Een cosmetisch bedrijf heeft een balsem op de markt gebracht, waarmee men het oprukken van rimpels kan tegengaan.
Dat vernam ik tijdens een reclamefilmpje. De mededeling kwam uit de nagesynchroniseerde mond van een dame, die niettegenstaande haar rijpere leeftijd nog over een pas geplukt perzikgezicht beschikte.
Nu staan er weliswaar geen generaties wereldleed in mijn gelaat geëtst en het zal dus nog even duren voor ik de kreukels van een Egyptische mummie vertoon, maar omdat de badkamerspiegel me ’s morgens op een nogal bedenkelijke groef in mijn voorhoofd wijst, bleef ik aandacht aan dat filmpje besteden. Ik wilde namelijk weten of er inderdaad een zalfje bestond dat me opnieuw een fris en jeugdig uiterlijk zou bezorgen.
Het cosmetische bedrijf had tijdens ongetwijfeld langdurige en ingewikkelde laboratoriumproeven vastgesteld dat rimpels veroorzaakt worden door een verslapping van de huid. Vervolgens hadden de hooggeleerde laboranten ontdekt dat die huidverslapping te wijten is … aan het verlies van stevigheid van de huid. Is de paus katholiek?
De oren vielen van mijn hoofd. Ik raapte ze op, bevestigde ze weer op hun plaats en zat me toen af te vragen wat eigenlijk het verschil zou kunnen zijn tussen huidverslapping en verlies van stevigheid van de huid. Ik ben er nog steeds niet uit en van al dat gepeins heb ik zelfs een tweede groef in mijn voorhoofd gekregen: een denkrimpel wellicht.
