Ik ben maar een arme sloeber, die zich geen vaatwasmachine kan veroorloven. Zo komt het dat ik me regelmatig aan de gootsteen in de keuken posteer, om handmatig de vaat te doen of om op West-Vlaamse wijze de schuttels te wass’n. Hoewel ik dat allerminst een aangename karwei vind, doe ik het toch niet echt met tegenzin, want terwijl ik me met kopjes, borden en bestekken onledig houd, gebeurt het niet zelden dat de muze opduikt. Ik krijg plots een lumineus idee, ze kust een fraaie zin in me wakker, of ze verrast me met vogelzang in mensentaal. Dan is het zaak om de inblazing zo snel mogelijk aan papier of computerscherm toe te vertrouwen, want anders ben ik het kwijt.
Het is me al overkomen dat ik meerdere keren mijn werkzaamheden moet onderbreken, om mijn handen af te drogen en naar mijn werkkamer te hollen, teneinde iets te administreren. Meestal blijf ik daar dan ook nog wat rondlummelen en dat is natuurlijk niet bevorderlijk voor de goede gang van het huishouden. Daarom heb ik verleden week een blocnote en een potlood op de keukentafel gelegd … en die liggen daar te liggen, want sindsdien blijft de muze weg. Het is alsof ze me enkel wil inspireren als ik er een inspanning voor doe, de eigengereide teef!
Vanmorgen heb ik de blocnote en het potlood verwijderd en ja hoor! Daar was ze! Ze fluisterde lenig proza en potige volzinnen in mijn oor, maar ik heb haar straal genegeerd. Ze moet voor mij niet mank gaan, ik heb lang genoeg in de kreupelstraat gewoond.
