Tot mijn verbijstering en afgrijzen zag ik vanmorgen een drietal vlooien in het drinkwaterbakje van mijn katten drijven.
“Het zal toch niet waar zijn!” riep ik wanhopig en ik molenwiekte met mijn armen, alsof ik die wilde weggooien.
Jaren geleden hebben mijn huisdieren al een keer vlooien mee naar huis gebracht en voor ik daar erg in had, viel mijn woning ten prooi aan een ware invasie van dat ongedierte. Om ervan verlost te raken heb ik toen zowaar een beroep moeten doen op een gespecialiseerd bedrijf en dat heeft me nog een flinke klauw geld gekost ook. Sindsdien behandel ik mijn poezen om de drie weken met het ook al niet goedkope vlooienmiddel Advantage, want ik wil zo’n plaag echt geen tweede keer meemaken. En toch dobberden er vanmorgen drie van die smeerlapjes op het water …
… of toch niet. Bij nader toezien en tot mijn immense opluchting bleken het immers drie psylliumzaadjes te zijn, die kennelijk niet zonder reden de Nederlandse benaming vlozaad meegekregen hebben. Ik heb na mijn operatie gedurende geruime tijd veel bloed verloren en dat heeft ferriprieve anemie bij me veroorzaakt, ofte bloedarmoede door ijzertekort. Om dat te verhelpen dien ik iedere dag een ijzerpreparaat te slikken, maar dat middel heeft dan weer constipatie voor gevolg, die ik met het innemen van vlozaad vlot probeer te trekken … en het gebeurt soms dat ik een beetje met die zaadjes klieder.
Zo blijven we bezig natuurlijk. Ik vreet inmiddels pillen als drop. Het zal dan ook niemand verbazen dat de apotheker in zijn handen wrijft dat het knerst als hij mij ziet komen.
