Toen ik vanmorgen de terrasdeuren opende, doken mijn katten dartel de ruige ruimte der natuur in. Ik heb er geen idee van wat die twee daar allemaal uitspoken, maar ze hebben er blijkbaar wel aardigheid in, want meestal blijven ze er toch enkele uren zoet mee. Dat was vanmorgen echter niet het geval. Al na luttele minuten stoven ze samen de keuken binnen, kaatsten vervolgens als hyperkinetische neuroten door het huis en stuiterden rond als pingpongballen. Er was iets loos.
Onversaagd ging ik poolshoogte nemen. Met onoverwinnelijke tred en een gezicht van wie doet me wat stapte ik de tuin in. Vrijwel meteen sprong er een enorm beest uit de struiken en ik repte mijn krentje halje travalje naar binnen. Eerst dacht ik aan een ontsnapt roofdier, maar bij nader toezien bleek het een hond te zijn, weliswaar met een gemeen kakement en van een model waarop een zadel niet zou misstaan.
Zo’n kwartier later waagde ik me voorzichtig naar buiten. De loebas was nergens te bespeuren. Ik kon ongehinderd mijn auto bereiken en me naar de bakker begeven, maar toen ik bij mijn woning terugkeerde, verwelkomde het loeder me met luid geblaf en enthousiaste sprongen. Ik durfde het voertuig niet uit, zat daar eerst een aantal minuten besluiteloos te wezen en wilde toen per mobieltje de hulp van de politie inroepen, maar ik bleek niet in het bezit te zijn van het ingenieuze toestel waarmee dat diende te gebeuren, omdat ik het binnenskamers had achtergelaten.
Ik stond net op het punt om de motor te starten en mijn heil elders te zoeken, toen een met een leiband toegeruste man verscheen.
─”Hij doet je niks, hoor!” probeerde hij me gerust te stellen.
Ik maakte evenwel geen aanstalten om hem te geloven en bleef me in mijn auto verschansen. Hij kon de mastodont probleemloos aanlijnen en in zijn wagen onderbrengen. Ik zag hem monkelend naar me wuiven toen hij wegreed. Hij zal me wel een frotje vinden. Ach, kijk me aan en doe er je voordeel mee!
