Met aan ongeloof grenzende verbazing nam ik kennis van het feit dat een Amerikaanse gozer het wereldrecord sms’en verbeterd heeft door in een maand, zijnde dertig dagen, maar eventjes 662.258 van die tekstberichtjes te versturen.
Hoewel ik buitengewoon slecht in rekenen ben, heb ik toch wat zitten cijferen en via enkele eenvoudige bewerkingen kom ik tot het volgende resultaat:
-
662.258 berichtjes in dertig dagen
-
22.075 berichtjes per etmaal
-
920 berichtjes per uur
-
15 berichtjes per minuut
-
1 bericht per vier seconden
Zelfs als de kerel in kwestie erin slaagt om gedurende dertig dagen niet te slapen, dan begeven we ons mijns bedunkens nog op het terrein van het magisch realisme.
Ik ben natuurlijk ook eigenaar van een mobieltje ─ een inmiddels achterhaalde Nokia ─ want ik wil weliswaar met mijn tijd meegaan, maar ook niet overdrijven door telkens weer het nieuwste model aan te schaffen. Eigenlijk heb ik dat ding net zo min nodig als een gat in mijn kop. Als ik per maand tien berichtjes verstuur en twintig keer telefoneer, is het druk geweest.
Verleden week had ik een logeergast van een jaar of zeventien en diens ingenieuze toestelletje liet hem letterlijk geen minuut met rust. Telkens weer klonk het rare geluidje, dat in een tekenfilm bij een grieperig knaagdiertje van een onbestemd ras zou horen. Hoewel ik dat opdringerige gekriep op den duur bijzonder storend vond, hield ik mijn ongenoegen binnen, maar stiekem zat ik wel het aantal berichtjes te tellen dat hij in een tijdspanne van een uur ontving. Dat waren er vierenvijftig. Vierenvijftig! Ga daar maar eens aan staan!
Het is me een raadsel wat die jongelui allemaal tegen elkaar te vertellen hebben, al lullen ze zich tegenwoordig niet langer de blaren op hun tong, maar op hun vingers. Aanbellen of kloppen doen ze ook niet meer. Ze sturen je een sms om je mede te delen dat ze voor je deur staan.
