Wie net als ik geregeld in een supermarkt van Colruyt pleegt rond te scharrelen, zal weten dat er daar af en toe, om niet te zeggen meestal, wat te savoureren valt. Vanmorgen kreeg ik zelfs de indruk dat er een feestje met lopend buffet aan de gang was, want het proevertjesaanbod was overweldigend: koffie, koekjes, kip, wijn, charcuterie, chips …
Omdat ik mijn zinnen op kersen gezet had, begaf ik me naar de onderkoelde afdeling groenten en fruit. De prijs van het fel door mij begeerde fruit viel danig tegen: net geen elf euro voor een kilogram, terwijl dat amper een paar weken geleden nog zeven euro minder was. Ik laat weliswaar mijn geld niet beschimmelen, maar anderzijds gooi ik het ook niet over de balk, dus stond ik even in beraad. Twee ‘dames’, die kennelijk op strooptocht waren en samen vijf kinderen in hun kielzog hadden, maakten van mijn aarzeling gebruik om voor te dringen. Met z’n zevenen begonnen ze rode vruchtjes in hun voerklep te stouwen, hoewel men die niet ter degustatie aanbood. De pitten spuwden ze doodgemoedereerd terug waar ze vandaan kwamen, waardoor ik meteen mijn kersentand uittrok. Ik zou me daar een beetje in die bakken staan graaien. Bah, wat vies!
Iets later zou ik nog een keer het pad van die vraatzuchtige bende kruisen. In de diepvriesafdeling lagen twee grote, tot punten versneden pizza’s op gegadigden te wachten. De kloeken met hun kuikens ratsten binnen de kortste keren beide schotels leeg en begaven zich toen volgepropt naar de kassa, met in hun winkelwagen een zakje chips en een fles cola. Colruyt had veel geld aan ze verdiend.
