Verzoening

Het West-Vlaamse woord voor kussen en/of zoenen is pieperen, uitgesproken met een langgerekte ie en zonder de laatste e: pie…per’n. Ik veronderstel dat het door klanknabootsing moet ontstaan zijn en dus een onomatopee is. De meesten van jullie zullen al aan den lijve ondervonden hebben dat een kus soms rare bijgeluiden kan teweegbrengen, zoals bijvoorbeeld het gelukkig nogal onschuldige piepen.

Ik was op bezoek bij kennissen en bevond me in hun woonkamer. De kinderen des huizes ─ een jongen van twaalf en een meisje van tien ─ hielden zich in een belendend vertrek op, waar ze zich aan vrije expressie overgaven en hun jeugdige emoties op papier gooiden. Vermoedelijk wisten ze niet dat ik daar aanwezig was, want plots ontstond er ruzie en krakelen. Het ene woord haalde ’t andere uit en toen zei de jongen op dreigende toon:
─”‘k Hoan je tèkenienge pieper’n!” (Ik zal je tekening zoenen)

Daardoor werd zijn zus buiten iedere verhouding woedend. Wat heet woedend? Ze ontstak in gillende kwaadheid en bijna uitzinnige razernij. Ze kreeg me daar de dolle drift en ging tekeer als een hysterische furie. De hel is niks vergeleken met een vrouw die op wraak zint. De moeder stond op en ging zich met de zaak bemoeien.
─”Dat het hier nog allemaal in de verf zit!” mompelde de vader meewarig.
─”Ze heeft een geweldige afkeer van pieper’n”, vergoelijkte zijn vrouw nadat de rust was weergekeerd.
─”Dat zal over een paar jaar wel even anders zijn”, voorspelde haar echtgenoot.

Hij zou weleens gelijk kunnen hebben.

The Author