Ik heb hier al eerder mijn oorkundige proefnemingen te berde gebracht. In ‘Lol maken is boeten’ vertelde ik jullie wat ik met een potlood uitvoerde en hoe dat bijna funeste gevolgen voor me had. In ‘Het oorgasme’ behandelde ik het aanwenden van wattenstaafjes, dat men weliswaar ten sterkste afraadt, maar dat niettemin voor grote genietingen zorgt, althans bij mij.
Als schrijfgerief en gewatteerde stokjes uit den boze zijn, vraagt een zindelijk mens zich geredelijk af wat men dan wel mag gebruiken om de gehoorgangen een onderhoudsbeurt te geven. Ik legde de kwestie voor aan een vriendin van me, die gekipt en gebroed is met de leer der hygiëne. Zij stuurde me naar de apotheker, waar ik me een spuitbus aanschafte, die luidens het etiket Audiclean heette en steriel natuurlijk isotonisch zeewater bevatte ─ wat dat ook moge wezen! ─ dat bovendien rijk aan bicabornaat was. Deze vloeistof dien ik twee tot drie keer per week in elk oor te verstuiven.
De nogal omslachtige procedure verschaft mij absoluut niet het genot van een wattenstaafje. Wel integendeel! Ik vind het een hoogst onaangename bedoening, want ik houd er niet van dat mijn oren dichtslibben alsof ik in het hooggebergte vertoef. Bovendien is zo’n bus snel leeg. Om de paar weken moet ik € 9,50 afdokken: krankzinnig veel geld voor nauwelijks zestig milliliter zeewater.
Ik maakte mijn ongenoegen kenbaar aan de apotheker en vertelde hem pruilend hoezeer ik mijn wattenstokjes miste. En zie, hij toverde een minuscule display tevoorschijn, waarop in slagorde allemaal vreemdsoortige piefjes opgesteld stonden. Het waren veilige oorreinigertjes.
Ik koos een geel exemplaar, want dat is mijn lievelingskleur, en betaalde daar slechts € 1,40 voor. Thuis ging ik er gelijk mee aan de slag. En ja hoor! Het is bijna net zo lekker als een wattenstaafje. Een aanradertje dus!
