Men kan me bezwaarlijk een angsthaas of een bangschijter noemen. Jaren geleden schrok ik er immers niet voor terug, om naar een godverlaten plek te verkassen en me als het ware in het holst van een bos terug te trekken, teneinde daar onder te duiken en me tegen de steeds bozer wordende wereld te verschansen.
Ik kan niet ontkennen dat het me een beetje tegenviel en dat het toch even wennen was, vooral ’s avonds, als het donker me inmetselde en ik in een oceaan van dompe, dreigende duisternis verzonk. Dat benauwde flink, maar zoals mijn moeder altijd beweerde om me gerust te stellen: er zaten geen wolven in het bos.
Aanvankelijk placht het hier ’s nachts zo donker te zijn als in het gat van een neger, maar die uitdrukking is vandaag de dag, in deze beroerde en idiote tijden, volstrekt uit den boze, zodat er hier ’s avonds en ’s nachts enkel nog een Egyptische duisternis heerst, of is dat ook niet meer geoorloofd?
Toen ik op een dromerige ochtend onrustbarende voetsporen op mijn terras aantrof, was de maat voor mij vol en ik ging over tot het (laten) installeren van een alarminstallatie, die het bedrijf in kwestie als ‘state of the art’ betitelde, maar dat ik liever als ‘neusje van de zalm’ omschrijf, want ik roer niet graag Engels door mijn Nederlands.
Het had trouwens nog heel wat voeten in de aarde, om de camera’s en de lichtbronnen dusdanig af te stellen dat die niet te pas en te onpas aanfloepten, als er zich bijvoorbeeld konijnen of consorten in de buurt van mijn woning vermeiden. Toen dat na veel vijven en zessen eindelijk in orde kwam, kon ik op beide oren slapen …
… behalve dan tijdens de voorbije nacht, toen ik op een onwelvoeglijk uur om aanvankelijk onnaspeurbare redenen wakker schrok en er iets ondefinieerbaars in mijn hoofd nazinderde. Ik zat ietwat verdwaasd rechtop in bed en opeens weerklonk opnieuw het hallucinante geluid dat me wellicht gewekt had. Nu ja, geluid … het was geen kreet, of zelfs geen schreeuw, maar een teelbalbeklemmende, tepelverstijvende gil met menselijke allures.
Angst greep me als een koude klauw in de nek. Ik kippenvelde, knikkebeende en men kon mijn reet als doppenwipper gebruiken, maar de stilte werd niet meer doorbroken.
Zou dat de ijselijke gil van de banshee geweest zijn en zal ik eerlang sterven?
Mijn queeste leverde slechts weinig resultaat op. In een heel oud weekblad – ’t Getrouwe Maldeghem van 18 maart 1906 – vond ik het artikeltje dat jullie hiernaast aantreffen. Alle worstjes op een stokje! Oude wijven opstoken om het einde van de winter te vieren … Dat waren nog eens tijden!
In de dagen van olim, toen de kippetjes keurslijven droegen en de uilen preekten, maakte een knotsgek autootje de wegen onveilig. Ik heb het over het deux-chevauxtje van Citroën, in onze contreien beter bekend als een geit, een (lelijke) eend of zelfs een wippertje.
De hemelen zijn ons kennelijk goedgezind en in een gulle bui. Eergisteren kregen we een supermaan opgedist – die ik overigens niet gezien heb wegens vergeten te kijken – en tijdens de komende nacht mogen we ons verheugen in de zogeheten Laurentiustranen: de meteorenzwerm (Perseïden) die rond 12 augustus verschijnt en ieder jaar terugkeert; Laurentiustranen genoemd naar de feestdag van de heilige Laurentius op 10 augustus.