Aan de meesten van jullie hoef ik Joaquín niet meer voor te stellen, want ik heb hem hier al een paar keer opgevoerd. Zij die hem nog niet kennen kan ik de lectuur van het schrijfsel Fury of Flipper aanbevelen, of anders ook nog de anekdote MisversTAND, waarin hij een bescheiden rol speelt.
Gisteravond streek hij plots in mijn stulp neer.
─”Als je me kunt hebben kom ik een paar dagen bij je logeren”, deelde hij me mee.
─”Mi casa es tu casa”, zei ik. Als we onder elkaar zijn gebruiken we bijna automatisch de Spaanse taal. “Weten ze thuis dat je hier bent?”
Dat wisten ze blijkbaar en hoewel ik niet van plan was om hem om tekst en uitleg te vragen, kreeg ik toch ongefilterd te horen wat eraan schortte. Jullie zullen het me niet kwalijk nemen dat ik zijn beweegredenen liever niet aan de grote klok hang.
─”Heb je ook cornflakes?” vroeg hij vanmorgen aan de ontbijttafel.
─”Sinds wanneer eet jij cornflakes?” verbaasde ik me en ik was al op weg naar de kast waarin ik dergelijke vlokken bewaarde.
─”Ik krijg soms van die rare bevliegingen”, zei hij.
─”Je bent toch niet zwanger, wel?” grapte ik.
Op het moment dat ik de doos uit de kast haalde, klapte de bodem open en de cornflakes verspreidden zich ruizelend over de keukenvloer.
─”Het sneeuwt!” riep Joaquín en hij zakte onderuit van het lachen.
Hij had de poets op de televisie gezien en was ’s nachts expres opgestaan om die voor te bereiden. Ik heb hem niet gezegd dat ik geen voedsel pleeg te verspillen. Ik wil niet dat hij me als een zeurpiet en een pretbederver beschouwt. Hij heeft goeie zin in ’t leven en dat zal ik hem niet afnemen. Om met mezelf in het reine te komen heb ik me wijsgemaakt dat de houdbaarheidsdatum van die cornflakes verstreken was. En ik, onnozele hals, geloofde dat.
