Toen ik de terrasdeur openschoof, buitelden mijn huisdieren vrolijk de tuin in en het insect, dat op de ruit zat te slapen, tuimelde op de vloer, schrok wakker, steeg op en fladderde met frivole zwierigheid door mijn woonkamer.
“Merde!” Ik opende de jacht en imiteerde het met een vrank smoel bewapende meisje uit de reclamespot van Belgacom: “’t Is hier geen ballet, hè!”
Ik had het schepseltje natuurlijk een ros kunnen geven met een mepper, maar zo’n moordwapen heb ik niet in huis en bovendien strookt het niet met mijn diervriendelijke ingesteldheid.
In plaats daarvan liet ik het achter een meubel wegduiken en daar zit het nu nog steeds hogelijk irritante, want zoemende geluidjes te maken. Ik word er warempel zo nerveus van als een kalkoen op kerstavond. Het zal toch niet waar zijn dat ik een kast moet leegmaken, om die te kunnen verplaatsen en zodoende het scharminkeltje uit zijn benarde positie te bevrijden, waarna hier eindelijk de beate rust van een zondagmorgen zal heersen.
