Mijn vader ─ moge zijn ziel de hemel bereikt hebben voor de duivel wist dat hij dood was ─ merkte tijdens een autorit dat er wat aan de remmen van zijn voertuig schortte. Hij wendde ras de steven naar een garage, kliefde daar gezwind doorheen een ruit, boorde zich manhaftig de toonzaal in en beroofde twee blinknieuwe auto’s van hun ongerepte schoonheid.
Toen ik een keer in Oostenrijk was en daar de huiveringwekkend steile Edelweißspitze afdaalde, viel plots de motor van mijn auto uit en daarmee ook de bekrachtiging van het stuur en de remmen. Ik diende letterlijk op het rempedaal te gaan staan om de wagen tot stilstand te brengen en het scheelde echt niet veel of ik smakte tegen de rotswand te pletter, maar dat leek me nog altijd beter dan het alternatief: aan de overkant van de weg de afgrond induiken.
Misschien komt het daardoor dat ik last heb van een regelmatige terugkerende droom, waarin ik met veel panache een auto bestuur, tot de remmen ervan het plots begeven. De paniek die daarmee gepaard gaat, valt nauwelijks in woorden te vatten, maar meestal loopt alles vrij goed af en veroorzaak ik enkel blikschade. Vannacht ben ik echter in een ravijn gekukeld en ik weet niet hoe dat afgelopen is, want ik ontwaakte tijdens het neerstorten.
Van een cliffhanger gesproken! Ben ik nu dood, of heb ik het overleefd? Tjonge, wat ademstokkend spannend!
