In de supermarkt kocht ik, onder veel meer, een doos natuurboterwafels van Jules Destrooper. Op doktersbevel mag ik zelf niet snoepen, maar ik wil wat in huis hebben en kunnen presenteren als er bezoek komt. West-Vlaamse lukken zijn heel lekkere koekjes voor bij de koffie. Nu wil het geval dat ik slechts zelden bezoekers over de vloer krijg, dus moet ik, niettegenstaande het verbod van mijn arts, soms zelf wat van die wafeltjes opvreten, om te vermijden dat de houdbaarheidsdatum ervan zou verstrijken. Ik heb jullie al verteld dat ik nooit voedsel weggooi … maar ik dwaal af, zij het niet met tegenzin.
Ik kocht dus natuurboterwafels in de supermarkt en toen de caissière die wou scannen gaf ze blijk van grote onhandigheid, want de doos ontglipte haar en smakte op de vloer.
“Gaan we er even mee gooien, ja?” grapte ik nog.
Ze raapte de doos op en wilde die doodgemoedereerd in mijn kar deponeren, maar ik protesteerde, bewerend dat de West-Vlaamse lukken van Jules Destrooper tot de buitengewoon brosse koekjes behoorden, zodat we geredelijk mochten veronderstellen dat die tijdens hun val en zeer zeker bij het neerkomen aan gruzelementen (kurremul in het West-Vlaams) gegaan waren. Of ik die mocht omruilen?
Dat mocht ik niet. Ik zei dat ik in dat geval de doos niet wenste mee te nemen. Of ze die even van mijn rekening wilde schrappen? Dat wilde ze niet en zodoende maakte ze het duiveltje in me wakker. Ik pleeg zelden in het openbaar in discussie te treden, maar als ik het doe … Deuren en ramen dicht!
Ik heb de wafeltjes niet betaald, maar als jullie vandaag bij me op de koffie komen zullen jullie tevreden moeten zijn met een mignonnette van Côte d’Or. Da’s ook lekker, denk ik (want ik mag niet snoepen van de dokter).
