De leden van een fietsclub zaten op een door de zon beschenen terras van in hoofdzaak brave vloeistoffen te genieten, toen er plots een manspersoon verscheen die zich op een step voortbewoog, hetgeen me een nogal belachelijke manier van zich verplaatsen lijkt. Ik vind step trouwens een lelijke benaming voor het tuig in kwestie. Autoped eveneens. Ik verkies het in mijn Vlaamse dialect gangbare trottinette.
Het was allesbehalve kinderspeelgoed dat hij behoedzaam aan het fietsenrek toevertrouwde, maar een volwassen trottinette. Getooid met de ronduit ridicule uitmonstering die recreatieve fietsers en kennelijk ook trottinetters omgorden om zich op weg te begeven, betrad hij het terras. Ik zat met gespitste oren te wachten op wat komen moest, want het was opgelegd pandoer dat het zou gebeuren. Even leek het erop dat het zou uitblijven, maar nee hoor!
─”Ik zou toch maar oppassen als ik jou was”, sprak een van de fietsers. “Straks is je ene been langer dan je andere.”
─”Vandaag moet je de zesde zijn die me dat zegt,” antwoordde de trottinetter, “maar toch bedankt voor de waarschuwing.”
Het was zo voorspelbaar.
