Als mijn moeder aardbeien tot zich nam, werd ze daar binnen de kortste keren voor gestraft met een schier onuitstaanbare jeuk over het hele lichaam. Een kleine hoeveelheid kandijsuiker volstond om mijn vader onder rode huidvlekken te bedelven. Ik ken mensen die geen mosselen verdragen en anderen die zich een whiplash niezen als er katten in de buurt zijn. Het leven heeft me ooit geconfronteerd met een jonge kerel, die na het drinken van een geringe hoeveelheid alcohol helemaal uit de bol ging, in razernij ontstak en amok maakte. Zo kan ik nog wel even doorgaan, want ik heb het inderdaad over allergieën en die zijn er te kust en te keur.

Ziekten en kwaaltjes vind ik allesbehalve een aangenaam onderwerp en ik zou er niet over begonnen zijn als ik daar niet een goede reden voor had. Wat een feestelijk uitje met een vriendin moest worden, is namelijk door een de kop opstekende allergie op een fiasco uitgelopen. Zondag zaten we getweeën aan een blijmoedige tafel eigenwijs lekkere culinaire aardigheidjes in onze voerkleppen te stouwen. We waren nog maar net aan de pièce de résistence begonnen ─ een gerecht dat eruitzag als een vreselijk ongeluk in de dierenwereld ─ toen mijn tafeldame plots lijkbleek van haar stoel veerde. Wankelend als een aangeslagen bokser laveerde ze naar de deur, maar nog voor ze die bereikte, ging ze tegen de vlakte en bleef daar roerloos liggen. Paniek alom.

Toen men haar per discobus naar het ziekenhuis bracht, was ze weer bij kennis. Ze had echter een enorme tremor, kathalsde voortdurend en voelde zich fluffy. De spoedarts dacht aan een voedselvergiftiging en besloot haar ter observatie op te nemen.

Gisteren werd ze daar ontslagen. Ze komt er alweer aardig overheen. Men heeft bovendien ontdekt wat er aan haar schort. Ze heeft een allergie voor look. Als je ’t mij vraagt ─ maar niemand vraagt me wat ─ is deze smaakmaker eigenlijk nergens goed voor. Je krijgt er een onwelriekende adem van, je scheten stinken de tent uit en je kunt er blijkbaar ook algerisch … eh … allergisch voor zijn.

Als je ’t mij vraagt gaat er niets boven beulingen met appeltrut …

… maar niemand vraagt me wat.