Ik was voor een veranderingetje aan het fietsen toen er zich een insect in mijn gehoororgaan vestigde. Nu is vestigen niet het werkwoord dat de lading dekt, want het beestje drong op nogal brutale wijze mijn schelp binnen, bleef steken in het gangetje dat naar mijn trommelvlies voert en begon daar luidkeels en nijdig te jammeren. God van de hoge hemel! Wat was dat een irritant geluid en dat bleef duren, want ik slaagde er maar niet in om de indringer uit zijn benarde positie te bevrijden, wat ik ook probeerde: peuteren, schudden, poken …
Dat geweeklaag duurde nog ruim tien minuten ─ ik kreeg er bijna letterlijk de hommel in het hoofd van ─ maar toen hield het plots op. Ik herinnerde me een voorval van een aantal jaren geleden ─ lees hieromtrent Allemaal beestjes ─ toen ik een autorit doorheen de laaiend hete Griekse Peloponnesus diende te onderbreken voor een ziekenhuisbezoek, omdat ik een bij of een wesp ingeslikt had, die me en passant een angel in de keel boorde, waardoor ik bijna stikte.
Eenmaal thuis ging ik over tot het reinigen van mijn orgaan. Op aanraden van mijn apotheker doe ik dat sinds enige tijd niet langer met wattenstaafjes of andere piefjes, maar met Audiospray: gefilterd en microbiologisch getest zeewater, dat ik in mijn oor spuit om mezelf als het ware een soortement hersenspoeling te bezorgen. Ik vind het absoluut geen aangename ervaring, want er gaat natuurlijk bijna niets boven het genot dat een wattenstaafje in een oor teweegbrengt. Let op mijn woorden: BIJNA niets.
Het insectenlijkje spoelde samen met het zeewater naar buiten. Het was een minuscuul ongediertje van een mij onbekend ras en dus des te verbazender dat het zulke door merg en been snijdende doodskreten kon slaken.
Ik draag al een helm en een zonnebril tijdens het fietsen. Zal ik me voortaan dan ook maar met oorbeschermers toerusten? Of kan ik beter meteen een gasmasker opzetten?
