Ik heb mij hier al bijna tot vervelens toe druk gemaakt over het zwerfvuil, dat overal te lande rondslingert. Vandaag wil ik het over een onderdeel daarvan hebben, met name over textiel en aanverwante stoffen.
Ik ben hogelijk verbaasd over de kledingstukken en accessoires die mensen al dan niet moedwillig in de natuur achterlaten. Ik heb het over zakdoeken, handdoeken, stropdassen, bretels, riemen, sokken en kousen, mutsen en petten, handschoenen, slipjes, onderbroeken, shorts … het hele assortiment met andere woorden.
Gisteren fietste ik langs het jaagpad van een kanaal en daar trof ik zelfs een soutien … eh … een beha aan: een hartstochtelijk rood en sexy bustelijfje met heel veel kant. Nu vraag ik me toch werkelijk af hoe men zoiets kan kwijtraken. Daar zijn op zijn minst toch een aantal vrij ingewikkelde manipulaties voor nodig, dacht ik zo. Of vergis ik me?
Hoewel het waarschijnlijk een behoorlijk dure balconette betrof – ja, ik ben een beetje een kenner – heb ik het luchtig niemendalletje niet opgeraapt. Ik heb namelijk geen tieten … correctie … ik heb wel tieten, maar dat zijn zulke kleintjes dat ik ze niet met een dessousartikel hoef te ondersteunen.
