Tietse truitjes

Ik heb nauwelijks interesse in de aan de gang zijnde hoogmis van het voetbal en nog minder in het opgefokte trammelant dat daarmee gepaard gaat. Gisteravond zocht ik dus zappend andere oorden op en zo belandde ik onverhoeds in de werkplaats van een weergaloze keukenprinses: Joyce uit Hoboken.

Ze nam deel aan het programma ‘Komen eten’ en diende derhalve haar gastronomische talenten op te dissen. Joyce spreidde echter veel meer tentoon dan haar kookkunsten. Ze had voor de gelegenheid immers een tiets truitje aangetrokken. Jullie zullen het adjectief tiets helaas nog steeds niet in Van Dale aantreffen, zelfs niet in de dikke. Nochtans gebruik ik het al jaren in huiselijke kring en op mijn blog, hetgeen bijvoorbeeld het geval is in het stukje Pépé beleeft een onvergetelijke dag dat hier jaren geleden verscheen. Jullie horen me niet beweren dat ik het woord zelf bedacht heb, want ik vermoed dat het niet enkel tot mijn thuistaal zal behoren. Een tiets truitje is dus een kledingstuk dat berekend is om indruk te maken: het zit als aangegoten en het is voorzien van een panoramische halsuitsnijding waarin men kopje-onder kan gaan.

Ik dwaal echter af, zij het wederom niet met tegenzin. Laat ons terugkeren naar het keukentje van de kokkerellende ─ let er vooral op dat dit woord op ellende eindigt ─ Joyce uit Hoboken, die in haar tot de verbeelding sprekende uitmonstering bezig was een dessert te bereiden. Daar had ze koffie voor nodig. Nu knipper ik niet zo gauw meer met de ogen, maar daar viel me toch de bek van open. Ze gooide een willekeurige hoeveelheid koffie in een papieren filter, plaatste die in de houder van het koffiezetapparaat, vulde de kan met water … maar goot dat niet over in het reservoir van het toestel. Nee, ze plaatste de volle kan onder de filter, drukte op de schakelaar … en was stomverbaasd dat er niets gebeurde.

Ze belde een hulplijn en daar vernam ze dat ze het reservoir van water moest voorzien. Dat deed ze met een enkel glas, want de kan vol water liet ze onaangeroerd staan waar die stond. Dra begon er wat koffie te druppelen en Joyce juichte uit volle borst … eh … borsten. De bruine vloeistof mengde zich met het water in de kan en Joyce dacht dat het zo hoorde: ze bereidde haar dessert met de danig verdunde koffie. Het zal wellicht niemand verbazen dat haar disgenoten het toetje nogal waterachtig van smaak vonden.

Ja, Joyce mag dan misschien een zachtjes deinend decolleté voor zich uit dragen, maar ze heeft de diepgang van … een kop koffie, wat blijkbaar vaker het geval is met deelnemers aan dat televisieprogramma.  Sommigen denken dat Clitoris een Grieks eiland is en volgens anderen is Fellatio een karakter van Shakespeare.

The Author