroken ketting, of nog een ander euvel? Gelukkig heeft de VAB ─ Vlaamse Automobilistenbond ─ daar nu een oplossing voor bedacht, door ook een pechverhelpingsdienst voor fietsers op poten te zetten. Zeven dagen op zeven, vierentwintig uur op vierentwintig, komt een van hun wegenwachters je uit de nood helpen als je ergens op het Belgische grondgebied met pech af te rekenen heb. Ik heb me meteen aangemeld. Voor slechts € 45 kan ik me een heel jaar lang zorgeloos aan het fietsen overgeven. Meer informatie krijg je hier: fietsbijstand
Ik geef grif toe dat die laatste uitdrukking me maar lauwe limonade met een rietje lijkt en me zelfs doet kippenvellen. Er is geen kracht of heerlijkheid aan klamme en zure lappen. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik uit vrije wil tussen textiel met zulke onaangename eigenschappen zou schuiven, want als er iets is waar ik op haast maniakale wijze mee omspring, dan is dat beddengoed. Om de twee à drie dagen moet en zal ik tussen frisse lakens schuiven. Daar helpt geen lievemoederen aan en het kan me geen ene moer verblotekonten dat bijna iedereen dat schromelijk overdreven vindt. Aangezien ik niemand tot last ben en zelf voor het wassen en strijken van mijn linnen insta, vraag ik me af waar men zich eigenlijk mee bemoeit.