Sneukelbucht

eitjes1Eergisteren zat ik hier nog uitgebreid zielig te doen over het ontbreken van witte paaseitjes in diverse supermarkten. Gisteren was ik opnieuw in Colruyt en zie, mijn hart zong op van vreugde, want het zeer door mij begeerde snoepgoed – sneukelbucht in het West-Vlaams – was opnieuw beschikbaar. Ik stak mijn gulzigheid niet onder stoelen of banken en eigende me gezwind een hele kilo van die lekkerbeetjes toe: uitsluitend eitjes van witte chocolade met een vulling van pistachecrème.

eitjes2Toen ik vanmorgen de woonkamer betrad, zette ik ogen als vleugeldeuren op. De schaal met eitjes was ei zo na – opzettelijke woordspeling – leeg. Dat leek me stug. Ik had geen bezoek over de vloer gekregen en zelf ben ik veel te gierig om op één avond voor 15 euro chocolaatjes door mijn keel te jagen. Ik denk dat het mijn katten geweest zijn, maar hoe komen die wikkeltjes dan in de vuilnisbak onder de gootsteen?

Ik had net Reinhold aan de telefoon, met wie ik later vandaag op stap ga, en ik vertelde hem mijn wedervaren.
“Gie vroede gorre!” zei hij tegen me, want we zijn al heel lang vrienden en inmiddels kent hij zijn pappenheimer.
Wie dat begrijpt, is een echte West-Vlaming. De anderen zal ik morgen tekst en uitleg geven.

The Author