Langs een nauw wegeltje
kwam ik getreden;
langs een nauw wegeltje
kwam ik gegaan.
Het liedje dat ik meer neuriede dan zong, was niet helemaal van toepassing op waar ik me bevond en wat ik uitvoerde. Zo nauw was het door mij gebruikte wegeltje niet en ik kwam er ook niet getreden of gegaan, want ik fietste.
Uit de uitbundig bestruikte berm dook opeens een heel klein konijntje op ─ e stief klièn keuntje in het West-Vlaams ─ en dat schatje huppelde zo’n twintig meter voor me uit. Ik minderde vaart, om het diertje niet te verontrusten en om van het vertederende tafereel te genieten. Toenemende weekhartigheid is een kwaaltje dat met de jaren komt.
Opeens echter klapwiekte de engel des doods boven mijn hoofd. Hoewel … engel? Een roofvogel scheerde rakelings over me heen, stortte zich op dat stief klièn keuntje en nam het mee de lucht in. Ik meende te horen hoe er een angstig piepgeluidje uit dat konijnenkeeltje ontsnapte en zelf slaakte ik een kreet van ontzetting, waarna ontroering me de keel dichtsnoerde. Zoiets is toch te treurig voor woorden! Ik werd er alleszins niet vrolijk van. Wel integendeel!
Ik denk dat de dader een koningsarend was, maar helemaal zeker ben ik dat niet. Mijn verbeelding durft nogal eens vleugelen aan te schieten en bovendien ben ik niet zo goed thuis in de leefwereld van onze gevederde vrienden. Nu ja, vrienden … De vriendschap is wat mij betreft toch even bekoeld.
