Als iemand het me vertelde, zou ik het slechts met moeite kunnen geloven. Ik ben er echter met eigen ogen getuige van geweest. Aangezien ik niet onder de invloed was van krasse vloeistoffen, verdovende substanties of ontgrenzende middelen en er al evenmin pillen in mijn lichaam werkzaam waren, durf ik er een eed op doen en er mijn hand voor in het vuur te steken dat het ook werkelijk gebeurd is.
Vanmorgen werd ik bijna van de sokken gereden door een auto, waarvan alle ruiten dusdanig bevroren waren dat ze geen enkel doorzicht boden. Alleen vooraan had de chauffeur een opening in het ijs gekapt, of veeleer een gat uit het ijs gekrabd, dat hem evenwel tot kokerkijken noopte. Wellicht had hij me daardoor niet gezien. Hij scheerde akelig dicht langs me heen en vervolgde doodgemoedereerd zijn weg, zich onbewust van de bloemlezing vloeken en verwensingen die ik hem nastuurde.
Iets verderop diende hij een voorrangsweg over te steken. Hij hield halt, opende het portier, stapte uit, keek links en rechts om er zich van te vergewissen dat de kust veilig was, dook toen snel zijn auto in, zette het op een rijden … en ramde de fietser die hij kennelijk niet opgemerkt had. Dat bleef gelukkig zonder ernstige gevolgen.
Van zulke mensen krijg ik het behoorlijk op mijn teringtietjes. Daar pleeg ik normaliter geen toegeeflijkheid aan te vergooien.
─”Ze moesten je een prent geven!” dacht ik.
Ik sprak die gedachte evenwel niet uit, om vooral geen golven te maken, ook al voelde ik me daar onbehaaglijk bij. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij het kokerkijken ook in het dagelijkse leven beoefende. Hij was het soort gast dat je beter niet snijdt op de autoweg.
