Aangezien mijn lichamelijke toestand aan gestage beterschap onderhevig is en omdat ik bovendien een spaarzaam mens ben, heb ik besloten om de rolstoel en het looprek terug te bezorgen aan de thuiszorgwinkel en me enkel nog met een stel krukken te behelpen. Dat wordt lachen!
Een van mijn katten, Kootrapje, had al van in het begin een gloeiende siroophekel aan die rolstoel en dat is alleen maar verergerd. Telkens als dat gevaarte in haar buurt opdook, ging ze blazend in de aanval, met rechtopstaande haardos, duistere kwaadaardigheid in de ogen en vertoon van zowel blikkerende tanden als dreigende klauwen. Toen ik het wagentje vanmorgen de garage binnenreed, om het in de kofferbak van mijn auto onder te brengen, ging ze over tot het eindoffensief. Ze boorde haar tanden in een van de banden, die gelijk de laatste adem uitblies en leegliep.
Sommigen zouden op zo’n moment een voet in die poezenreet rammen, maar omdat ik een dierenvriend ben, heb ik alleen maar even gevloekt.
Waar heb ik dat bandenplaksetje nu weer gelaten?
