Ik fietste langs een stalletje waar men kakelverse … eh … plukverse aardbeien verkocht voor een prijs die zelfs ik, in mijn hoedanigheid van komijnsplitser, niet kon laten lopen. Bovendien zijn het mijn favoriete vruchtjes. Ik kneep dus de remmen dicht en ging over tot de aankoop van drie bakjes.
Terwijl ik mijn weg vervolgde, begon ik al flink te kwijlen bij de gedachte aan de smulpartij die ik met mijn frivole freizen zou aanrichten. Opeens echter hield ik het niet langer. Ik kneep opnieuw de remmen dicht en installeerde me op een bank, die uitzicht bood op een dromerige vijver waarop sierlijke zwanen spelevaarden. Eerst gaf ik mijn ogen de kost en vervolgens deed ik hetzelfde met mijn mond, door er een uitdagend rood zomerkoninkje aan toe te vertrouwen. Ik huiverde, zij het niet van wellust, want het stukje fruit smaakte veel zuurder dan ik verwachtte. Ik pleeg aardbeien immers altijd in combinatie met suiker, of slagroom, of vanille-ijs, of zelfs chocolade te verorberen.
Ik dien derhalve toe te geven dat aardbeien puur natuur allerminst bij me in de smaak vallen en wel in die mate dat ik ze niet langer als mijn favoriete fruitsoort kan beschouwen. Voortaan en tot nader order is dat de wulpse, exotische ananas.
