Een blij weerzien

xadaRuim drie jaar geleden, op 2 april 2010, publiceerde ik hier ’t Rouwende woud. Daarin beschreef ik, tot tranen toe bewogen, de tragedie waarvan de luiaard Luana en haar dochtertje Xada het slachtoffer waren. Zoals jullie hiernaast in de zijkolom kunnen zien, is dat stukje nog steeds het vaakst gelezen schrijfsel van mijn hele blog. Voor wie geen tijd heeft om het te lezen of te herlezen, vat ik even de inhoud ervan samen: kort na de geboorte van haar dochtertje wordt de luiaard Luana door poema’s verslonden en het meisje Xada blijft verweesd achter.

De laatste beelden die ik van Xada te zien kreeg, staan nog steeds op mijn netvlies gegrift: ze scharrelde hulpeloos rond onder de boom waarin ze met haar moeder woonde en slaakte deerniswekkende piepgeluidjes, die me dusdanig in het gemoed grepen dat ik in grote droefenis raakte.

Sindsdien verkeerde ik in het ongewisse omtrent het lot van dat arme luiaardkindje, tot gisterenmiddag het televisiescherm opgloeide om me op een documentaire te vergasten. Wie kroop daar piepend van ellende en affectieve verwaarlozing door het Amazonewoud? Onze ouderloze Xada. Toen ze na lang zoeken haar moeder niet vond, klauterde ze in een hoge boom en vrat die helemaal kaal, waarna ze verhuisde. Ze ontbladerde boom na boom en op een mooie dag kwam ze bij een rivier, die ze niet zonder moeite overstak. De boom op de andere oever huisvestte evenwel al een andere luiaard: een ouder mannetje, dat echter grote gastvrijheid tentoonspreidde en zich over Xada ontfermde.

Mijn ongezonde fantasieën vertellen me dat het ongetwijfeld een oude bok was die nog wel een groen blaadje lustte, maar dat is mij dan lekker worst. Ik ben heel blij dat Xada alsnog goed terechtgekomen is.  

The Author