Ja, ik zie ze wel: de vraagtekens die bij het lezen van deze titel in jullie ogen zijn opgedoken. West-Vlamingen zullen er geen moeite mee hebben, maar de meesten van jullie zijn anderstalig, dus geef ik graag een woordje uitleg. De bewoners van de Belgische kustprovincie plegen de letter g als h uit te spreken ─ wij gaan niet naar Brugge, maar naar Bruhhe ─ en bovendien slikken wij bij woorden die op -en eindigen de e in: zitt’n, zegg’n, pott’n en pann’n … Hierboven staat dus eigenlijk vieze goesten en vieze goesten zijn wat men in keurig Nederlands ‘rare trek’ noemt. Kunnen jullie me nog volgen?
Het is algemeen bekend dat zwangere vrouwen soms rare trek hebben. Ze krijgen plotsklaps zin in een ongebruikelijke hap of een vreemde voedselcombinatie, zoals bijvoorbeeld zure augurken met aardbeienjam. Ik verzin maar wat en ik heb een ongebreidelde fantasie. Men beweert dat hetzelfde fenomeen zich ook bij ze voordoet wanneer ze ongesteld zijn of als de communisten op bezoek zijn, om even de eufemistische uitdrukking van wijlen mijn moeder te gebruiken, maar dat heb ik natuurlijk alleen van horen zeggen. Als het niet klopt, mogen jullie me gerust verbeteren.
Rare trek hoeft zich evenwel niet tot voedsel en zwangere vrouwen te beperken. Het kan iedereen overkomen en alles omvatten. Bij een vriendin van me duikt er soms een bijzonder merkwaardige vorm van rare trek op. Terwijl ze zich volkomen normaal gedraagt en er ogenschijnlijk niets aan de hand is, roept ze plots:
─“O, ik zou dolgraag iets kopen, maar ik weet niet wat!”
Vreemd is dat en het houdt ook enig risico in, want als ze zich op zo’n moment in een bermudadriehoek voor kredietkaarten bevindt, kan dat aardig in de papieren lopen.
Vanmorgen was ik, man zijnde en niet zwanger of ongesteld, zelfs het slachtoffer van rare trek. Ik kreeg opeens zin om iets te repareren, terwijl ik nog geen banaan kan pellen, hoegenaamd niet handig ben en herstellingen zelden tot een goed einde breng. Aangezien mijn huishouden voor het ogenblik op wieltjes loopt ─ even afkloppen! ─ diende ik mijn rare trek noodgedwongen van me af te zetten. Toen ik echter naar het dorp fietste, hoorde ik een knal.
─“Kijk an, is de jacht nu al geopend?” dacht ik, terwijl mijn rijwiel begon te dokkeren.
Ik bleek een klapband te hebben … O, wat ben ik gelukkig! Die zal ik nu meteen eigenhandig vervangen, want ik heb nog steeds rare trek.
Als dat maar goed afloopt.
