Alleen wonen als je slecht ter been bent, is lang geen sinecure. Ik slaag er bijvoorbeeld nog steeds niet in om een kop koffie van de keuken naar mijn werkplek te transporteren. Hoe moet je dat in vredesnaam doen als je op krukken rond moet stuiteren?
Ik loosde een putdiepe zucht toen ik me die avond na een vermoeiend uurtje fysiotherapie ─ noem het wat mij betreft gerust martelen ─ op de bank liet zakken en de televisie aanzette, nadat ik voldoende proviand aangesleept had om de avond door te komen. Spoedig bleek echter dat ik weliswaar over een flesje cola beschikte, maar veronachtzaamd had om me ook van een opener te voorzien. Sommige mensen kunnen zo’n kroonkurk op allerhande verbazingwekkende manieren verwijderen, zoals bijvoorbeeld met de tanden, maar aangezien ik in mijn gewone doen al een uitermate onhandige knoeikont ben, kan ik me beter niet aan dergelijke trucjes wagen, want de kans is erg groot dat ik die niet tot een aannemelijk einde breng.
Derhalve toverde ik per afstandsbediening een griezelfilm op het ruitje, die zo ijzingwekkend was dat ik mijn reet als doppenwipper kon gebruiken. Zien jullie me daar zitten met dat colaflesje tussen mijn billen? Ik maak vanzelfsprekend een grapje. Ik hobbelde braaf naar de keuken om daar zo’n instrument op te halen, nestelde me opnieuw op de sofa …
… en wat er toen gebeurde zullen jullie morgen vernemen, want nu moet ik eerst een prik in mijn buik krijgen. Ik kan wel wat leukers verzinnen, maar ik heb het blijkbaar niet voor het zeggen.
