Echt getalenteerde kunstenaars hebben meestal weinig glamour. Er moeten in Vlaanderen ongetwijfeld uitgelezen zangers en musici rondlopen, die een nagenoeg anoniem bestaan leiden, zelden aan de bak komen en dus ook geen uitnodiging ontvingen om de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap op te luisteren.
In plaats daarvan zag ik een aantal over het paard getilde nitwits aantreden ─ zoals onder anderen Het Bulderende Borsthaar en De Zingende Zakkenwassers ─ die om onnaspeurbare redenen een suite mogen betrekken in het hotel van het volksvermaak. Ze glitterden weliswaar de tent uit, maar ze zongen veelal valser dan gecastreerde katers. Het was die aanstellerige troela’s en blaaskakende saletjonkers aan te zien dat ze zichzelf godsgeschenken waanden die ons, het gepeupel, het voorrecht verleenden om, verstikt van eerbied en bewondering, de wind onder hun vleugels te zijn. Kreupel wil altijd voordansen.
Het spektakel beantwoordde geheel aan mijn geringe verwachtingen.
