Een wachtzaal vol mensen die de tijd proberen te doden. Naast me zit een man die de leeftijd van de zeer sterken bereikt heeft en toch nog goed bij zijn hoofd is, want hij worstelt met een kruiswoordraadsel.
“Vijf sterren”, zegt hij fier en hij glundert eventjes zijn ouderdom weg.
Om te bewijzen dat hij de waarheid spreekt toont hij me de omslag van zijn boekje, waarop ik inderdaad het cijfer 5 met een asterisk opmerk.
Dan kijken we beiden naar een slankgegorde reuzin die ons op zeer hoge, in loeistrakke jeans en laarzen geprangde poten voorbijstapt. Mijn buurman stoot mij aan.
“Vraag haar even of het koud is boven”, fluistert hij grinnikend.
Met een knorrend keelgeluid betuig ik instemming, laat ik blijken dat ik hem weliswaar niet veel, maar toch een beetje grappig vind. Ondertussen stapt het kingsize vrouwmens naar een geheimzinnige deur, waarachter zich luidens het opschrift de Commissie voor Ethiek ophoudt. Ze plooit zich ongeveer dubbel, om even door het minuscule luikje naast de kruk te loeren, waarna ze haar weg vervolgt.
Nauwelijks vijf minuten later herhaalt een andere vrouw deze procedure en vrijwel meteen daarna daagt er een struise boerenmeid op, die zich eveneens aan dat spieden bezondigt. Ik schiet in de lach, want ik vind het op zijn minst een rare, om niet te zeggen onnozele bedoening. Mijn buurman deelt in mijn vreugde. Hij buigt zich naar me toe en zegt:
“Er mag dan wel commissie voor ethiek op die deur staan, maar dat bespioneren vind ik toch niet echt een schoolvoorbeeld van ethisch gedrag.”
Opnieuw geef ik gnuivend blijk van mijn instemming.
Die puzzelaar mag dan misschien oud en der dagen zat zijn, maar hij is alleszins jong en lenig van geest gebleven. Misschien dat het oplossen van kruiswoordraadsels daarbij helpt. Weten jullie wat? Ik zal straks zo’n vijfsterrenboekje kopen.
