De man amuseerde zich kostelijk, dat zag je er zo aan af. Hij zal een jaar of zestig geweest zijn, schat ik, en hij hanteerde een flink uit de kluiten gewassen afstandsbediening, waarmee hij een dwerghelikoptertje in de lucht bracht en het daar allerhande kunstjes liet uitvoeren. Toen hij in de gaten kreeg dat ik hem een gadesloeg, zette hij vanzelfsprekend zijn beste beentje voor. Kijk mij eens! Het speeltje scheerde heen en weer, danste op en neer en spon zowaar van welbehagen. Nu ja, spon … het produceerde veeleer een nogal nijdig gezoem.
Op een gegeven moment kwam het hefschroefvliegtuigje mijn richting uit om me op een aantal nogal roekeloze duikvluchten te trakteren, maar toen … stortte het plots met een doodsmak neer. De gruzelementen vlogen in het rond en de schroef huppelde over de akker. Het toestelletje stuiptrekte nog even met zijn staart, slaakte een kreunend geluidje en gaf de geest.
Gelachen dat ik heb! Je leven zo niet!
Enkele uren later zag ik een echte helikopter in een kolenveld neerstrijken. Het betrof de West-Vlaamse mug-helikopter (mobiele urgentie groep), die bijstand kwam verlenen aan de zwaargewonde inzittenden van een verongelukte auto. Toen die gedane zaken opnieuw wilde vertrekken raakte hij in de problemen. Door de luchtverplaatsing dwarrelden de netten die boven de kolen gespannen waren omhoog en ze raakten verstrikt in de schroeven, zodat de piloot wijselijk besloot om aan de grond te blijven. De dag erna had men de netten verwijderd en kon de helikopter alsnog opstijgen: een goede afloop waarvan ik een paar foto’s nam.
En zo beleeft een mens nog eens wat.
*Een kilo koper is de benaming die ik als peuter aan een helikopter gaf.
