Gisteravond …
Hoewel het nog maar net negen uur geweest was, voelde ik me helemaal gesloopt. Ik klapte wat boeken dicht, liet mijn pc indommelen en ruilde mijn bureaustoel voor de bank in de zitkamer.
Geen televisie, geen muziek, geen lectuur. Enkel het rustgevende schijnsel van een tiffanylamp. Het duurde niet lang of ik kreeg het gezelschap van een kat. Hakend naar wat geborgenheid schurkte ze zich tegen me aan, liet zich het aaien welgevallen en luisterde naar wat ik haar fluisterend toevertrouwde.
Een heel zacht en ruisend geluidje trof plots mijn oor. De poes hoorde het eveneens, want ze richtte de kop op en keek in de richting waar het vandaan kwam. Ik volgde haar blik en … ja hoor! Op hoge poten scharrelde een flink uit de kluiten gewassen spin over het behang. September is nakend. In deze contreien heet die niet zonder reden de kobbenmaand en als je dan ook nog weet dat een kobbe ons dialectwoord is voor een spin …
Ik schoot in actie. Aangezien ik nooit spinnen vermoord, maar ze toch nogal griezelig vind en dus liever niet aanraak, staan er in de keuken altijd twee tuigjes klaar om ze te vangen en naar de tuin over te brengen. Dat zijn een houten stokje en een plastic doos, die ooit vijf liter vanille-ijs heeft bevat. Met het stokje breng ik het beestje ten val, waardoor het in de doos struikelt, die ik vervolgens als de gesmeerde wiewa van een deksel voorzie en in de natuur leegschud.
Nu is het al een tijd geleden dat ik me aan een spinnenjacht gewijd heb en ik ben het wat kwijt. Daardoor belandde de spin in kwestie niet in de doos, maar ergens op mijn lichaam. Ik gaf een paar sprongen ten beste, die door de wol geverfde saltimbanques me ten zeerste zou benijden. Vervolgens ging ik over tot een striptease, waarvan ik jullie de details bespaar. De spin kwam niet tevoorschijn.
Ik begrijp het eigenlijk niet goed. Nog geen maand geleden heb ik mijn zitkamer een grondige beurt gegeven. Ik verplaatste alle meubelen, haalde iedere kast leeg, poetste alle hoekjes, kantjes, kiertjes, spleetjes en reetjes … Waar komt zo’n grote spin dan opeens vandaan? En waar zit die nu?
Tot overmaat van ramp lees ik dan ook nog dat men in Antwerpen vier loslopende zwarte weduwes heeft ontdekt. Ik heb in Smeulend onder de gordel al eens uit de doeken gedaan dat die je seksleven een opkontje kunnen geven, waarbij het effect van Viagra verbleekt. Desalniettemin ben ik als de dood voor die geleedpotige douairières. De hemel kere het dat ze zich hier dusdanig in hun sas voelen, dat ze zich tijdens orgieën aan losbandigheden overgeven en …
Mmm, ik beschik kennelijk nog steeds over een lenige, ja zelfs breidelloze fantasie.
